Η ξεφτίλα του ανθρώπινου γένους!

Η οικονομία δεν είναι επιστήμη. Είναι ένα δημιούργημα, κατασκεύασμα του ανθρώπου, μια τέχνη… που όμως εξελίχτηκε σε δυνάστη του ίδιου του δημιουργού του και τώρα τον οδηγεί καταστροφικά, (δια του εθισμού στον υλιστικό ευδαιμονισμό) επιβεβαιώνοντας το ρητό “η κτήση γίνεται κτήτορας”. 

Όλα πια καθορίζονται από τους δείκτες της οικονομίας, και αυτό σημαίνει ότι:
εάν οι δείκτες της οικονομίας ολισθαίνουν, τότε γίνονται βελτιωτικές – διορθωτικές κινήσεις για να επανέλθουν σε ανοδική πορεία… οι Δείκτες. Αν σε κάποια περίπτωση, οι διορθωτικές κινήσεις σκοντάφτουν πάνω σε νόμους και διατάγματα τότε -οι εκλεγμένοι από τους ‘καταναλωτές’ πολιτικοί– με τροποποιήσεις άρθρων χυδαία όπως εδώ, παρακάμπτουν τα εμπόδια, και δεδομένου ότι τίθενται σε ισχή, νομιμοποιούνται.

Από την άλλη, κάθε δίκαια απαίτηση εργαζομένων σκοντάφτει πάνω στο πρόσχημα της οικονομίας.

Αποτέλεσμα: Σχεδόν τίποτα δεν γίνεται για τη βελτίωση του ανθρώπινου βίου, όλα γίνονται για τους δείκτες της οικονομίας.
Η αναζήτηση των θετικών πρόσημων των δεικτών (παραγωγικότητα) είναι το ζητούμενο και όχι οι ανάγκες του ανθρώπου για να διάγει ένα αγαθό βίο.

Ένα παράδειγμα οικονομικής καταδυνάστευσης.
Underpopulation (υποπληθυσμός) =Μια κατάσταση στην οποία υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι για να αναπτύξουν πλήρως το οικονομικό δυναμικό μιας περιοχής ή ενός έθνους. Ένας μεγαλύτερος πληθυσμός θα μπορούσε να στηριχθεί στην ίδια βάση άντλησης πόρων.

“Underpopulation” συνήθως ορίζεται ως μια κατάσταση στην οποία ο πληθυσμός μιας χώρας έχει μειωθεί πάρα πολύ για να μπορεί να στηρίξει τις τρέχουσες ανάγκες του οικονομικού της συστήματος. Έτσι, ο όρος δεν έχει καμία σχέση με τη βιολογική πλευρά της φέρουσας ικανότητας, αλλά είναι ένας οικονομικός όρος που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ότι τα συστήματα μεταφοράς πληρωμών ορισμένων ανεπτυγμένων χωρών ενδέχεται να αποτύχουν όταν ο πληθυσμός μειωθεί ως ένα σημείο. Παράδειγμα θα ήταν η περίπτωση κατά την οποία, οι συνταξιούχοι που υποστηρίζονται μέσω ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης να μην επενδύουν τις αποταμιεύσεις, και στη συνέχεια προκύψει ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα. Στην περίπτωση αυτή, η νέα γενιά μπορεί να μην είναι σε θέση να υποστηρίξει την παλαιότερη γενιά.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, κάτω από τα όρια της γονιμότητας για πληθυσμιακή αντικατάσταση αναμένεται να είναι το 75% του ανεπτυγμένου κόσμου μέχρι το έτος 2050. Το αμερικανικό Census Bureau σημειώνει ότι τα 74 εκατομμύρια άνθρωποι που προστέθηκαν στο παγκόσμιο πληθυσμό το 2002 ήταν λιγότεροι από τα 87 εκατομμύρια ατόμων που προστέθηκαν στην περίοδο 1989-1990. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης ήταν 1,2% πιο κάτω από τα 2,2% του 1963-64.

Το Census Bureau δείχνει ότι αυτή η επιβράδυνση της αύξησης του πληθυσμού συνεχίζεται και στο προσεχές μέλλον. Το επίπεδο της γονιμότητας σε πολλές χώρες θα μειωθεί κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης πριν από το 2050 … Το 1990 οι γυναίκες κατά μέσο όρο, γεννούσαν 3,3 παιδιά. Μέχρι το 2002 ο μέσος όρος ήταν 2,6, και μέχρι το 2009, 2.5. Αυτό είναι οριακά πάνω από το παγκόσμιο όριο γονιμότητας αντικατάστασης, των 2.33.

-Σημείωση: Τα παραπάνω στατιστικά είναι σε παγκόσμια κλίμακα.
Εάν το δούμε πιο συγκεκριμένα, διαπιστώνουμε ότι: όλες οι χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου κινούνται ήδη δεκαετίες προς την πληθυσμιακή παρακμή. Στην Ελλάδα πχ, αντιστοιχούν 1,1 παιδιά ανά γυναίκα όταν το όριο αντικατάστασης του πληθυσμού είναι 2,1. Το έτος 1935 αναλογούσαν 28,16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους, ενώ το 2005 μόλις 9,69.
Συνεπάγεται: για να στηριχτεί η οικονομία της χώρας χρειάζεται η συμβολή των μεταναστών, γιαυτό και εισάγονται βάσει οργανωμένου σχεδίου. Κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι: μεταξύ άλλων παραγόντων, οι κρατούντες δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις στις υπο-ανάπτυξη χώρες ή “χώρες του 3ου κόσμου”, ακριβώς για να προκύψουν μετανάστες που θα στηρίξουν την οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών.-
…στην έκθεση του Καναδικού Κοινοβουλίου: «Η δημογραφική ωρολογιακή βόμβα» (2005), διαβάζουμε: ‘…θα είναι πιο δύσκολο για τον Καναδά να προσελκύσει μετανάστες στα επόμενα 10-20 χρόνια καθώς θα υπάρχει ανταγωνισμός με άλλες χώρες για τους μετανάστες.’

…πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν χρησιμοποιήσει τη μετανάστευση και άλλες πολιτικές ως μέσο για την αναστολή ή επιβράδυνση της μείωσης του πληθυσμού. Συνεπώς, αν και πολύ μακροπρόθεσμες τάσεις ευνοούν την επιταχυνόμενη μείωση του πληθυσμού, οι τάσεις μικρής διάρκειας μπορεί να επιβραδύνουν την πτώση ή ακόμη και να αντιστρέψουν την πτώση στην ανάπτυξη, δημιουργώντας φαινομενικά αντικρουόμενα στατιστικά στοιχεία.

Πολλά έθνη της Δυτικής Ευρώπης (και της ΕΕ στο σύνολό της), σήμερα θα είχαν πληθυσμό που φθίνει εάν δεν υπήρχε η διεθνής μετανάστευση. Ο συνολικός πληθυσμός της ηπείρου της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και άλλων χωρών εκτός ΕΕ) ήδη κορυφώθηκε γύρω στο έτος 2000 και από το 2004 μειώνεται.

Οι επιπτώσεις από τη μείωση του πληθυσμού μπορεί να είναι δυσμενείς για μια οικονομία η οποία έχει δανειστεί ευρέως για την εξόφληση από τις νεότερες γενιές.

Αλλά για πολλές βιομηχανικές οικονομίες, μείωση του πληθυσμού δεν μπορεί να είναι θετικό καθώς αυτές οι οικονομίες συχνά αναπτύσσονται με την υποθήκευση του μέλλοντος μέσω του χρέους και με αναδιανομή των συνταξιοδοτικών κεφαλαίων, που υποτίθεται ότι είχαν αρχικά αυξημένα φορολογικά έσοδα από μια συνεχώς διευρυνόμενη βάση του πληθυσμού (δηλαδή θα υπήρχαν λιγότεροι φορολογούμενοι σε μια μείωση του πληθυσμού).

Η μείωση του πληθυσμού εξαιτίας των χαμηλών ποσοστών γονιμότητας συνοδεύεται επίσης από τη γήρανση του πληθυσμού, η οποία μπορεί να συμβάλει μόνο με προβλήματα για τη “Μεγάλη Μηχανή”. Αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα της ζωής των νέων με αυξημένη κοινωνική και οικονομική πίεση, υπό την έννοια ότι θα πρέπει να αυξήσουν την κατά κεφαλή παραγωγικότητα, προκειμένου να υποστηρίξουν μια υποδομή ‘δαπανηρή’, (οίκους γερόντων, συντάξεις, ασφαλιστικό σύστημα, σύστημα πρόνοιας, νοσοκομειακή περίθαλψη) χάνοντας έτσι την εστίαση από το σχεδιασμό για ηλικιωμένους και το μέλλον των οικογενειών και ως εκ τούτου υποβαθμίζονται ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της αναπαραγωγικότητας.

Σε μια χώρα με μείωση του πληθυσμού, η αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι υψηλότερη από την αύξηση του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, η Ιαπωνία έχει υψηλότερη αύξηση κατά κεφαλήν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και στις ΗΠΑ η αύξηση του ΑΕΠ είναι υψηλότερη από της Ιαπωνίας. Ακόμα και όταν η αύξηση του ΑΕΠ είναι μηδενική ή αρνητική, η αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μπορεί ακόμη να είναι θετική (εξ ορισμού ) αν ο πληθυσμός μειώνεται ταχύτερα από το ΑΕΠ.

https://en.wikipedia.org/wiki/Population_decline

Όμως, τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά στον ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ που βιώνουμε, αφού: Δεν υπάρχει καμία αρκετά πλούσια χώρα πάνω στον πλανήτη για να αντέξει το αδιέξοδο των Κοινωνικών Παροχών, που τώρα γίνεται προσπάθεια να αναδομηθούν!

Κοινωνικές παροχές
Οι κοινωνικές παροχές όπως έχουν σχεδιαστεί δεν έχουν μέλλον αφού οι ηλικιακές διαστρωματώσεις καταδεικνύουν το ανέφικτο. Δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να πληρώνουν την υπερ-πληθώρα των συνταξιούχων.
Η Αναλογία Κοινωνικής Εισφοράς, Εργαζόμενου ανά Δικαιούχο κοινωνικών παροχών, έχει κατρακυλήσει σε ιστορικά χαμηλά (δηλαδή η αναλογία, αριθμός εργαζόμενων -που με τις εισφορές που πληρώνουν καλύπτουν τις κοινωνικές παροχές (συντάξεις, επιδόματα, νοσοκομειακή περίθαλψη κλπ)- αριθμός δικαιούχων) και έχει κατακρημνίσει στα βάραθρα την οικονομία όλων των κρατών! Ακόμα και η πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες αναλογίες!
Δείτε τα νούμερα της Αμερικής.
Το 1940,  159,4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1945,  41,9 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1955,  8,6 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1960,  5,1 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1965,  4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1990,  3,4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 2009,  3 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Στην Ευρώπη των 27 το 2009 αντιστοιχούσαν περίπου δύο άτομα σε ηλικία εργασίας για κάθε εξαρτώμενο άτομο. (αλλά με την αυξημένη ανεργία ούτε 1 προς 1 δεν είναι τώρα)!! Πράγμα αδύνατον να το βαστάξει μια οποιαδήποτε οικονομία και γιαυτό το λόγο ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ!!!

Οι αλχημείες που γίνονται για την υποστήριξη του οικονομικού (μοντέλου) συστήματος, έχουν καταστήσει το δημογραφικό, ένα σημαντικό παράγοντα της μακροοικονομίας, και οι καταγραφές δείχνουν καθαρά πλέον ότι ακόμα και τα δημοσιονομικά της πλουσιότερης χώρας δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος των κοινωνικών παροχών, υπό τις παρούσες συνθήκες!
Ενώ λοιπόν ο ορθολογισμός υπαγορεύει την αλλαγή της “οικονομικής τέχνης” (ως δημιούργημα του ανθρώπου) για να μπορεί να υποστηρίζει στο βέλτιστο την ανθρώπινη υπόσταση, αντί αυτού, εκείνο που βλέπουμε να αλλάζει είναι η πολιτική -σε παγκόσμιο επίπεδο- για να στηριχτεί το υπάρχον οικονομικό μοντέλο, που εξυπηρετεί το συμφέρον των ολίγων.
Έτσι, Νέα Οικονομία (σύμφωνα με τη CIA) σημαίνει:
-Αύξηση της παραγωγής αλλά και του ρυθμού ανάπτυξης της
-Αϋξηση των φορολογικών συντελεστών
-Αϋξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή μείωση των παροχών
-Αύξηση της μετανάστευσης
-Περισσότερες γεννήσει
Τι άλλο θα αντέξεις ακόμα ανθρωπάκο;

Οι ΗΠΑ, πολλά χρόνια τώρα έχουν μπει στη διαδικασία χτισίματος μιας βιώσιμης πυραμίδας ηλικιών και κατ’ επέκταση μια στρατηγική του μεταναστευτικού πληθυσμού ενώ όλες οι ανεπτυγμένες χώρες αντιγράφουν αυτή την τακτική επιβίωσης.

Αυτό όμως που δεν πρέπει να διαφεύγει της αντίληψής μας είναι ότι αυτός ο σχεδιασμός καθιστά την οικονομία κεντρικό στυλοβάτη των πάντων. Ακόμα και ο κοινωνικός τομέας ρυθμίζεται βάσει των απαιτούμενων διορθωτικών αλλαγών στους δείκτες τις οικονομίας.Απλά, οι δείκτες της οικονομίας έχουν καταστεί οι βασικοί ρυθμιστές των πάντων!!

Το μεγάλο ζήτημα του παθητικού δυτικού ανθρώπου λοιπόν, βρίσκεται στο γεγονός ότι, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα, δηλαδή: είναι παντελώς αδιάφορο στην “Αυθεντική Ηγεσία” τα δεινά των υποκείμενων της κρίσης, καθότι η κρίση η ίδια αποτελεί αυτορυθμιστικό παράγοντα του καπιταλιστικού οικονομικού κατασκευάσματος και πάντα βγαίνει ανανεωμένος και ενισχυμένος ο καπιταλισμός από την περίοδο της ύφεσης! Η “κρίση” σχετίζεται απόλυτα με την “Αλλαγή Παραδείγματος“, αφού όταν παρέρχεται, το μοντέλο έχει αλλάξει εντελώς, και αυτό είναι που αποκαλείται “Νέα Οικονομία“.

Αυτό από μόνο του, δηλώνει ότι:
τα υποκείμενα τα ίδια που χωρίς εκείνους δεν μπορεί να παραχθεί πλούτος νομιμοποιούν με τη στάση τους, οι δείκτες να είναι το ζητούμενο και όχι ο άνθρωπος ο ίδιος,!

“Ο ηθικός πολιτισμός αναβλύζει απευθείας από τα ενδότερα ζωτικά μέρη της ψυχής και ποτέ δεν μπορεί να παραχθεί με τεχνικό σχεδιασμό.
Η καλλιέργεια της αντίληψης του ανθρώπου όπως και κάθε άλλης ικανότητας του, επιτυγχάνεται χάρις την δραστηριότητα, την ευστροφία και την μέθοδο του να χρησιμοποιεί τις ανακαλύψεις των άλλων.
Ο άνθρωπος δεν αξιολογείται από τα υλικά πράγματα που κατέχει αλλά από τη δράση του.
Ότι δεν αναβλύζει από την ελεύθερη επιλογή του ή είναι επιβαλλόμενο και καθοδηγούμενο, δεν υπεισέρχεται στο είναι του και έτσι παραμένει αποκομμένος από την αληθινή του φύση. Δεν ενεργεί βάση της ανθρώπινης υπόστασης του αλλά με σχεδόν μηχανιστική ακρίβεια. Και αν ένας άνθρωπος δρα με μηχανικό τρόπο απαντώντας στις εξωτερικές απαιτήσεις βάση οδηγιών παρά με τρόπους που καθορίζονται από τα ενδιαφέροντά του, την ενέργειά του και τις ικανότητές του, τότε μπορεί να θαυμάζουμε τα κατορθώματά του αλλά περιφρονούμε αυτόν τον ίδιο.“

ορθή-πρακτική

Δες: Έννοιες Αστισμού και Παγκοσμιοποίηση
Οι δύο βασικές ανθρώπινες ομάδες – πόλοι
Παραπλανημένοι οι άνθρωποι