Παλαιός και Νέος Κόσμος

Robot translation into English
Ξένο αφήγημα Μήπως να λέγαμε πως οι κοινότητες των ανθρώπων αναδύονται, παρουσιάζουν όλα όσα οι δυνατότητες των τοπικών συνθηκών και της πολιτικής οργάνωσης επιτρέπουν, και βουλιάζουν από την αναπόφευκτη διαφθορά των συστατικών της ανθρώπινης μας φύσης; Μήπως να δηλώναμε ότι όλοι οι κοινωνικοί συνδυασμοί υπόκεινται στον νόμο της αποσύνθεσης -η κοινωνία είναι επιμολυσμένη και αλλοιωμένη στην ουσία της, στο πυρήνα της και στα ζωτικά της μέρη-, οι ηθικές της αξίες, μετά από συγκεκριμένο αριθμό γενεών που διέπρεψαν, στην συνέχεια εξαφανίστηκαν από το μεγάλο σκηνικό δράσης; Μήπως είναι σωστό να κρατήσουμε ότι ο άνθρωπος απαιτεί ένα νέο σκηνικό για τα εγχειρήματα και τις φιλοδοξίες του, όταν το χώμα πάνω στο οποίο άνθισε με σφρίγος για αιώνες, το οποίο φτιάχτηκε για να λάμψουν οι υπέροχοι καρποί της διάνοιας και των φιλοδοξιών του, παρακμάζει – εκφυλίζεται και νεκρώνει χωρίς να βελτιώνεται περαιτέρω; Αν αυτό είναι έτσι τότε μπορεί να απαιτείται το κομμάτιασμα του κόσμου για να αναζωογονηθούν οι ζωντανές του δυνάμεις, και οι τεράστιες δημιουργικές πηγές. Από τη μετατροπή των παλαιών υλικών, μπορούν να ξεπροβάλλουν νέες κοινότητες με φρέσκια δύναμη και λαμπρότητα· πολύ διαφοροποιημένες στην ευφυία τους, τις συνήθειές τους, στους τρόπους τους, λόγω διαφοράς τοπικών συνθηκών, με νέους νόμους και θεσμούς και με την επίδραση γειτονικών κοινοτήτων.

Η Ελλάδα δεν έδωσε κανένα σημάδι της αιγυπτιακής ή φοινικικής καταγωγής της λαμπρής της διάνοιας στη μορφή των επιδιώξεών της – στο πνεύμα των θεσμών της. Η δύναμης όμως των επιβλητικών αυτοκρατοριών, κατά την περίοδο εκείνων των εποικισμών και των μεταναστεύσεων, είχε ήδη καμφθεί αρκετά προς την εξαφάνισή τους· τα σημάδια της παλιάς της δόξας είχαν εξαλειφθεί σχεδόν όλα από εγγενή παρακμή, ίσως από την άνοδο ανταγωνιστικών κοινοτήτων, και την πληθυσμιακή μετατόπιση. Και ποιος Αθηναίος, εάν επισκεπτόταν ξανά τη χώρα του, θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει στα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά και στις κηλιδωμένες της δόξες, τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου της “θεϊκού προσώπου”. Ο Τούρκος ενόχλησε με την άχρηστη εξουσία του, τη χώρα της οποίας οι γιοι κατατρόπωσαν με το απόλυτο της υπερηφάνειας τους την περσική μοναρχία· τη χώρα του Ομήρου και του Περικλή, του γονέα και του φροντιστή του ανδρείου αισθήματος· την περιοχή του εκλεπτυσμένου γούστου, της ποίησης και του ηρωισμού. Ένας υπέρμαχος της ανατολικής προέλευσής της Ρώμης θα συμβιβαζόταν στα ίδια αίτια που κατέβαλαν την Ελλάδα – τα πλήθη των αυτοκρατοριών που είχαν ήδη παρακμάσει και εκείνων που βρισκόταν σε φθίνουσα πορεία, ξεχυνόταν στα χέρσα και ακατοίκητα σημεία. Η θεωρία που δίνει σε αυτό το στρατιωτικό έθνος γοτθική προέλευση, δεν μπορεί να συμβιβαστεί πολύ καλά με αυτό το δεδομένο. Εντούτοις, οι τρόποι, οι συνήθειες, τα γούστα και οι θεσμοί της Ρώμης ήταν όλα διαφορετικά από εκείνα οποιασδήποτε άλλης κοινωνίας· αφού ολοκλήρωσε ό,τι ήταν δυνατόν να επιτευχθεί, με τη δύναμη της ιδιόμορφης διάνοιας της και της απεριόριστης εξουσίας της, έφτασε την περίοδο της διαφθοράς της – το ηθικό της σθένος, η ζωτική πηγή όλου του εθνικού της δυναμικού, υπέκυψε στην ακαταμάχητη παρακμή. Μια διασταύρωση των παλαιών της κατοίκων, με τις πιο δραστήριες φυλές του βορρά, εγγυόνταν στο κόσμο ένα άλλο παράδειγμα, ένα σίγουρο φιλί ζωής για την ανθρώπινη διάνοια και ενεργητικότητα, με νέες προοπτικές, νέες ανάγκες, νέες επιθυμίες και φρέσκες προκλήσεις δραστηριοτήτων και επιχειρήσεων. Μπορεί λοιπόν κανείς να βγει και να πει, πως ο παλαιός κόσμος βρίσκεται στο χείλος της πτώσης του, αφού ο νέος, φροντίζεται από τη διάνοια του, τις τέχνες του, το πνεύμα των εγχειρημάτων του, όσο ορθώνεται ανταγωνιστικά σε όλα εκείνα που αποτελούν την τεράστια δύναμη και κύρος του; Μετά από ένα χρονικό διάστημα, θα δούμε τις πηγές του ανθρώπινου μόχθου να χαλαρώνουν και να χάνονται· τη δύναμη να πέφτει· την τέχνη και την επιστήμη να χάνουν τις χρήσιμες και λαμπερές τους ανακαλύψεις, και όλα τα φώτα και την πολιτισμική βελτίωση να εξαφανίζονται.

Τι επίδραση πρόκειται να έχει το πεπρωμένο του μελλοντικού νέου κόσμου στις τύχες του παλαιού, είναι ένα ερώτημα το οποίο ανοίγει ένα ευρύ πεδίο εικασιών. Αυτή η δύστροπη νοητική ικανότητα, η φαντασία, έχει το ελεύθερο να χτίζει ότι θεωρίες θέλει – να υποθέτει όλα όσα είναι πιθανά ή εφικτά για τις τύχες των εθνών – να προβλέπει τις καλύτερες ή τις χειρότερες συνέπειες για την ανθρώπινη δύναμη και κύρος, και στα δύο ημισφαίρια του πλανήτη. Ο νους είναι χαμένος σε μια άβυσσο αναρώτησης, αμφιβολίας και θαυμασμού. Πιάνεται και κρατιέται γερά σε πολύ αδύναμες και αμφίβολες συγκρίσεις. Θα υπολογίσει και θα συστηματοποιήσει προκειμένου να ανακουφιστεί από τις οδυνηρές αμφιβολίες, αν και πάνω σε πιο ατελή υλικά. Τι συμπέρασμα να βγάλουμε λοιπόν από τα αρχεία μερικών χρόνων μόνο; Τι παραδείγματα μπορούμε να συλλέξουμε, από τα οποία, έστω, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε τις αληθοφανείς μας θεωρίες, σε αυτό το σύντομο διάστημα αυθεντικής ιστορίας!

Μια γόνιμη πηγή αδράνειας, διάλυσης και πτώχευσης είναι ο πολλαπλασιασμός των μικρών καταστημάτων στη χώρα. Ένας νέος που μάζεψε κάποια χρήματα από την εργασία του ή τα δανείστηκε από κάποιους φίλους του, σύντομα αντιλαμβάνεται τη εργασία ως τραυματική εμπειρία και επιθυμεί να είναι έμπορος. Αγοράζει αγαθά στο ύψος του κεφαλαίου και της πίστωσής του: και επειδή οι καταναλωτές της χώρας αρέσκονται να τρέχουν σε ένα νέο κατάστημα, ξεπουλά τα αγαθά του και ως αποτέλεσμα έχει έναν κατάλογο κακών λογαριασμών. Οι άντρες αυτοί, θα έπρεπε καλύτερα να είχαν μείνει στις καλλιέργειες τους ή στα εργαστήρια τους. Είναι επώδυνο όταν κάποιος επιστρέφει στη δουλειά μετά από μακρά αποχή και ειδικά για κάποιον που έχασε χρήματα σε σύντομο διάστημα και τώρα πρέπει να τα επανακτήσει σταδιακά.

Είναι μεγάλο σφάλμα των πατεράδων να προτιμούν να ανατρέφουν έναν γιο πίσω από τον γκισέ, παρά σε ένα εργαστήριο, σε μια τέχνη ή στους αγρούς. Γίνεται να είναι πιο αξιέπαινο να μετράς κρασιά και αλλαντικά, σπάγκους και κορδέλες από το να ακολουθείς τις σκληρές επιδιώξεις της καινοτομίας στη γεωργία ή στις κατασκευές; Οι τέχνες του εμπορίου και της κερδοσκοπίας δεν είναι κατάλληλες για όλες τις ικανότητες και ως εκ τούτου προκύπτουν αποτυχίες, απάτες και καταστροφή. Θα έπρεπε να μαθαίνουμε στους νέους ανθρώπους να ζουν από τον συνδιασμό του μόχθου και του νου τους και όχι μόνο με το μυαλό τους, και τότε θα αποτυγχάνουν σπάνια. Μια ζωή εργασιακής ηρεμίας είναι πιο συμφέρουσα και παρέχει εσωτερική ικανοποίηση – συμβάλει θετικά στην εξέλιξη και στην πρόοδο των ψυχικών δυνάμεων, στην υγεία και ακόμα, στην απόκτηση περιουσίας.
–Νότιος Πατριώτης.