..Προετοίμασε το τρόπο για την πολιτική αναγέννηση μιας φυλής.
Πρώτυπη μετάφραση Το γεγονός ότι το σύνολο του Αθηναϊκού δήμου όχι μόνο παρακολουθούσε με απόλυτη άνεση τα δράματα και τα τραγούδια των ποιητών τους και τις δημηγορίες των ρητόρων τους, αλλά και το ότι σπεύδανε να αξιοποιήσουν κάθε λεπτομέρεια και να εντοπίσουν κάθε ατέλεια μέσα τους – αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ένα μόνο μεμονωμένο παράδειγμα για την ύπαρξη μιας πνευματικής αριστοκρατίας απαράμιλλης στην αρχαία Ελλάδα την ίδια και ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη εποχή ή χώρα.
Αντιθέτως, έχουμε κάθε απόδειξη ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν όχι μόνο μία καθομιλουμένη, μια ποικιλία τοπικών ιδιωμάτων και διαλέκτων, αλλά επίσης πλήρη συστήματα διαλέκτων, ειδικά σε ορισμένα μέρη του ελληνικού κόσμου, οι οποίες δεν έχουν όλες διατηρηθεί στη κλασική λογοτεχνία. Ο Δρ. Κουμανούδης, ο εξασκημένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνέλεξε από επιγραφές και άλλες πηγές και δημοσίευσε σε μορφή Λεξικού 10.000 ελληνικές λέξεις που δεν εντοπίζονται σε κανένα ελληνικό κείμενο γνωστό σε εμάς και δεν περιλαμβάνονται σε κανένα ‘Έλληνικό Λεξικό‘. Λέξεις, επίσης, και μορφές λόγου που χρησιμοποιούνται στον Όμηρο και σε ορισμένους από τους πρώτους ποιητές εξαφανίστηκαν από τα κλασικά (κείμενα), αλλά βρίσκονται σε συνεχή χρήση στα στόματα των ανθρώπων της Κρήτης και άλλα μέρη της Ελλάδας στις μέρες μας.
Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να ζει. Η Λατινική πράγματι, παρά την αποκλειστική υιοθέτηση της για λειτουργικούς λόγους από τη Ρωμαϊκή εκκλησία μέχρι και σήμερα και παρά την ειδική χρήση της έως σχετικά πρόσφατα για ορισμένες δικαστικές και νομικές λειτουργίες, έχει πεθάνει ως προφορική και γραπτή γλώσσα. Οι διαφορετικές διάλεκτοι της, έχοντας ήδη απαξιωθεί, συγχωνεύθηκαν σε τοπικά ιδιώματα και έχουν εξελιχθεί στις λατινογενείς γλώσσες της σύγχρονης Ευρώπης, οι οποίες σήμερα αποκλίνουν από τη μητρική γλώσσα τόσο ουσιαστικά ώστε η κάθε μία να απαιτεί μια διαφορετική γραμματική, ένα ειδικό λεξικό και μια ξεχωριστή σπουδή για την εκμάθηση της, και κανένα από αυτά τα παρακλάδια της Λατινικής δεν προσεγγίζει το μητρικό απόθεμα τόσο στενά, όπως το κάνει η σημερινή ελληνική στον Πλάτωνα ή στον Ξενοφώντα. Η Λατινική, έχοντας έτσι πεθάνει, δεν έχει υποστεί καμία αλλαγή. Τα ελληνικά έχουν μεταβληθεί από εποχή σε εποχή, επειδή συνέχισαν να ζουν. Όμως, οι αλλαγές της ήταν, να το πούμε έτσι, επιδερμικές, όχι οργανικές· επιφανειακές, όχι θεμελιώδεις.
Αφού έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο τελειότητας, μια υπεροχή τόσο εξαιρετική και ιδανική ώστε να παραμείνει για πάντα το μοναδικό και απαράμιλλο μοντέλο του ανθρώπινου λόγου, η ελληνική γλώσσα υποχώρησε, παρήκμασε και υποβαθμίστηκε σχεδόν πέραν κάθε αποκατάστασης, και πάλι αναστήθηκε. Έχει αναγεννηθεί και έχει καθαρισθεί από τις επιπτώσεις μιας μακράς βάρβαρης καταπίεσης, και τώρα κάθε μέρα όλο και περισσότερο επανέρχεται στην αρχική αγνότητα και ομορφιά της, καταγράφοντας έτσι πιστά, τις δικές της μεταπτώσεις, τις δόξες και τα δεινά των ίδιων των Ελλήνων.
Όπως ανήλθε στη μεγαλύτερη τελειότητα και ομορφιά της με τις νίκες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας και το μεγαλείο της εποχής του Περικλή, έτσι υποχώρησε κάτω από τους Ρωμαίους. Παρήκμασε με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Υποβαθμίστηκε και έγινε σχεδόν αγνώριστη υπό την τυραννία των Τούρκων, μόνο για να πάρει ξανά μια νέα ζωή, και έτσι να αναγγείλει την αναγέννηση και να σηματοδοτήσει την ελευθερία της νέας Ελλάδας, καθώς ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό στην επιβίωση της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας είναι ότι προηγήθηκε και προετοίμασε την πολιτική αναγέννηση του λαού. Δεν ακολούθησε, ως αποτέλεσμα, αλλά ήταν η αιτία. – Φόρουμ.
η παραπάνω δημοσίευση είναι απόσπασμα από το άρθρο Teaching Greek as a Living Language, του εκδοτικού οίκου ‘THE FORUM’, VOL. XVIII, September 1894 – February 1895, NEW YORK, συντάκτης του οποίου είναι ο J. Gennadius (Ιωάννης Γεννάδιος)
Και εδώ ταιριάζει απόλυτα, νομίζω, η πρόταση αναγνώστη..
+ - 