-πρότυπη μετάφραση- Από μια μικρή κόντρα στην επιχειρηματολογία των Αμερικανών και Ευρωπαίων διπλωματών για τον πόλεμο στο Ιράκ, ήδη από το 2003 ήταν γνωστό ότι θα καταλήξουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Στη συνέχεια το άρθρο αποσύρθηκε από την αρχική πηγή (-https://www.cato.org/pub_display.php?pub_id=3105-) αλλά και από την Washington Times (-https://www.washingtontimes.com/commentary/20030514-8765462.htm/-) που το είχε αναδημοσιεύσει αλλά ίχνη βρίσκονται ακόμα στα blogs που το είχαν επίσης αναδημοσιεύσει. (σώσαμε όμως το αρχείο και μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf Old Europe)
«Η Γηραιά Ευρώπη»
Αρική Πηγή: -https://www.cato.org/pub_display.php?pub_id=3105-του William Shipman
William G. Shipman is Chairman of CarriageOaks Partners LLC and Co-Chairman of the Cato Institute’s Project on Social Security Choice. WilliamG. Shipman είναι Πρόεδρος του CarriageOaksPartnersLLC και συμπρόεδρος του έργου του CatoInstitute για την κοινωνική Επιλογή Ασφάλειας.
Δημοσιεύτηκε στην cato.org στις 24 Μαΐου 2003.
Κατά τη διάρκεια της διπλωματικής πορείας προς τον πόλεμο με το Ιράκ, ο υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ εισήγαγε τον όρο «Γηραιά Ευρώπη» για να χαρακτηρίσει την αντίθεση της Γερμανίας και της Γαλλίας για τη χρήση βίας κατά την επικείμενη σύγκρουση.
Σαν ανταπάντηση, ο Γάλλος κυβερνητικός εκπρόσωπος Jean-Francois Cope είπε: “Μια «γηραιά» ήπειρος – μια ήπειρος κάπως αρχαία ιστορικά, πολιτιστικά, πολιτικά, και με παράδοση στο οικονομικό – μπορεί μερικές φορές να είναι εμποτισμένη με μια ορισμένη σύνεση και σοφία, και μερικές φορές μπορεί να είναι καλός σύμβουλος.”
Το επίθετο «Γηραιά Ευρώπη», έχει άλλο νόημα, τέτοιο που θα προσδιορίσει το μέλλον της ηπείρου περισσότερο από οποιοδήποτε αντιληπτό πολιτιστικό πλεονέκτημα ή κληρονομική σοφία. Ο πληθυσμός της Ευρώπης γηράσκει: οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, οι γυναίκες κάνουν λιγότερα παιδιά, και ο αριθμός των εργαζομένων σε σχέση με τους συνταξιούχους, συρρικνώνεται. Οι τάσεις αυτές θα επιφέρουν στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισής και γενικότερα, στο κοινωνικό κράτος -μέρος του DNA της Ευρώπης- την κατάρρευση.
Η Γηραιά Ευρώπη, όπως την ξέρουμε, πεθαίνει!
Η αρχή του “κράτους πρόνοιας” εισήχθη από τον καγκελάριο της Γερμανίας, Otto von Bismarck το 1889, όταν υιοθέτησε αυτό που σήμερα ονομάζεται Κοινωνική Ασφάλιση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών και δεκαετιών πολλά άλλα έθνη, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, ακολούθησαν το παράδειγμά του με το να προσφέρουν επίσης οφέλη διακυβέρνησης, σε μεγάλο βαθμό για την αντικατάσταση της απώλειας εισοδήματος σε μεγάλη ηλικία, την αναπηρία, την ασθένεια, το θάνατο, τα εργατικά ατυχήματα και τα παρόμοια.
Καθώς ο χρόνος προχώρησε τα οφέλη έγιναν σημαντικά όπως έγινε και το κόστος τους.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι παροχές χρηματοδοτούνται με ένα φόρο μισθωτών υπηρεσιών, χρησιμοποιώντας αυτό που συχνά αναφέρεται ως “pay-as-you-go” χρηματοδότηση.
Σε αυτό το σύστημα, οι παροχές για ηλικιωμένους του σήμερα καταβάλλονται από τη φορολόγηση των σημερινών νέων. Και τα οφέλη που θα καταβληθούν στους νέους του σήμερα θα χρηματοδοτηθούν από τη φορολόγηση των νέων του αύριο.
Το σύστημα αυτό είναι μια απλή μεταφορά πλούτου από τους νέους εργαζόμενους προς τους μεγαλύτερης ηλικίας συνταξιούχους.
Δεν υπάρχει καμία αποταμίευση ή επένδυση των πόρων για μελλοντική οικονομική ανάπτυξη.
Για να παραμένουν και τα δύο, φόροι και οφέλη, εντός λογικών ορίων, ώστε να παραμένει η οικονομική δομή σταθερή, είναι απαραίτητο πάντα να υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι σε φορολογία σε σχέση με εκείνους που επωφελούνται των παροχών.
Αυτή η αναλογία των εργαζομένων προς τους δικαιούχους παροχών καθορίζεται κυρίως από δύο μεταβλητές: το προσδόκιμο ζωής και το ποσοστό των γεννήσεων. Στη Γηραιά Ευρώπη και τα δύο κινούνται προς μια κατεύθυνση που ανατρέπει αυτή τη σταθερότητα. Σε ολόκληρη την ήπειρο οι άνθρωποι ζουν περισσότερο.
Αυτό είναι αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων μεταβλητών, των καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, τη βελτίωση της διατροφής και των συστημάτων υγείας και το μεγαλύτερο πλούτο. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το προσδόκιμο ζωής στις γεννήσεις της Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας είναι περίπου 78 έτη!! Στη δεκαετία του 1950 ήταν περίπου 67. Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, οι οικογένειες γεννούν λιγότερα παιδιά.
Το ποσοστό γεννήσεων που σταθεροποιεί τελικά έναν πληθυσμό ονομάζεται μηδενική αύξηση του πληθυσμού ZPG (ΜΑΠ) για συντομία, είναι περίπου 2,1 γεννήσεις ανά γυναίκα σε αναπαραγωγική ηλικία. Πριν από σαράντα χρόνια οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης παρουσίαζαν ποσοστά γεννήσεων πολύ πάνω από ZPG.
Όχι όμως πια.
Σήμερα, τα ποσοστά γεννήσεων είναι, για τη Γαλλία – 1,7, Γερμανία – 1.4, Ιταλία – 1.2 και Ισπανία – 1.16, το χαμηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ στο ανθρώπινο γένος.
Όπως αναφέρθηκε πριν, «δεν υπάρχει ούτε μια χώρα στην Ευρώπη που να έχει αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσει το πληθυσμό της, όταν πεθαίνουν».
Ο συνδυασμός της αύξησης του προσδόκιμου ζωής και της μείωσης των γεννήσεων έχει ως αποτελέσματα την πτώση του αριθμού των εργαζομένων σε σχέση με τους συνταξιούχους -και τις παροχές προς αυτούς-. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η αναλογία των συνεισφερόντων ανά δικαιούχο συνταξιούχο το 1995 για τη Γαλλία και τη Γερμανία ήταν 2,5 και 2,3, αντίστοιχα. (δηλαδή, 2,5 και 2,3 εργαζόμενοι πληρώνουν εισφορές για 1 συνταξιούχο)
Οι δείκτες βρίσκονται σε μια σταθερή πτωτική πορεία και τα επόμενα 5 χρόνια αναμένεται να πέσουν στο 1.4 και 1.2. (το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2003)
Η πολιτική απάντηση σε τέτοιου είδους δημογραφική συμπίεση είναι συχνά η αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των μισθωτών υπηρεσιών στο ήδη συρρικνούμενο -αν και είναι σχετικό αυτό- εργατικό δυναμικό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα, ο φόρος που πλήρωναν για Κοινωνική Ασφάλιση ο εργαζόμενος και ο εργοδότης συνολικά το 1950 -όταν υπήρχαν 16 εργαζόμενοι ανά δικαιούχο- ήταν 3% σε μισθό $3.000.
Φέτος (2003), με μόνο 3,3 εργαζόμενοι ανά δικαιούχο, θα είναι 12,4% σε $87.000.
Ο μέγιστος φόρος έχει εκτιναχθεί από τα $90 στα $10.788. Με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ωστόσο, αυτή η φορολόγηση είναι χαμηλή!
Ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών στη Γαλλία είναι 49,3%, στη Γερμανία είναι 40,9%, στην Ιταλία και στην Ισπανία είναι 42,5% και 37,8%, αντίστοιχα. Και σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε πολλές περιπτώσεις, αλλά όχι πάντα, η φορολόγηση ισχύει για κάθε είδος κέρδους.
Ωστόσο, οι αριθμοί αυτοί στην πραγματικότητα υπογραμμίζουν την επιβάρυνση των Ευρωπαίων εργαζομένων, καθ’ ότι τα έσοδα του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, σε κάθε χώρα, δεν είναι αρκετά για τη χρηματοδότηση των παροχών. Επιπρόσθετοι φόροι επιβάλλονται για να καλύψουν τη διαφορά.
Για πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες, το έλλειμμα των προσδοκώμενων φόρων έναντι των παροχών -ως αποτέλεσμα του δημογραφικού προβλήματος– είναι μεγαλύτερο σε τρέχουσα αξία από τη συνολική αξία των κυβερνητικών ομολόγων, σε κάθε χώρα. Το κρατικό χρέος, συμπεριλαμβανομένων των μη χρηματοδοτούμενων υποχρεώσεων του ασφαλιστικού, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πολλαπλάσιο από το υπολογιζόμενο ουσιαστικό χρέος.
Πώς θα αντιμετωπίσει η «Γηραιά Ευρώπη» αυτή τη πραγματικότητα, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα της.
Οι ηλικιωμένοι εξαρτιούνται απόλυτα από θεσμούς που είναι ουσιαστικά, και δημογραφικά, εσφαλμένοι.
Η φορολογική επιβάρυνση στους εργαζομένους είναι απαγορευτική, προκαλώντας την αποφυγή της με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της πρόωρης συνταξιοδότησης, πράγμα το οποίο συμπιέζει ακόμα περισσότερο το σύστημα.
Τα Οικονομικά και οι θεσμοί της Ευρώπης βρίσκονται σε κίνδυνο.
Και όμως, μέρος του πολιτισμού της Ευρώπης, το κράτος πρόνοιας με την ευρεία έννοια, είναι μια σκληρή πραγματικότητα.
Κάτι θα πρέπει να θυσιαστεί.
Ο χαρακτηρισμός του Γραμματέα Ράμσφελντ, «Γηραιά Ευρώπη», εξόργισε ορισμένους από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, οι οποίοι απάντησαν ότι η μακραίωνη Ευρωπαϊκή ιστορία της έδωσε μια σοφία, κάτι που οι σχετικά νέες Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόμη ότι έχουν αποκτήσει.
Ίσως να είναι και έτσι.
Αν αυτό συμβαίνει, (η Ευρώπη) θα πρέπει να αξιοποιήσει αυτή τη σοφία για να λύσει μια αξιοσημείωτη πρόκληση που δεν μπορεί πλέον να αποφύγει.
Σχετικά άρθρα
https://www.cato.org/pubs/ssps/ssp2.html https://firebrandmag.com/?p=2218 https://www.economist.com/node/11529345 https://www.ssa.gov/history/ratios.html https://en.wikipedia.org/wiki/Pensions_crisis https://en.wikipedia.org/wiki/Social_Security_debate_in_the_United_States
Δες: Έννοιες Αστισμού και Παγκοσμιοποίηση
Οι δύο βασικές ανθρώπινες ομάδες – πόλοι
Παραπλανημένοι οι άνθρωποι
+ - 
One response to “Η Νέμεσις της Οικονομίας”