Τι επίδραση πρόκειται να έχει το πεπρωμένο του μελλοντικού νέου κόσμου στις τύχες του παλαιού, είναι ένα ερώτημα το οποίο ανοίγει ένα ευρύ πεδίο εικασιών. Αυτή η δύστροπη νοητική ικανότητα, η φαντασία, έχει το ελεύθερο να χτίζει ότι θεωρίες θέλει – να υποθέτει όλα όσα είναι πιθανά ή εφικτά για τις τύχες των εθνών – να προβλέπει τις καλύτερες ή τις χειρότερες συνέπειες για την ανθρώπινη δύναμη και κύρος. Ο νους βρίσκεται χαμένος σε μιαν άβυσσο αναρώτησης, αμφιβολίας και θαυμασμού. Πιάνεται και κρατιέται γερά σε πολύ αδύναμες και αμφίβολες συγκρίσεις. Θα υπολογίσει και θα συστηματοποιήσει με ακόμη πιο ατελή υλικά, προκειμένου να ανακουφιστεί από τις οδυνηρές αμφιβολίες. Τι συμπέρασμα να βγάλουμε λοιπόν; Τι παραδείγματα μπορούμε να συλλέξουμε, από τα οποία, έστω, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε τις αληθοφανείς μας θεωρίες;
Οι κοινότητες των ανθρώπων αναδύονται, παρουσιάζουν όλα όσα οι δυνατότητες των τοπικών συνθηκών και της πολιτικής οργάνωσης επιτρέπουν, και βουλιάζουν από την αναπόφευκτη διαφθορά των συστατικών της ανθρώπινης μας φύσης. Όλοι οι κοινωνικοί συνδυασμοί υπόκεινται στον νόμο της αποσύνθεσης. Η κοινωνία είναι επιμολυσμένη και αλλοιωμένη στην ουσία της, στο πυρήνα της και στα ζωτικά της μέρη. Οι ηθικές της αξίες, μετά από συγκεκριμένο αριθμό γενεών που διέπρεψαν, στην συνέχεια εξαφανίζονται από το μεγάλο σκηνικό δράσης. Ο άνθρωπος απαιτεί ένα νέο σκηνικό για τα εγχειρήματα και τις φιλοδοξίες του. Όταν το έδαφος πάνω στο οποίο άνθισε με σφρίγος για αιώνες και καλλιεργήθηκε για να λάμψουν οι υπέροχοι καρποί της διάνοιας και των φιλοδοξιών του, παρακμάζει, εκφυλίζεται και νεκρώνει χωρίς να βελτιώνεται περαιτέρω, τότε, είναι απαραίτητο να αναζωογονηθούν οι ζωντανές του δυνάμεις, και οι τεράστιες δημιουργικές πηγές. Από τη μετατροπή των παλαιών υλικών, μπορούν να ξεπροβάλλουν νέες κοινότητες με φρέσκια δύναμη και λαμπρότητα.
Κατά την περίοδο των εποικισμών και των μεταναστεύσεων, η ισχύς/δύναμη του επιβλητικού έθνους κάμπτεται και τείνει προς την εξαφάνισή·* τα σημάδια της παλιάς δόξας εξαλείφονται σχεδόν όλα από εγγενή παρακμή, από την άνοδο ανταγωνιστικών κοινοτήτων και την πληθυσμιακή μετατόπιση. Ποιος Αθηναίος, εάν επισκεπτόταν ξανά τη χώρα του, θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου της “θεϊκού προσώπου” στα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά και στις κηλιδωμένες της δόξες. Ο Τούρκος ενόχλησε με την άχρηστη εξουσία του, τη χώρα οι γιοι της οποίας με το απόλυτο της υπερηφάνειας τους κατατρόπωσαν την περσική μοναρχία· τη χώρα του Ομήρου και του Περικλή, του γονέα και του φροντιστή του ανδρείου αισθήματος· τον τόπο του εκλεπτυσμένου γούστου, της ποίησης και του ηρωισμού. Το ηθικό σθένος, η ζωτική πηγή όλου του εθνικού δυναμικού, υπέκυψε στην ακαταμάχητη παρακμή.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, θα δούμε τις πηγές του ανθρώπινου μόχθου να στερεύουν και να χάνονται· τη δύναμη να πέφτει· την τέχνη και την επιστήμη να χάνουν τις χρήσιμες και λαμπερές τους ανακαλύψεις, και όλα τα φώτα και την πολιτισμική ανέλιξη να εξαφανίζονται. Μια διασταύρωση των παλαιών της κατοίκων με πιο δραστήριες φυλές, εγγυάται στο κόσμο ένα άλλο παράδειγμα, ένα σίγουρο φιλί ζωής για την ανθρώπινη διάνοια και ενεργητικότητα, με νέες προοπτικές, νέες ανάγκες, νέες επιθυμίες και φρέσκες προκλήσεις δραστηριοτήτων και επιχειρήσεων. Μπορεί όμως να βγει κάποιος και να πει πως ο παλαιός κόσμος βρίσκεται στο χείλος της πτώσης του, αφού ο νέος φροντίζεται από τη διάνοια του, τις τέχνες του, το πνεύμα των εγχειρημάτων του, όσο ορθώνεται ανταγωνιστικά σε όλα εκείνα που αποτελούν την τεράστια δύναμη και το κύρος του;
Θα έπρεπε να μαθαίνουμε στους νέους ανθρώπους να ζουν από τον συνδυασμό του μόχθου και του νου τους και όχι μόνο με το μυαλό τους, και τότε σπάνια θα αποτυγχάνουν. Η Ελλάδα όσο παραμένει στη δύση, το περηφανεύεται και καταστρέφει τις ιστορικές της σχέσεις, όσο δέχεται το διεθνοπολιτικό μνημόνιο, το οποίο είναι τρισχειρότερο από το δημοσιοοικονομικό μνημόνιο, τόσο θα παρακμάζει, θα συρρικνώνεται και θα αντιμετωπίζει ζωτικούς κινδύνους! –Νησιώτης Πατριώτης.
* Η δημογραφική εξασθένιση-γήρανση της κλασσικής Ελλάδος και του Βυζαντίου οδήγησε, σύμφωνα με έγκριτες μαρτυρίες, τον Ελληνισμό σε υποταγή αιώνων και παρ’ ολίγον σε ολοκληρωτικό αφανισμό. Ο Αριστοτέλης αναλύοντας την αδυναμία των Σπαρτιατών να αποκρούσουν τους Θηβαίους, λόγω της ολιγανθρωπίας, στην οποία τους είχε οδηγήσει το σύστημα διακυβερνήσεώς τους, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα: «Ούτος εστιν πόλεως όρος άριστος, η μεγάλη του πλήθους υπερβολή».
Εξαιτίας του μεγάλου δημογραφικού προβλήματος όσοι απολάμβαναν της σπαρτιατικής εκπαίδευσης αποκτούσαν και πολιτικά δικαιώματα.
Ο Πολύβιος ο μεγαλοπολίτης παρουσιάζοντας την εικόνα της Ελλάδος το 165 π.Χ. έγραψε: «Έφθασε ο καιρός σήμερα στην Ελλάδα να υπάρχει αρνησιπαιδία και ολιγανθρωπία, εξαιτίας της οποίας οι πόλεις ερημώθηκαν και σημειώθηκε πλήρης έλλειψη παραγωγής, αν και δεν συνέβησαν πόλεμοι ή επιδημίες, επειδή οι άνθρωποι εξετράπησαν στον εγωισμό και τη φιλοχρηματία ακόμη και σε τεμπελιά, έτσι ώστε να μη θέλουν να παντρευτούν, ούτε να κάνουν παιδιά, ούτε να ανατρέφουν, αλλά να αποκτούν το πολύ ένα ή δύο, ώστε να τους αφήσουν πλούσια κληρονομιά και να μη ξοδεύουν για την ανατροφή τους, γι’ αυτό το λόγο το κακό μεγαλώνει.»
Στις ύστατες ήμερες της Κωνσταντινουπόλεως ως ελεύθερης πόλεως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε δώσει εντολή στον υπασπιστή του και μετέπειτα ιστορικό Γεώργιο Φραντζή να απογράψει τον πληθυσμό της βασιλεύουσας που ήταν σε θέση να κρατήσει όπλο. Ο Φραντζής εξετέλεσε την εντολή και ανακοίνωσε τον αριθμό στον αυτοκράτορα: τέσσερις χιλιάδες εννιακόσιοι εβδομήντα τρεις μάχιμοι, στους οποίους περιλαμβάνονταν μοναχοί και κάθε είδους εθελοντές, πλην των ξένων μισθοφόρων. Σε λίγο τα αμύθητα πλούτη που είχαν σωρεύσει επί αιώνες οι άρχοντες της Ρωμανίας περνούσαν στα χέρια των κατακτητών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο πληθυσμός του Κοσυφοπεδίου ενώ ήταν κατά το ήμισυ Αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι και κατά το ήμισυ Σέρβοι μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, σήμερα οι Αλβανόφωνοι αντιπροσωπεύουν το 77% του συνόλου με 2.000.000 ενώ οι Σέρβοι έγιναν μειονότητα με 200.000 (ποσοστό 13%) σε χρονική περίοδο 45 ετών.
Ο χειρότερος τρόπος για την ανατροφή των νέων είναι το να τους δίνονται όλες οι ευκολίες. Γιατί η ευκολία γεννά τις ηδονές και από αυτές προέρχεται κάθε κακοήθεια. –Δημόκριτος
+ - 