Robot translation into English
Ξένο Αφήγημα […]Οι Τούρκοι στην Ελληνική Θράκη και οι Έλληνες στην Ιστανμπούλ κρατήθηκαν από τις δυο χώρες ως όμηροι για να εξασφαλίσουν η κάθε μία την καλή συμπεριφορά της άλλης. Παρά τις κατά διαστήματα κατηγορίες για κακομεταχείριση αυτών των ομάδων “ομήρων”, η συμφωνία εξελίχθηκε αρκετά ικανοποιητικά μέχρι τις ταραχές της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955. Ο μύθος της ελληνοτουρκικής φιλίας γκρεμίστηκε γρήγορα όταν οι εθνικές πολιτικές των δυο χωρών ήρθαν σε άμεση αντιπαλότητα για την Κύπρο.-
Έκθεση του US State Department, 1955, η οποία συντάχθηκε από το Γραφείο Ελληνικών, Τουρκικών και Ιρανικών Υποθέσεων.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
…ARD ΕΓΓΡΑΦΟ ΝΟ. 64
ΗΜ/ΝΙΑ : 7 Νοεμβρίου, 1955
Εσωτερικό Υπόμνημα. ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ
ΠΡΟΣ : GTI Mrs. Lucille Snyder
ΜΕΣΩ : DRN Mr. Charlton Ogburn, Jr.
ΑΠΟ : DRN Jr. John R. Davis, Jr.
ΘΕΜΑ : Μεγάλο-Ιδέα
Η λεγόμενη “μεγάλο ιδέα”[1] (Η Μεγάλη Ιδέα) ήταν η άποψη, ευρείας αποδοχής μεταξύ των Ελλήνων πριν το 1922, ότι το εθνικό πεπρωμένο της Ελλάδας βρίσκεται στην ανοικοδόμηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ιδέα δεν είναι πλέον κυρίαρχη ανάμεσα στους καλύτερα ενημερωμένους και υπεύθυνους παράγοντες στην Ελλάδα, αλλά εξακολουθεί να ανακύπτει μεταξύ των ακραίων στοιχείων και των υπερεθνικιστικών τμημάτων του Ελληνικού Τύπου. Φυσικά, η “μεγάλο-ιδέα” σε όλες της τις μορφές είναι εξαιρετικά προσβλητική για τους Τούρκους οι οποίοι έχουν πικρές αναμνήσεις από την ελληνική περιπέτεια στην Ανατολία (βλέπε τελευταίο χάρτη) από το 1919 έως το 1922. Καθώς οι εθνικές πολιτικές της Ελλάδας και της Τουρκίας συγκρούστηκαν για το Κυπριακό ζήτημα και ανέβηκε το πολιτικό θερμόμετρο, ήταν αναπόφευκτο οι Τούρκοι να κατηγορήσουν τους Έλληνες για αναβίωση του υποτιθέμενου ονείρου τους για ένα νέο Βυζάντιο. Ενώ η πλειονότητα των Ελλήνων θεωρεί το κίνημα Ένωσις της Κύπρου ως κάτι αρκετά ξέχωρο από την ίδια την ελληνική εδαφική επέκταση καθαυτή, εξτρεμιστικά στοιχεία του Ελληνικού Τύπου άρχισαν να απαιτούν όχι μόνο την Κύπρο αλλά και την Τουρκική Θράκη, ακόμα και την ίδια την Ιστανμπούλ. Ακραίες δηλώσεις αυτού του είδους αναπαράχθηκαν στα χέρια εξίσου ανεύθυνων τουρκικών στοιχείων οι οποίοι τα χρησιμοποίησαν ως απόδειξη της δολιότητας/μοχθηρίας των ελληνικών φιλοδοξιών και απάντησαν εν είδει απαιτήσεων για την επάνοδο της Κύπρου στην Τουρκία και την επιστροφή της Δωδεκανήσου στην Τουρκία.
Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων έγινε ένας ισχυρός εθνικός μύθος μετά τον Πόλεμο για την Ελληνική Ανεξαρτησία, όταν μόνο ένα μέρος των ελληνικών εδαφών από εκείνα που εξεγέρθηκαν για ανεξαρτησία συμπεριλήφθηκε στο νέο Βασίλειο από τις τρεις Προστάτιδες Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Χρησίμευσε στον εθνικό σκοπό παρέχοντας ένα κίνητρο σε έναν λαό εντός μιας μικρής γεωγραφικής περιοχής η οποία ήταν πλούσια σε κλασικά υπολείμματα/ερείπια αλλά φτωχή σε υλικούς πόρους. Η εδαφική επέκταση, με την σκέψη της απελευθέρωσης των ακόμα υποδουλωμένων/αλύτρωτων αδελφών κάτω από ξένη κυριαρχία, έδειχνε να προσφέρει τη μοναδική ελπίδα για εθνική επιβίωση, ιδιαίτερα ενάντια στην απειλή που έθετε η άνοδος των νέων Σλαβικών χωρών στα Βαλκάνια. Η Μεγάλη Ιδέα ήταν επομένως ένας ενθαρρυντικός εθνικός μύθος ο οποίος οδήγησε την ελληνική φαντασία στην αναγέννηση της Χρυσής Εποχής του Περικλή και την ανασύσταση της Ορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες ανταγωνιζόταν τους άλλους Βαλκανικούς λαούς στην εκμετάλλευση της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκειμένου να ολοκληρώσουν ένα σύγχρονο ελληνικό κράτος, εντός του οποίου όλες οι ελληνικές κοινότητες της περιοχής θα ήταν ενωμένες μέσα σε ένα βιώσιμο ανεξάρτητο έθνος. Με διαδοχικούς πολέμους και διπλωματικές εκστρατείες από το 1832, η Ελλάδα κατάφερε να κερδίσει μέρος της Ηπείρου, το νότιο τμήμα της Μακεδονίας, το δυτικό τμήμα της Θράκης, τα νησιά του Ιονίου, την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά της Σάμου, της Χίου και της Λέσβου.
Αυτή η επέκταση της Ελλάδας έδωσε στους Έλληνες τον απαιτούμενο χώρο για μια βιώσιμη οικονομική και πολιτισμική ζωή. Η Μεγάλη Ιδέα άρχισε να χάνει την υπνωτική της δύναμη μετά την πανωλεθρία των ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία ύστερα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν μέλος της συμμαχικής κατοχής της Μικράς Ασίας στους Έλληνες είχε δοθεί ο τομέας της Σμύρνης για την επιβολή των όρων εκεχειρίας, αλλά με την ήττα του Φιλελεύθερου Κόμματος υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις εκλογές του 1920, το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα ακολούθησε την απερίσκεπτη και κοντόφθαλμη —χωρίς Συμμαχική υποστήριξη— πολιτική επέκτασης στην Μικρά Ασία, μια περιπέτεια που έγινε ο τάφος της Μεγάλης Ιδέας. Η επίσημη ταφή της Μεγάλης Ιδέας έλαβε χώρα το 1930, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Φιλελεύθερος Πρωθυπουργός, μετέβη στην Άγκυρα για να επεξεργαστεί με τον Κεμάλ Ατατούρκ την έναρξη μιας Ελληνοτουρκικής κατανόησης. Σε αυτή την επαναπροσέγγιση, εννοούταν ότι η Ελλάδα δεν είχε άλλες αξιώσεις από την Τουρκία, και το παλιό ελληνικό όνειρο για την Κωνσταντινούπολη πέρασε στη λήθη. Σε αυτήν και στις ακόλουθες διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για μια βαλκανική ένωση τη δεκαετία του 1930 και στη μεταπολεμική ανάπτυξη της βαλκανικής συμμαχίας, τίποτα δεν δέσμευε τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τους μακροχρόνιους στόχους για τα νησιά της Δωδεκανήσου, την Κύπρο και τη Βόρεια Ήπειρο (το νότιο τμήμα της Αλβανίας), οι οποίες διεκδικήσεις/αξιώσεις δεν αποτελούν αποκλειστικά μέρος της Μεγάλης Ιδέας για την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Συμφωνήθηκε ανταλλαγή πληθυσμών, βάσει της οποίας αναγνωριζόταν το ήδη υπάρχον γεγονός της εκδίωξης των 1.500.000 Ελλήνων από τις Τουρκικές περιοχές της Μικράς Ασίας και επέτρεψε στους Έλληνες να στείλουν πίσω στην Τουρκία περίπου 500.000 Τούρκους από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδας, της Θράκης εξαιρουμένης. Οι Τούρκοι στην Ελληνική Θράκη και οι Έλληνες στην Ιστανμπούλ κρατήθηκαν από τις δυο χώρες ως όμηροι για να εξασφαλίσουν η κάθε μία την καλή συμπεριφορά της άλλης.
Παρά τις κατά διαστήματα κατηγορίες για κακομεταχείριση αυτών των ομάδων “ομήρων”, η συμφωνία εξελίχθηκε αρκετά ικανοποιητικά μέχρι τις ταραχές της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 (δες βίντεο στο τέλος). Ο μύθος της ελληνοτουρκικής φιλίας γκρεμίστηκε γρήγορα όταν οι εθνικές πολιτικές των δυο χωρών ήρθαν σε άμεση αντιπαλότητα για την Κύπρο. Η Τουρκία έχει πλέον έναν εθνικισμό το ίδιο ένθερμο όπως των Ελλήνων· και ενώ οι Τούρκοι δεν έχουν εδαφικές φιλοδοξίες επί του παρόντος, αντιτάσσονται σθεναρά στην περαιτέρω εδαφική επέκταση σύμφωνα με τις ορέξεις της Ελλάδος εις βάρος της Τουρκίας.
Αν και πιθανώς αληθεύει ότι οι ηγέτες της Ελλάδας είναι αρκετά ρεαλιστές ώστε να έχουν εγκαταλείψει τα οποιαδήποτε μεγαλεπήβολα σχέδια για μια νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο μέσος Τούρκος εξακολουθεί να έχει σοβαρές υποψίες για τα ελληνικά κίνητρα και επιλέγει να καθιστά απολύτως σαφές στους Έλληνες ότι η Τουρκία δεν θα χρησιμοποιηθεί, κατά κάποιον τρόπο, όπως η εξασθενημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι Τούρκοι περιφρονούν και θα συνεχίσουν να περιφρονούν κατηγορηματικά τα ελληνικά προσχήματα και οι πιο εθνικιστικές τουρκικές εφημερίδες απολαμβάνουν να υπενθυμίζουν στους Έλληνες ότι η πολύ έντονη επιδίωξη της “Μεγάλο Ιδέας” ως μόνο αποτέλεσμα θα είχε την επανάληψη της καταστροφικής ήττας που τους προκάλεσαν οι Τούρκοι το 1922.
Παρά τον ολοφάνερο παραλογισμό της στα πλαίσια της σύγχρονης πραγματικότητας των δυνάμεων, η “Μεγάλο Ιδέα” είναι ικανή ακόμη να προκαλεί πολύ ανεπιθύμητες προστριβές μεταξύ των συμμάχων μας στην ανατολική Μεσόγειο, καθώς είναι μια ιδέα η οποία μπορεί εύκολα να αφυπνίσει/διεγείρει/εξάψει/ερεθίσει/κεντρίσει την τουρκική κοινή γνώμη.
[1]. Στα ελληνικά, το σύνθημα είναι ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ, η οποία στην επίσημη τουρκική αναφορά της εμφανίζεται στη παραφρασμένη φράση “Μεγάλο-Ιδέα”.
OIR:DRN:GTIB:JRDavis,Jr:CGLagoudakis:ech
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
Το αυθεντικό κείμενο
Εθνολογικός Χάρτης και Πίνακας -1914-
Με κόκκινο οι ολοκληρωτικά κατεστραμμένοι οικισμοί, με μπλε οι μερικώς κατεστραμμένοι κατά την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού
+ - 
Αβερράνδος
23/06/2020 at 13:06
Δεν θα χάσω την ευκαιρία να αναφέρω, ότι:
– Ο πολιτισμός του δυτικού ανθρώπου δεν παραδέχεται την παράδοση επειδή του ιδίου η αναδρομή στο παρελθόν καταλήγει στον Φεουδαρχισμό (γιαυτό και χρειάστηκε να οικοδομήσει πάνω σε Ελληνικά θεμέλια) και χαρακτηρίζεται ως επί το πλείστον από την προτεσταντική ηθική.
Στον ελληνικό πολιτισμό το άτομο καλείται να συντονιστεί με το ιδανικό, το οποίο όμως βρίσκεται έξω του, στον φυσικό κόσμο (ως Αρμονία). Το δυτικό άτομο βλέπει μεν το ιδανικό έξω από την παροντική παρουσία του, αλλά το τοποθετεί στον ιστορικό μέλλοντα. Το νέο είναι αυταξία και το παραδοσιακό απαξία. Αληθές, καλό και ωραίο, είναι αυτό που θα έρθει. Όχι αυτό που υπήρξε κάποτε, ή βρίσκεται έξω από την ιστορία. Σε αντίθεση με το ελληνικό άτομο, δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, γιατί πιστεύει ότι η δικαιοσύνη, το συλλογικό συμφέρον, απορρέει αυτόματα από την ελεύθερη σύγκρουση των ιδιοτελών ατομικών επιδιώξεων. Ενώ το ελληνικό άτομο θέτει σε προτεραιότητα την αμεσότητα των σχέσεων, και θέλει την κοινότητα κοινωνία προσώπων, το νεωτερικό άτομο επιζητεί την απο-προσωποποίηση των σχέσεων και την οικοδόμηση της κοινότητας στη βάση απρόσωπων συστημάτων. Ένας πολιτισμός δεν είναι σωρός ασχέτων πραγμάτων. Είναι τρόπος βίου. Δηλαδή σύστημα πρακτικών που θεμέλιό τους έχουν έναν τύπο υποκειμένου, έναν ανθρωπολογικό τύπο. Έχω κατά νου Κοντογιώργη, Ζιάκα, Γιανναρά, κ.α. >
– Η πολιτισμική του κατεύθυνση, και οι κοινωνίες που δημιουργεί καταλήγουν πάντα στην “Ισχύ” και αυτό είναι το αδιέξοδό του, του οποίου έχει επίγνωση αλλά όχι λύση. (Δύναμη – ύλη) Σε αντιδιαστολή με το ελληνικό πολιτισμικό μοντέλο του “συνδιαλέγεσαι, της σχέσης” (Λόγος – σχέση), το οποίο θέτει σε εφαρμογή το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου που τον διακρίνει από τα άλλα όντα : το νου.
Και τέλος:
Στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο, ευρισκόμενοι κάτω από την κηδεμονία εξωγενών δυνάμεων, συνεπάγεται μια σταδιακή αποδόμηση των τοπικών πολιτισμών, προκειμένου να προσαρμοστούν στα πρότυπα των επικυριάρχων. Βασικοί φορείς αυτής της αποδόμησης είναι η στείρα τάξη των διανοουμένων, δηλ. η κοινωνική τάξη στην αρμοδιότητα της οποίας εμπίπτει η μελέτη, ανάδειξη και αναπαραγωγή, μέσω της παιδείας, των φυσικών πολιτισμών έναντι των μηχανίστικων χάριν ισορροπίας ή εξισορρόπησης.
Αποτέλεσμα:
Η αλλοτρίωση είναι ένα γενικευμένο σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο ‘διαπερνά και διαποτίζει’ τα άτομα και τους θεσμούς μιας κοινωνίας.
Σύμφωνα με την άποψη των μελετητών του φαινομένου της αλλοτρίωσης, στη σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία αναπτύσσεται ένας τεχνολογικός ορθολογισμός προς την κατεύθυνση του οποίου κινητοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό, η κινητοποίηση δε αυτή επιτυγχάνεται με τη γενική και ειδικευμένη παιδεία, και με τον τρόπο αυτό η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την πλήρη εξάρτηση των πιο εσωτερικών βιωμάτων του σημερινού ανθρώπου και τη ρύθμιση της συμπεριφοράς του από τις επιδιώξεις του βιομηχανικού κατεστημένου.
LikeLike