(Έρευνα – Αφιέρωμα με Πρωτότυπες μεταφράσεις)
[1]. Η Γερμανία ολοκλήρωσε την καταβολή αποζημιώσεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κλείνοντας τον αιώνα της «ενοχής» στις 4/10/2010
[2]. Στις ΗΠΑ, επενδυτές αναζητούν την αποπληρωμή των προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γερμανικών ομολόγων
[3]. Γιατί η Γερμανία άργησε τόσο πολύ να εξοφλήσει το χρέος του Α’ ΠΠ;
[4]. Η καταστρατήγηση των ομολόγων που θα τιμωρούσαν την Γερμανία… κατέστρεψαν τον κόσμο!
[5]. «Η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη παραβάτης χρεών του 20ου αιώνα»
[6]. Η Γερμανία μας οφείλει 162 δις ευρώ!!!
[7]. Η έκθεση του Κωνσταντίνου Δοξιάδη για τις πολεμικές αποζημιώσεις
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
Την Δευτέρα 4/10/2010 δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο στο The Christian Science Monitor :
Λίγοι άνθρωποι στη Γερμανία αντιλήφθηκαν την Κυριακή, την τελική καταβολή αποζημιώσεων της χώρας ύψους 94 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικοί ιστορικοί λένε ότι είναι για το καλύτερο.
Της Isabelle de Pommereau, Ανταποκρίτριας / 4 Οκτωβρίου, 2010 Φρανκφούρτη
[1] Για κάποιους ιστορικούς, ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε την Κυριακή
Εν μέσω τίτλων των ειδήσεων που κυριαρχούσαν για την 20η επέτειο της επανένωσης της Γερμανίας, η χώρα κρυφά σχεδόν εξόφλησε την τελευταία δόση των αποζημιώσεων εκείνων που της επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη Ειρήνευσης των Βερσαλλιών, πριν από 92 χρόνια.
«Είναι ένα σύμβολο. Σηματοδοτεί το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», λέει η Ursula Rombeck-Jaschinski, καθηγήτρια σύγχρονης ιστορίας στο Heinrich-Heine στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ. “ Αυτό δείχνει ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να εξοφλήσει τα χρέη της μετά από 92 χρόνια. Το πιο σημαντικό, δείχνει επίσης ότι η Γερμανία είναι σήμερα μια εντελώς διαφορετική Γερμανία από ότι ήταν τη δεκαετία του 1920 και του 1930.”
Σήμερα η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία και αποτελεί πρότυπο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μακριά από την υπερχρεωμένη χώρα που κάποτε κάλπαζε ο πληθωρισμός και καταπιεζόταν από τους πιστωτές. Ενώ ταυτόχρονα ήταν η τελευταία πληρωμή που συνδέεται με τις αποζημιώσεις και που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εδώ, αλλά για μερικούς Γερμανούς και πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίστηκε το συμβολικό κλείσιμο μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης συνθήκης που έληξε έναν πόλεμο και έθεσε τα θεμέλια ενός άλλου.
Οι σπόροι της ανόδου του Χίτλερ
Στη λεγόμενη “ ρήτρα ενοχής” της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 τοποθετείται η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο της Γερμανίας που τη καταδίκασε με αποζημιώσεις ύψους 132 000 000 000 γερμανικών μάρκων (περίπου 400 δισεκατομμύρια σε σημερινά δολάρια). Το χρέος τροφοδότησε έναν κύκλο υπερπληθωριστικό που ώθησε τη Γερμανία στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.
Μέχρι το 1931, η διεθνής κοινότητα είχε ακυρώσει τα χρέη της Γερμανίας. Μέχρι τότε η χώρα είχε ήδη πληρώσει 23 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, ή 17% των αιτημάτων των Βερσαλλιών, και ακόμα έπρεπε να επιστρέψει τα ομόλογα που είχε εκδώσει το 1920 για να αυξήσουν τα μετρητά των αποζημιώσεων. Το χρέος συνέχισε να τροφοδοτεί βαθειά αισθήματα εχθρότητας, τα οποία ο Αδόλφος Χίτλερ αξιοποίησε για τον εαυτό του καταλαμβάνοντας την εξουσία το 1934.
“ Τίποτα δεν έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα από την άρνηση των Βερσαλλιών και την υπόσχεση να επιστρέψουν τα σχετικά με τη Συνθήκη”, λέει ο Gerd Krumeich του πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ, ιστορικός του Α‘ Παγκοσμίου Πολέμου. “ Αυτό έδωσε αφορμή για μια εκστρατεία προπαγάνδας και μίσους.”
“ Χωρίς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η πορεία της γερμανικής ιστορίας θα ήταν εντελώς διαφορετική,” συμφωνεί ο Carl-Ludwig Holtfrerich του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. “ Αυτό ήταν ένα μάθημα που οι Αμερικανοί έλαβαν υπόψιν τους και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκαν προς μια νέα παγκόσμια τάξη όπου οι αποζημιώσεις ήταν εκτός συζήτησης.”
Η πληρωμή, ένα βήμα προς την ομαλοποίηση
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία άρχισε και πάλι να ψάχνει οικονομική ενίσχυση για την αποκατάσταση του έθνους της από τον πόλεμο. Ως ένα τρόπο για να καθησυχάσει τους επενδυτές, ο Καγκελάριος Konrad Adenauer, με μια καινοτομία το 1953 στο Λονδίνο, δέσμευσε τη νεοσύστατη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να επαναδιαπραγματευτεί το προπολεμικό υπόλοιπο του χρέους από τις Βερσαλίες.
“ Η Γερμανία ήθελε να αποδείξει στον κόσμο ότι επρόκειτο να είναι ένας απόλυτα αξιόπιστος δανειολήπτης. Είχε ανάγκη φρέσκου χρήματος, και θα μπορούσε να πάρει φρέσκο χρήμα, μόνο αν εξοφλούσε το παλαιό χρέος της”, λέει ο Rombeck-Jaschinksi. “ Αυτή ήταν η βάση για το «Wirtschaftswunder» της Γερμανίας [το οικονομικό θαύμα]. Ήταν σημαντικό για την επανένταξη της Γερμανίας στο δυτικό κόσμο.”
Αλλά ο Καγκελάριος Αντενάουερ, επίσης, υποστήριξε ότι ο τόκος πάνω σε ομόλογα του εξωτερικού που εκτείνονταν μεταξύ των ετών 1949 και 1952 θα πρέπει να καταβληθούν από το σύνολο της χώρας (δηλαδή και των Ανατολικών) – και όχι μόνο η Δυτική Γερμανία – πράγμα που σήμαινε ότι οι πληρωμές αυτές θα πρέπει να καταβληθούν μόνο αφού η Γερμανία επανενωθεί..
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το χρέος από τη σύμβαση του Λονδίνου είχε μειωθεί και η Γερμανία είχε προβεί στην επιστροφή των ομολόγων της. Την Κυριακή, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε σε ξένους επενδυτές 94 εκατομμύρια δολάρια στην 20ή και τελευταία δόση των πληρωμών για τόκους επί αυτών των ομολόγων, αν και μια ομάδα Αμερικανών επενδυτών έχουν ξεκινήσει αγωγές, υποστηρίζοντας ότι τους οφείλονται ακόμα χρήματα που σχετίζονται με τα ομόλογα.
Μια νέα Γερμανία
Αν και η παραπάνω είδηση τράβηξε το ενδιαφέρον στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Αγγλία, έκανε μόλις και μετά βίας τίτλους στη Γερμανία. Εκτός από τους λάτρεις της ιστορίας, λίγοι εδώ ακόμα και σήμερα γνωρίζουν για τα Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Και ίσως αυτό είναι το καλύτερο, λέει ο καθηγητής Holtfrerich.
“ Το ζήτημα των αποζημιώσεων ήταν τόσο καυτό πολιτικά την περίοδο μεταξύ των δυο πολέμων που πιστεύω ότι πρέπει να διατηρήσουμε αυτές τις παλιές πληγές κλειστές, ιδίως χάριν των γαλλο-γερμανικών σχέσεων”, λέει. “ Το μάθημα που ήταν η δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο και ότι θα πρέπει να αποτραπεί κάθε άλλος πόλεμος. Νομίζω ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα.”
Ο Rombeck-Jaschinks λέει ότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε υπογραφεί πολύ παλιά για να τη θυμούνται οι περισσότεροι ανθρώποι. Ίσως, όμως, προσθέτει, η τελευταία καταβολή της «ρήτρας της ενοχής” μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση για τους Γερμανούς του πόσο μακριά έχει φτάσει η χώρα τους τον τελευταίο αιώνα.
«Είναι σημαντικό για την εξομάλυνση μας», λέει. «Γνωρίζουμε ότι μετά την επανένωση, έχουμε την πλήρη κυριαρχία μας. Βήμα προς βήμα, γίναμε μια κατάσταση αποδεκτή από τους γείτονές μας, ένα δημοκρατικό κράτος.”
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
[2]. Στις ΗΠΑ, επενδυτές αναζητούν την αποπληρωμή των προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γερμανικών ομολόγων.
MIAMI
Περισσότερα από 80 χρόνια πριν, η Γερμανία πωλούσε δεκάδες χιλιάδες ομολόγων στους Αμερικάνους επενδυτές σε μια προσπάθεια να ανακάμψει οικονομικά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αργότερα, ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποίησε ορισμένα από τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τα ομόλογα αυτά για να χτίσει την ισχυρή ναζιστική πολεμική μηχανή που θα ερήμωνε την Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Τώρα, 6 κάτοχοι ομολόγων από τις ΗΠΑ στρέφονται σε ομοσπονδιακά δικαστήρια σε μια προσπάθεια να αναγκάσουν τη Γερμανία να επανορθώσει την υπόσχεσή της να εξοφλήσει τα χρέη, που σήμερα θα μπορούσαν να αξίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια δολαρίων.
Η δράση έχει αναθερμανθεί από τις αγωγές που κατατέθηκαν στο Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο, καθώς μια νίκη των επενδυτών τον περασμένο μήνα, όταν ένα εφετείο απέρριψε την προσπάθεια της Γερμανίας να καταρρίψει την περίπτωσή τους.
Σε περίπτωση που οι ομολογιούχοι τελικά κερδίσουν, οι δικηγόροι τους θα μπορούσαν να ζητήσουν από τους δικαστές να κατασχέσουν τα γερμανικά περιουσιακά στοιχεία στις ΗΠΑ για να τους εξοφλήσουν, μια τακτική που έχει εφαρμοστεί σε άλλες νομικές διενέξεις για χρήματα που οφείλονταν από ξένες κυβερνήσεις.
Αλλά αν η Γερμανία επικρατήσει, οι κάτοχοι των ομολόγων υποστηρίζουν, πως θα μπορούσε να υπονομεύσει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα μέσω του οποίου οι κυβερνήσεις συγκεντρώνουν τα χρήματα από την έκδοση ομολόγων.
“ Η θέση μας δεν είναι μόνο σωστή σύμφωνα με το νόμο, αλλά θα ακύρωνε δυνητικά τέτοιου είδους μακρόπνοα προηγούμενα”, δήλωσε ο δικηγόρος του επενδυτή Sam Dubbin του Coral Gables, ο οποίος έχει εκπροσωπήσει συχνά επιζώντες του Ολοκαυτώματος σε σχετιζόμενες με το ναζισμό αξιώσεις.
Ο Enrico Brandt, εκπρόσωπος της Γερμανικής Πρεσβείας στην Ουάσιγκτον, είπε ότι η αγωγές είναι αβάσιμες.
Ο Brandt είπε ότι ο μόνος τρόπος για τους κατόχους ομολόγων να μπορέσουν να εξαγοράσουν τους τίτλους είναι να περάσουν από μια διαδικασία επικύρωσης της εντολής της διεθνής συνθήκης του 1953 που αργότερα πέρασε στο γερμανικό δίκαιο.
“ Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες των εναγόντων να ελιχθούν βάσει της διαδικασίας επικύρωσης από μηνύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες θα αποτύχουν,” είπε ο Brandt σε ένα e-mail.
“ Κάθε ομόλογο που θα διέρχεται με επιτυχία τη διαδικασία επικύρωσης, θα τιμηθεί.”
Ακόμη και με ζητήματα περί της εγκυρότητας των ομολόγων, μια ισχυρή αγορά έχει αναπτυχθεί, με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να αγοράζουν και να πωλούν τους τίτλους γνωρίζοντας ότι μια μέρα θα μπορούν να τους εξαργυρώσουν.
Οι ομολογιούχοι αξιώνουν στις δίκες τους ότι η Γερμανία έχει ανεγείρει ένα εφιαλτικό λαβύρινθο γραφειοκρατίας γύρω από τη διαδικασία της επικύρωσης.
Ένα βασικό ζήτημα για πολλά ομόλογα είναι η υποτιθέμενη σοβιετική λεηλασία από τον Κόκκινο Στρατό χιλιάδων ομολόγων το 1945, από μια ναζιστική κρύπτη προς το τέλος του πολέμου.
Η Γερμανία δήλωσε ότι τα ομόλογα αυτά είχαν ήδη εξαργυρωθεί στις κυβερνήσεις, αλλά -κακώς- μεταπωλήθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Οποιοδήποτε ομόλογο από την ίδια παρτίδα, συνεπώς είναι άκυρη, υποστηρίζει η κυβέρνηση.
Δικαστικά έγγραφα αναφέρουν ότι η Γερμανία έχει αναφερθεί επανειλημμένα σε “ κατάλογο κλεμμένων ομολόγων” και στην άρνηση της πληρωμής, αλλά και δικηγόροι ομολογιούχων λένε πως η Γερμανία δεν δίνει τη λίστα της ή δεν επιτρέπει τη δημόσια επίδειξη της ή ακόμα και σε δικαστικό έλεγχο.
Ο νόμος επικύρωσης απαιτεί επίσης το δύσκολο έργο της απόδειξης ότι το ομόλογο δεν ήταν στη Γερμανία την 1 Γενάρη του 1945, λίγο πριν η Γερμανία παραδοθεί.
“ Υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα με τη διαδικασία επικύρωσης, που δεν υπάρχει πραγματική διαδικασία επικύρωσης”, δήλωσε ο δικηγόρος της Tampa, James Lowy, ο οποίος αντιπροσωπεύει μια ομάδα επενδυτών άλλους από αυτούς που εκπροσωπεί ο Dubbin.
Ο Dubbin είπε για τα εν λόγω έγγραφα ότι από ένα γερμανικό αρχείο φαίνεται ότι τα περισσότερα από τα λεηλατημένα ομόλογα επιστράφηκαν από τους Σοβιετικούς, ένα συμπέρασμα που βγαίνει από τους ιστορικούς που προσελήφθησαν από τους δικηγόρους της περίπτωσης της Νέας Υόρκης.
Η Γερμανία ισχυρίστηκε επίσης ότι δεν υπόκειται στις αμερικανικές δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τα ομόλογα της, μια στάση που απορρίφθηκε από τα ομοσπονδιακά δικαστήρια ένδικων μέσων στην Ατλάντα και τη Νέα Υόρκη.
Το δικαστήριο της Νέας Υόρκης, ωστόσο, απέρριψε μία αγωγή ομολογιούχου με την αιτιολογία ότι δεν αναζήτησαν πρώτα την αποπληρωμή, μέσω της γερμανικής διαδικασίας επικύρωσης.
Τα ομόλογα, στην περίπτωση αυτή αποτιμούνται σε περισσότερα από $ 400 εκατομμύρια.
Εάν η Γερμανία χάσει τελικά σε αμερικανικά δικαστήρια και εξακολουθεί να αρνείται να πληρώσει τους κατόχους ομολόγων, οι δικηγόροι τους στις ΗΠΑ θα μπορούσαν να ζητήσουν από τους δικαστές να κατάσχουν γερμανικά περιουσιακά στοιχεία στη χώρα ή να ζητήσουν από γερμανικά δικαστήρια να εφαρμόσουν την απόφαση.
Δικηγόροι σε μια άλλη περίπτωση στο παρελθόν, κατάσχεσαν εκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία της Κούβας παγωμένα στις ΗΠΑ για την καταβολή αποζημίωσης.
Ο Richard Buxbaum, καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley, είπε ότι η αμερικανική κυβέρνηση δημιούργησε ένα ταμείο επενδυτών από την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της Κίνας, μια υπόθεση που αφορά ομόλογα πριν από την από την προ-κομμουνιστική Κίνα.
Στη γερμανική περίπτωση ομολόγων, είπε, το κλειδί για ένα δικαστή των ΗΠΑ είναι να αποφασίσει αν το σύστημα της Γερμανίας για τη γνησιότητα των τίτλων, συγκεντρώνει τα απαιτούμενα από το αμερικάνικο σύνταγμα.
“ Θα πρέπει να δείχνουν κάποια απόδειξη της ιδιοκτησίας”, δήλωσε ο Buxbaum.
“ Η εικασία μου είναι ότι τα αμερικανικά δικαστήρια θα εφαρμόσουν το γερμανικό δίκαιο.”
Η Γερμανία προσπάθησε να κερδίσει την απόρριψη της αγωγής που κατατέθηκε από πελάτες του Dubbin, η World Holdings LLC, με την αιτιολογία ότι το θέμα δεν ανήκει στα αμερικανικά δικαστήρια.
Ωστόσο, ο ομοσπονδιακός δικαστής στο Μαϊάμι απέρριψε την απόφαση και επικυρώθηκε για τις 9 Αυγούστου από το 11ο Δικαστήριο των ΗΠΑ Εφετείο Circuit, το οποίο φρόντισε να επισημάνει ότι το ζήτημα παραμένει ασαφές.
Η Γερμανία θα μπορούσε να ασκήσει έφεση ακόμα στην απόφαση.
Κανένας από τους κατόχους των ομολόγων που άσκησαν μήνυση στα αμερικανικά δικαστήρια δεν θα συμφωνούσε να σχολιάσει αυτήν την ιστορία.
Οι μάχες στα δικαστήρια των ΗΠΑ είναι μόνο η τελευταία ίντριγκα γύρω από τη ομόλογα, που εκδόθηκαν πρώτη φορά από την Δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1920 όταν η Γερμανία προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε τελειώσει το 1918.
Τα ομόλογα που πουλήθηκαν στις ΗΠΑ το 1924 – 1930 για να βοηθήσουν τη Γερμανία επενδύοντας σε νέα έργα και τις βιομηχανίες και για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις.
Μια σειρά από αυτά, που είναι γνωστή ως τα Χρεόγραφα Dawes, ανέρχονταν σε $110 εκατομμύρια δολάρια το 1920 – ισοδύναμο με περίπου 1.200 εκατομμύρια δολάρια σήμερα! Άλλη σειρά που ονομάζεται Young Bonds είναι πάνω από 98 εκατομμύρια δολάρια – περίπου ένα δισεκατομμύριο σήμερα.
Οι επενδυτές είχαν πει ότι τα γερμανικά ομόλογα ήταν εγγυημένης ασφάλειας.
Ακόμη και ο Πρόεδρος Calvin Coolidge παρότρυνε τους Αμερικανούς να αγοράσουν.
Αλλά τα πράγματα άλλαξαν μετά το 1933, όταν ο Χίτλερ και οι Ναζί ανήλθαν στην εξουσία.
Ο Χίτλερ αθετήσε την υποχρέωση των ομολόγων και διέταξε να μην πληρωθεί κανένα, προκαλώντας το κατρακύλισμα της αξίας τοτς παγκοσμίως.
Στη συνέχεια, η Γερμανία άρχισε ήσυχα να τα αγοράζει για πένες στο δολάριο πριν αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, μαζεύοντάς τα κατά χιλιάδες σε θησαυροφυλάκια τραπεζών και μεταπωλούσε άλλα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Γερμανία κράτησε όλα τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν μέσω των πωλήσεων των ομολόγων, αφήνοντας τους επενδυτές στα κρύα του λουτρού.
Και ο Χίτλερ ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει ένα μέρος από τα χρήματα “ για την ανοικοδόμηση της πολεμικής μηχανής της Γερμανίας”, σύμφωνα με τη μήνυση Dubbin του.
Ο Dubbin και ο Lowy υποστηρίζουν ότι το θέμα παραμένει και σήμερα επίκαιρο.
“ Είναι ένα θέμα ευθύνης”, δήλωσε ο Lowy.”
Λένε, “ Εμείς θα οικοδομήσουμε τα πράγματα με τα χρήματά σας, αλλά δεν πρόκειται να σας πληρώσουμε.”
“ Νομίζεις ότι σήμερα τα ομόλογα είναι ασφαλείς; Δεν είναι.”
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
[3]. Γιατί η Γερμανία άργησε τόσο πολύ να εξοφλήσει το χρέος του Α’ ΠΠ;
Η Γερμανία επιτέλους εξοφλεί τις επανορθώσεις του Α’ ΠΠ, με τα τελευταία 70 εκατομμύρια ευρώ (£ 60 εκατ.) και η πληρωμή οδηγεί την οφειλή προς το τέλος.
Οι τόκοι των δανείων που συνάφθηκαν για την αποπληρωμή του χρέους θα αποτιμηθούν την Κυριακή, στην 20η επέτειο της γερμανικής επανένωσης.
Καιρός ήταν, θα έλεγαν μερικοί.
Περισσότερες από εννέα δεκαετίες μετά τον πόλεμο, η Γερμανία -τώρα, μια ηγετική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη- έχει από καιρό αποτινάξει τη ρετσινιά του 1ου ΠΠ από την εικόνα της, εκείνη της ηττημένης και πολιορκούμενης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Επομένως, γιατί έχει πάρει τόσο καιρό για να τακτοποιήσει το σχεδόν αιωνόβιο χρέος της;
Το Γερμανικό έθνος δεν ανέμενε να χάσει τον πόλεμο, πόσο μάλλον δεν περίμεναν ότι θα επιβαρύνονταν με πληρωμές που θα διαρκούσαν έως τον επόμενο αιώνα.
Όμως, το 1919, οι νικητές του πολέμου έβαλαν στο χαρτί το άρθρο 231, την ενοχή της Γερμανίας με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, στη περίφημη Αίθουσα των Καθρεπτών, και συλλογικά αποφάσισαν ότι θα πρέπει να πληρώσει υψηλό τίμημα για την εν λόγω ενοχή.
Περίπου 269 δις χρυσά μάρκα, για να είμαστε ακριβείς – ισοδυναμεί με περίπου 100.000 τόνους χρυσού.
«Πικρή δυσαρέσκεια»
Στη συνθήκη έγιναν πολύπλοκες διαπραγμάτευσης και ήταν αναμφίβολα επίμαχες! Ο οικονομολόγος John Maynard Keynes ήταν ένας από τους πιο τρανταχτούς επικριτές, υποστηρίζοντας ότι δεν θα είναι αποτελεσματική στην επίτευξη των στόχων της.
Οι σύμμαχοι -κυρίως λόγω της Γαλλίας- ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι η Γερμανία θα είναι ανίκανη για πόλεμο επί μια σειρά ετών.
Αλλά το σχέδιο απέτυχε, με τους σύγχρονους ιστορικούς να ισχυρίζονται ότι οι Βερσαλίες ήταν ένας βασικός λόγος που οδήγησε στο 2ο ΠΠ.
Υπήρξε πικρή δυσαρέσκεια στη Γερμανία σχετικά με το ποσό, αλλά και πάνω στο άρθρο 231, η λεγόμενη «ρήτρα ενοχής», το οποίο έκρινε ότι η Γερμανία ήταν υπεύθυνη για τη σύγκρουση.
«Το ποσό αυτό αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία στη Γερμανία», λέει ο Felix Schulz, λέκτορας Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Newcastle.
Λέει ότι, η Γερμανία προσπάθησε να απωθήσει τις πληρωμές, και πολύ λίγα καταβλήθηκαν στη δεκαετία του 1920 -όχι μόνο επειδή η Γερμανία είχε πρόβλημα οικονομικό, αλλά επειδή η Γερμανία δεν το αποδέχονταν.
«Αυτό συνδέεται με την ιδέα ότι εκείνοι πάντα το θεωρούταν άδικο … Στην πραγματικότητα, είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσαν να έχουν πληρώσει νωρίτερα αν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποφάσιζε να ζει με ελάχιστα κεφάλαια, αλλά αυτό θα είχε οδηγήσει από νωρίς σε πιο ριζοσπαστικές αντιδράσεις.»
Αντιμέτωποι με τον υπερπληθωρισμό και την ανεργία στα ύψη, οι άνθρωποι αναζήτησαν καταφύγιο σε ένα κίνημα που προώθησε την εθνική υπερηφάνεια, και γράφτηκαν στο ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ -ο οποίος χρησιμοποίησε τις επανορθώσεις ως εργαλείο προπαγάνδας.
«Αυτές οι αποζημιώσεις ήταν τόσο σημαντικές πολιτικά όσο και οικονομικά», λέει ο Mark Harrison, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Warwick.
«Ήταν αυτό που οι επανορθώσεις πρέσβευαν. Οι Γερμανοί τις μίσησαν», λέει.
«Θα μπορούσαν να είχαν καταβληθεί περισσότερα από όσα είπαν ότι θα κατέβαλαν.»
«Η ανατροπή της Συνθήκης»
Μετά τις Βερσαλίες, προέκυψε κάποια αναγνώριση της οικονομικής πίεσης στο κατεστραμμένο από τον πόλεμο κράτος της Γερμανίας, και τα συμμαχικά έθνη προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν τον βάρος.
Το σχέδιο Dawes του 1924 και το Νέο σχέδιο του 1929 μείωσαν το χρέος σε 112 δις (από 269 δις) χρυσά μάρκα, και χορηγήθηκαν στο κράτος της Γερμανίας δάνεια για την κάλυψη των πληρωμών.
Στη συνέχεια όμως, η καταστροφή χτύπησε στη Wall Street και το κραχ του 1929 έριξε τα έθνη ολόκληρου του κόσμου σε αταξία.
Η επακόλουθη οικονομική κρίση σήμαινε ότι όχι μόνο η Γερμανία, αλλά πολλά έθνη, δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν με τα πολεμικά χρέη τους! Ως εκ τούτου, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χέρμπερτ Χούβερ εισήγαγε ένα μορατόριουμ, διάρκειας ενός έτους.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1932 με τη διάσκεψη της Λωζάνης προσπάθησαν να διαγράψουν σχεδόν το σύνολο των χρεών του πολέμου της Γερμανίας, αλλά η πρόταση απέτυχε να περάσει στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, το σύστημα πληρωμών είχε καταρρεύσει και ο χρόνος είχε τελειώσει.
Η Λωζάνη, λέει ο κ. Schulz, ως εκ τούτου δεν κατέστη αποτελεσματικός παράγοντας.
Παρά το γεγονός ότι η χώρα είχε καταβάλει μόνο περίπου το 1/8 από αυτό που όφειλε, ο Χίτλερ αρνήθηκε να πληρώσει οτιδήποτε άλλο.
Όπως ο καθηγητής Harrison, λέει: «Ο Χίτλερ είχε δεσμευθεί όχι μόνο να μην πληρώνουν, αλλά να προκαλέσουν την ανατροπή του συνόλου της Συνθήκης.»
Σε αυτό το σημείο, λέει ο κ. Schulz: «Η οικονομική πραγματικότητα δεν είναι τόσο σημαντική όσο η οικονομική αντίληψη … Η οικονομική αντίληψη ότι οι σύμμαχοι προκαλούν αιμορραγία στο κράτος της Γερμανίας ήταν πολύ πιο ισχυρή.»
«Δύο χώρες»
Όταν η Γερμανία έγινε δύο χώρες – Ανατολική και Δυτική – αυτό έθεσε νέα ερωτήματα σχετικά με την κατάσταση που θα ακολουθούσε την οφειλή.
«Όταν μία κατάσταση διαδέχεται μια άλλη, υπάρχει πάντα το ζήτημα κατά πόσο συνεχίζονται τα στοιχεία των εισροών και των εκροών της», λέει ο καθηγητής Harrison.
«Είναι μάλλον απίθανο ότι ένα από τα 2 γερμανικά κράτη πίστευαν ότι είχαν υποχρεώσεις».
Σε μια νέα συμφωνία το 1953 -στη Συνθήκη του Λονδίνου- οι σύμμαχοι δέχθηκαν να αναστείλουν πολλές πληρωμές έως ότου το κράτος της Γερμανίας ήταν επαν-ενωμένο.
Την ώρα που η χώρα επαν-ενώθηκε, το 1990, ο κόσμος είχε αλλάξει εντυπωσιακά από την εποχή των Βερσαλλιών, και οι φορείς χάραξης πολιτικής αποφάσισαν να διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού ποσού.
Λέει ο κ. Schulz ότι ήταν ουσιαστικά, μια επιστροφή στις συνθήκες της συμφωνίας της Λωζάννης του 1932, και η μείωση του ποσού των καταβολών είχε επαν-ενεργοποιηθεί.
“ Δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη για να επιστρέψει προς τα πίσω, σε κατάσταση τιμωρίας,* της δεκαετίας του 1920, έτσι επιστρέφει σε κάτι που είναι πολύ πιο συνεσταλμένο.”
«Διδάγματα»
Με τον καιρό, οι ιστορικοί λένε ότι υπήρξε η αναγνώριση ότι, με τις Βερσαλλίες δεν επιτεύχθηκαν αυτά που ετέθησαν ως στόχος, και το να επιβαρύνουμε μια χώρα με χρέη πολέμου δεν ήταν μια λύση.
Η προσέγγιση ήταν διαφορετική με το που έληξε ο 2ος ΠΠ. Η Γερμανία οδηγήθηκε προς το να αποζημιώσει οικονομικά τα άλλα έθνη, αλλά δόθηκε περισσότερη έμφαση στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
«Μετά τον 2ο ΠΠ αποφάσισαν να κρεμάσουν τους ηγέτες, αλλά όχι να τιμωρήσουν το έθνος», λέει ο ο καθηγητής Harrison.
«Αλλά στην περίπτωση του 1ου ΠΠ ήταν το αντίστροφο.»
Όπως λέει ο Martin Farr, λέκτορας της βρετανικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Newcastle : «Το δίδαγμα το αντλήθηκαν τελικά.»
Δυστυχώς, συμπληρώνει, «για να γίνει αυτό αντιληπτό έπρεπε περισσότερα από 20 εκατομμύρια άνθρωποι επιπλέον να σκοτωθούν πρώτα».
Το τίμημα των συγκρούσεων
* Η συνθήκη των Βερσαλλιών αφαίρεσε από τη Γερμανία λίγο περισσότερο από το 13% του εδάφους της
- Η συνθήκη μείωσε επίσης την παραγωγικότητα της οικονομίας της Γερμανίας κατά περίπου 13%
-
Η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλει σημαντικές επανορθώσεις για τις «ζημιές σε αμάχους», μαζί με τους συμμάχους της
-
Μολονότι του 1919 στη συνθήκη περιλαμβάνεται μια “ ρήτρα ενοχής», το οριστικό ποσό αποφασίστηκε το 1921
* Ιστορικά λοιπόν, αυτό που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στα υπόψιν της, την περίοδο που θα διαπραγματεύεται με την Γερμανία για τις ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ αποζημιώσεις, πρέπει να παραδειγματιστεί από την διαπραγματευτική ικανότητα της μεταπολεμικής Γερμανίας!
Η συνθήκη των Βερσαλλιών είχε σκοπό εκτός από τις αποζημιώσεις, να τιμωρήσει την Γερμανία με το άρθρο 231, ενώ στη διάσκεψη του Λονδίνου “Δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη για την Γερμανία να επιστρέψει προς τα πίσω, σε κατάσταση τιμωρίας”
Αυτή είναι η μόνη διαφορά.
Το σκεπτικό που έγινε δεκτό στη συνθήκη του Λονδίνου το 1953, ότι δηλαδή «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της».
Ένας Γερμανός τραπεζίτης, ο πολύς Χέρμαν Αμπς, παλαιός συνεργάτης των Ναζί, εκλήθη από τους πιστωτές να προσδιορίσει το ύψος των τοκοχρεολυσίων που η (δυτική) Γερμανία θα μπορούσε ακινδύνως να καταβάλει. Και βάσει αυτού του υπολογισμού, το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος «κουρεύτηκε» κατά τουλάχιστον 50% (για την ακρίβεια, από τα 30 περίπου δις μάρκα του χρέους του, το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 μόνον δις και άλλα 3,5 δις θα καταβάλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες).
Επιπλέον, το προπολεμικό επιτόκιο των δανείων (για τα οποία ο Χίτλερ είχε κάνει στάση πληρωμών) μηδενιζόταν, δόθηκε στη χώρα μια πενταετής περίοδος στην οποία θα πλήρωνε μόνον τόκους και για ένα μέρος του χρέους συμφωνήθηκε η εξόφλησή του να αναβληθεί μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών.
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
[4]. Η καταστρατήγηση των ομολόγων που θα τιμωρούσαν την Γερμανία… κατέστρεψαν τον κόσμο!
Συνθήκη των Βερσαλλιών
Η συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) είναι η Συνθήκη ειρήνης που τερμάτισε επίσημα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ (γαλλ. Entente) και την Γερμανική Αυτοκρατορία. Μετά από έξι μήνες διαπραγματεύσεων, που έλαβαν χώρα στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, η συνθήκη υπεγράφη ως συνέχεια της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου 1918 του δάσους της Κομπιένης. Παρότι υπήρχαν πολλές διατάξεις στη Συνθήκη, μία από τις πιο σημαντικές όριζε ότι η Γερμανία αποδεχόταν την πλήρη ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και, σύμφωνα με τα άρθρα 231-248, αποδεχόταν να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις σε διάφορες χώρες, κάτι που οι Γερμανικός λαός το θεώρησε πολύ ταπεινωτικό.
Η Γερμανία μεταξύ άλλων:
*Οι Γερμανοί έχασαν τα προνόμια και τα εμπορικά τους δικαιώματα στην Κίνα, την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή.
* Η συνθήκη αφαίρεσε από τη Γερμανία λίγο περισσότερο από το 13% του εδάφους της
* Η συνθήκη μείωσε επίσης την παραγωγικότητα της οικονομίας της Γερμανίας κατά περίπου 13%
* Η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλει σημαντικές επανορθώσεις για τις «ζημιές σε αμάχους», μαζί με τους συμμάχους της.
* Μολονότι το 1919 στη συνθήκη περιλαμβάνεται μια “ ρήτρα ενοχής», το οριστικό ποσό αποφασίστηκε το 1921
Η συνθήκη των Βερσαλλιών επέβαλε επανορθώσεις από τη Γερμανία μετά τον 1ο ΠΠ και των συμμάχων της, αναδημοσιευμένα σε 2 ΣΥΝΘΗΚΕΣ και άλλες διεθνείς συμφωνίες ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.
Το Σχέδιο Dawes του 1924 και το σχέδιο Young του 1930 μείωσαν τις οικονομικές υποχρεώσεις της αποκατάστασης και τις ιδιωτικοποίησαν μέσω της έκδοσης γερμανικών ομολόγων που πουλήθηκαν στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, πολλά από αυτά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1953, η Συμφωνία Χρέους του Λονδίνου μεταξύ της Γερμανίας και των Συμμαχικών Δυνάμεων επαναδιαπραγματεύτηκε τα ομόλογα, το Dawes και το Young, και συμφώνησαν να πληρωθούν τα ομόλογα εκτός από τους τόκους μεταξύ 1945 και 1953, που μπορούσαν να εξοφληθούν μόνο μετά τη τελική σύναψη συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία.
Τα αποτελέσματα του σχεδίου Dawes για την Γερμανία
Το 1924 το σχέδιο Dawes άλλαξε τις γερμανικές πληρωμές αποζημιώσεων.
Το σχέδιο Dawes προέβλεπε βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη για τη γερμανική οικονομία. Να μαλακώσουν τα βάρη των πολεμικών αποζημιώσεων, σταθεροποίησαν το νόμισμα, και έφεραν αύξηση των ξένων επενδύσεων και δανείων προς τη γερμανική αγορά. Ωστόσο, έκανε τη γερμανική οικονομία να εξαρτάται από ξένες αγορές και οικονομίες, και ως εκ τούτου την συνέδεσαν με τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας.
Τα αποτελέσματα του σχεδίου Dawes για τον Κόσμο
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σειρά χρημάτων από τις ΗΠΑ με τα δάνεια προς τη Γερμανία, η οποία στη συνέχεια έκανε επανορθώσεις σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη, τα οποία έθνη χρησιμοποιούσαν στη συνέχεια τα χρήματα για να εξοφλήσουν τις οφειλές τους προς την Αμερική, κλείδωσε την οικονομία του δυτικού κόσμου με εκείνη των ΗΠΑ.
Ποιός ήταν ο Dawes
Ο Charles Gates Dawes ήταν Αμερικανός τραπεζίτης και πολιτικός, ο οποίος έγινε ο 30ς αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Dawes πήρε Νόμπελ Ειρήνης το 1925, σε αναγνώριση του έργου του για το σχέδιο.
Το αποτέλεσμα του σχεδίου Young για τη Γερμανία
Τον Μάιο του 1929 το σχέδιο Young περιόρισε ακόμη περισσότερο τις γερμανικές πληρωμές στα 112 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (US $26,350,000,000) και για περίοδο 59 ετών (1988). Επιπλέον, το σχέδιο Young διαίρεσε την ετήσια πληρωμή (δύο εκατομμύρια χρυσά μάρκα, US$ 473 εκατομμύρια) σε δύο μέρη: ένα «απαραβίαστο» μέρος, που ισοδυναμούσε με το ένα τρίτο και ένα που επιδεχόταν αναβολής και που ισοδυναμούσε με τα δύο τρίτα.
Το αποτέλεσμα του σχεδίου Young για το Κόσμο
Το Κραχ του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, τον Οκτώβριο του 1929, και η μεγάλη οικονομική κρίση που ακολούθησε ανάγκασαν τους Συμμάχους να θέσουν μορατόριουμ πληρωμών για το 1931-2, κατά τη διάρκεια του οποίου η Συνδιάσκεψη της Λωζάννης ψήφισε υπέρ της κατάργησης των αποζημιώσεων. Μέχρι τότε, η Γερμανία είχε πληρώσει μόνο το ένα όγδοο του ποσού που απαιτούνταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Εν τούτοις, η Συμφωνία της Λωζάννης προϋπέθετε ότι οι ΗΠΑ θα συμφωνούσαν επίσης στην παύση των πληρωμών των δανείων που όφειλαν οι δυτικές κυβερνήσεις. Το σχέδιο τελικά απέτυχε γιατί το Κογκρέσο των ΗΠΑ διαφώνησε με την παύση των πληρωμών, αλλά όπως και να έχει, οι Γερμανοί σταμάτησαν πλέον στην πράξη να πληρώνουν αποζημιώσεις.
Στο American Reparations to Germany 1919-33, ο Στέφεν Σούκερ (Stephen Schuker) θεωρεί ότι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατέληξε να μην πληρώνει καθόλου καθαρές αποζημιώσεις, παίρνοντας αμερικανικά εμπορικά δάνεια για να πληρώνει γτις αποζημιώσεις, προτού τελικά τις αποκηρύξει πλήρως στις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Εκτός από το σχέδιο Young, οι ΗΠΑ εκπροσωπήθηκαν από τον JP Morgan, Jr, ως εξέχων τραπεζίτης και το συνεργάτη του Thomas W. Lamont. Για το σχέδιο της έκθεσης είχε μεγάλες αντιρρήσεις το Ηνωμένο Βασίλειο (τυχαίο;) ώστε να καταλήξουν σε μια πρώτη διάσκεψη της Χάγης, όπου το σχέδιο ολοκληρώθηκε στις 31 Αυγούστου. Το σχέδιο εγκρίθηκε επισήμως σε μια δεύτερη διάσκεψη της Χάγης, τον Ιανουάριο του 1930. Μεταξύ άλλων διατάξεων, το σχέδιο έκανε έκκληση για μια διεθνή τράπεζα για διακανονισμούς και για να χειρίζονται τις μεταβιβάσεις των επανορθώσεων. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών να γίνει αποδεκτή κατά τη Διάσκεψη της Χάγης.
Ποιός ήταν ο Young ;
Owen D. Young ήταν ένας Αμερικανός βιομήχανος, επιχειρηματίας, δικηγόρος και διπλωμάτης κατά τη δεύτερη συνδιάσκεψη Αποζημιώσεων το 1929.
Είναι πιο γνωστός για εκείνη τη διπλωματική του δραστηριότητά, ίδρυσε το Radio Corporation of America. Ο Young ίδρυσε την RCA ως θυγατρική της General Electric το 1919. Έγινε ο πρώτος πρόεδρός της και συνέχισε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1929.
Η Διεθνής Τράπεζα!
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, ως BIS ιδρύθηκε από τις συμφωνίες της Χάγης του 1930, είναι μια διακυβερνητική οργάνωση των κεντρικών τραπεζών που «ευνοεί διεθνείς νομισματικές και χρηματοπιστωτικές συνεργασίες και χρησιμεύει ως τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.” Δεν είναι υπόλογη σε οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση. Η BIS ασκεί τη δραστηριότητά της μέσω υποεπιτροπών, τις γραμματείες που φιλοξενεί, και μέσω της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης της επί του συνόλου των μελών. Επίσης, παρέχει τραπεζικές υπηρεσίες, αλλά μόνο στις κεντρικές τράπεζες, ή σε διεθνείς οργανισμούς, όπως η ίδια. Έχει έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας, ΤΟ Σχετικό άρθεο ΗΤΑΝ ΕΔΩ!
Η Συνθήκη του Λονδίνου
Σε μια νέα συμφωνία το 1953 -στη Συνθήκη του Λονδίνου- οι σύμμαχοι δέχθηκαν να αναστείλουν πολλές πληρωμές έως ότου το κράτος της Γερμανίας επανενωθεί.
Οι τότε δανειστές της Γερμανίας (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) προσπάθησαν να δώσουν μια φωτισμένη λύση στο πρόβλημα του χρέους της κατεστραμμένης και καταχρεωμένης από τον πόλεμο Γερμανίας.
Το σκεπτικό που έγινε δεκτό στη συνθήκη του Λονδίνου το 1953, ήταν ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της».
Ένας Γερμανός τραπεζίτης, ο Χέρμαν Αμπς, παλαιός συνεργάτης των Ναζί, εκλήθη από τους πιστωτές να προσδιορίσει το ύψος των τοκοχρεολυσίων που η (δυτική) Γερμανία θα μπορούσε ακινδύνως να καταβάλει. Και βάσει αυτού του υπολογισμού, το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος «κουρεύτηκε» κατά τουλάχιστον 50% (για την ακρίβεια, από τα 30 περίπου δις μάρκα του χρέους του, το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 μόνον δις και άλλα 3,5 δις θα καταβάλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες).
Επιπλέον, το προπολεμικό επιτόκιο των δανείων (για τα οποία ο Χίτλερ είχε κάνει στάση πληρωμών) μηδενιζόταν, δόθηκε στη χώρα μια πενταετής περίοδος στην οποία θα πλήρωνε μόνον τόκους και για ένα μέρος του χρέους συμφωνήθηκε η εξόφλησή του να αναβληθεί μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών.
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
[5]. «Η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη παραβάτης χρεών του 20ου αιώνα»
Πιστεύεται ότι η σημερινή οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα είναι η χειρότερη ποτέ στην Ευρώπη; Για ξανασκεφτείτε το! Ο οικονομικός ιστορικός Albrecht Ritschl υποστηρίζει σε συνέντευξή του στο SPIEGEL ONLINE ότι η Γερμανία υπήρξε το χειρότερο έθνος οφειλέτης του περασμένου αιώνα. Προειδοποιεί ότι η χώρα θα πρέπει να λάβει μια πιο αγνή προσέγγιση για την κρίση στη ζώνη του ευρώ ή διαφορετικά μπορεί να αντιμετωπίσει νέες απαιτήσεις για αποζημιώσεις του Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Υπάρχουν Γερμανοί που τους βγάζεις το καπέλο!
Συνέντευξη του Albrecht Ritsch , (καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας) στο Yasmin El-Sharif Spiegel Online στις 06/21/2011
Spiegel : Κυριε Ritschl η Γερμανία αυτό τον καιρό εμφανίζεται ως παντογνώστης στο ζήτημα για την περαιτέρω οικονομική βοήθεια της Ελλάδας. Το Βερολίνο είναι αδιάλλακτο και απαιτεί υπακοή από την Αθήνα. Είναι δικαιολογημένη αυτή η στάση;
Ritschl : Όχι, δεν υπάρχει βάση για τέτοια στάση.
Spiegel Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl Μπορεί να είναι έτσι, αλλά κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η Γερμανία ήταν υπεύθυνη για αυτό που απετέλεσε τη μεγαλύτερη από τις εθνικές πτωχεύσεις στη σύγχρονη ιστορία. Είναι μόνο χάριν στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία θυσίασε τεράστια χρηματικά ποσά μετά από τους δύο πολέμους, τον 1ο ΠΠ και το 2ο ΠΠ, ώστε η Γερμανία να είναι οικονομικά σταθερή και σήμερα κατέχει τη θέση του διευθυντή της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό, δυστυχώς, συχνά φαίνεται να λησμονείται.
Spiegel Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl Από το 1924 μέχρι το 1929, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έζησε με πίστωση και ακόμη δανείστηκε από την Αμερική τα χρήματα που απαιτούνταν για την πληρωμή αποζημιώσεων του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η πιστωτική πυραμίδα κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 1931. Τα χρήματα εξαφανίστηκαν, η ζημία για τις Ηνωμένες Πολιτείες τεράστια, η επίδραση στην παγκόσμια οικονομία ισοπεδωτική
Spiegel Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.
Ritschl Μόνο που αμέσως μετά, η Αμερική έλαβε άμεσα μέτρα για να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει επανάληψη των υψηλών απαιτήσεων για αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Με λίγες μόνο εξαιρέσεις, όλες αυτές οι απαιτήσεις τέθηκαν στο περιθώριο μέχρι την μελλοντική επανένωση της Γερμανίας. Για τη Γερμανία, αυτό ήταν μια σωτήρια χειρονομία, και ήταν η πραγματική οικονομική βάση τις Wirtschaftswunder, ή το οικονομικό θαύμα (που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950). Αλλά αυτό σήμαινε επίσης ότι τα θύματα τις γερμανικής κατοχής στην Ευρώπη, επίσης, έπρεπε να παραιτηθούν από τις αποζημιώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων.
Spiegel Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξ ίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl Μετρώντας την κάθε περίπτωση σε σχέση με τις οικονομικές επιδόσεις των ΗΠΑ, η γερμανική επιλεκτική χρεοκοπία στη δεκαετία του 1930 και μόνο ήταν τόσο σημαντική όσο το κόστος της οικονομικής κρίσης του 2008. Συγκρίνοντας τα χρέη, τα Ελληνικά προβλήματα πληρωμών του σήμερα είναι πραγματικά ασήμαντα.
Spiegel Αν υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για τους βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποια θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl Η Γερμανία είναι βασίλισα όσον αφορά το χρέος. Υπολογίζεται με βάση το μέγεθος των απωλειών σε σχέση με τις οικονομικές επιδόσεις, η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη παραβάτης οφειλών του 20ου αιώνα.
Spiegel Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου μετάδοσης σε άλλες χώρες της ευροζώνης. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Spiegel Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl Αυτό εξαρτάται από το πώς κάνετε τους υπολογισμούς. Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα και μόνο, τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την πρώτη επιλεκτική στάση πληρωμών, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, οι ΗΠΑ έδωσαν στη Γερμανία ένα καλό «κούρεμα χρέους» το 1953, μειώνοντας το χρέος της στο σχεδόν τίποτα. Η Γερμανία υπήρξε σε πολύ καλή θέση από τότε, περισσότερο και από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα βάρη του 2ου Παγκόσμιου Πόλεμου και τις συνέπειες της γερμανικής κατοχής. Η Γερμανία είχε ακόμη μια περίοδο μη πληρωμής το 1990.
Spiegel Αλήθεια; Στάση πληρωμών;
Ritschl Ναι, ο τότε καγκελάριος Χέλμουτ Κολ αρνήθηκε εκείνη την εποχή να εφαρμόσουν τις τροποποιήσεις της συμφωνίας του Λονδίνου σχετικά με το γερμανικό εξωτερικό χρέος του 1953. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, σε περίπτωση επανένωσης, το ζήτημα των πληρωμών των γερμανικών αποζημιώσεων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα επαναρυθμιζόταν. Η μόνη απαίτηση ήταν μόνο ένα μικρό ποσό που απέμενε να καταβληθεί, αλλά μιλάμε για ελάχιστα ποσά εδώ. Με εξαίρεση τις αποζημιώσεις που καταβλήθηκαν στους εργάτες καταναγκαστικής εργασίας, η Γερμανία δεν κατέβαλε καμία αποζημίωση μετά το 1990 – και ούτε ξεπλήρωσε τα δάνεια και το κόστος κατοχής το υποδουλωμένων χωρών κατά τη διάρκεια του 2ου Π Π. Ούτε και τους Έλληνες αποζημίωσαν.
Spiegel Σε αντίθεση με το 1953, η σημερινή συζήτηση στη Γερμανία για τη διάσωση της Ελλάδας εκφράζεται η ανησυχία όχι τόσο για ένα «κούρεμα του χρέους», αλλά μάλλον για μια επέκταση λήξης των ομολόγων του Δημοσίου, δηλαδή μια “ομαλή αναδιάρθρωση του χρέους.” Μπορεί κάποιος ως εκ τούτου ακόμη να μιλάει για μια επικείμενη χρεοκοπία;
Ritschl Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν έχει μείνει εκατό τα εκατό από ρευστότητα, ακόμα μπορεί να είναι χρεοκοπημένο. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί να το κάνει αυτό είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα πρέπει να προσδιοριστεί, πόσο υψηλό είναι το ποσοστό αποτυχίας των κρατικών ομολόγων, και πόσα χρήματα θα θυσιάσουν οι πιστωτές της χώρας. Είναι πρωτίστως θέμα της εξεύρεσης του ποιός θα αναλάβει τα χρέη.
Spiegel Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl Μάλλον έτσι δείχνει το πράγμα, αλλά ήμασταν επίσης πολύ απερίσκεπτοι – και η βιομηχανία των εξαγωγών μας έχει αναπτυχθεί βάσει των παραγγελιών. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Η αναβίωση της Γερμανίας κατέστη δυνατή μόνο μέσω της στάσης των εκτεταμένων πληρωμών του χρέους και με τη διακοπή των επανορθώσεων προς τα θύματα του 2ου ΠΠ.
Spiegel Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl Κατά τον 20ο αιώνα, η Γερμανία ξεκίνησε δύο παγκόσμιους πολέμους, ο δεύτερος εκ των οποίων διενεργήθηκε ως ο πόλεμος του αφανισμού και της εξόντωσης, και ακολούθως παραιτήθηκε από τις αποζημιώσεις, των πληρωμών του εχθρού της, πλήρως ή σε σημαντικό βαθμό. Κανείς στην Ελλάδα δεν έχει ξεχάσει ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική ευημερία της στην επιείκεια των άλλων εθνών.
Spiegel Τι εννοείτε;
Ritschl Οι Έλληνες έχουν πλήρη επίγνωση των ανταγωνιστικών άρθρων στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Αν το κλίμα στη χώρα πάρει στροφή, παλιές αξιώσεις για αποζημιώσεις θα μπορούσαν να τεθούν, από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, επίσης. Και αν η Γερμανία ποτέ τους τιμήσει, όλοι θα πρέπει να βάλουμε τις ποδιές. Σε σχέση με αυτό, μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για το ότι η Ελλάδα μπορεί να αναδιοργανωθεί ήπια με δικά μας έξοδα. Αν ακολουθήσουμε την κοινή γνώμη εδώ με την φτηνή προπαγάνδα της και δεν θέλουν να πληρώσουν, τότε τελικά οι παλιοί λογαριασμοί θα παρουσιαστούν ξανά.
Spiegel Κοιτώντας την ιστορία, ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl Οι γερμανικές πτωχεύσεις κατά τον τελευταίο αιώνα δείχνουν ότι το λογικό πράγμα τώρα θα ήταν να έχουμε μια πραγματική μείωση του χρέους. Όποιος έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα θα πρέπει στη συνέχεια να παραιτηθεί από ένα σημαντικό μέρος της αξίας που είχαν αυτά. Ορισμένες τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν με αυτό, οπότε θα πρέπει να υπάρξουν νέα προγράμματα ενίσχυσης. Για τη Γερμανία, αυτό θα μπορούσε να είναι ακριβό, αλλά θα πρέπει να πληρώσουν είτε έτσι είτε αλλιώς. Τουλάχιστον η Ελλάδα θα έχει τότε την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή.
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
[6]. Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα τουλάχιστον 162 δις ευρώ!!!
Του Νότη Μαριά
Αναπληρωτή Καθηγητή Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα εκτίμησε ότι -χωρίς τους τόκους- οι γερμανικές αποζημιώσεις ξεπερνούν σε σημερινή αξία τα 162 δις ευρώ…
«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»!
Μία από αυτές είναι η συστηματική και αποτελεσματική διεκδίκηση των πολεμικών Επανορθώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου από τη Γερμανία, που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που προέρχονται από το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο, τον Ευάγγελο Μαχαίρα, τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Βασίλη Καρκούλια κ.ά., ξεπερνούν σε σημερινή αξία τα 162 δις ευρώ -χωρίς τους τόκους. Το βασικό αυτό αίτημα του απανταχού ελληνισμού προβάλλεται κυρίως για λόγους ηθικής τάξεως και συνδυάζεται με τη συνακόλουθη άρνηση πληρωμής κάθε οφειλής της χώρας μας προς γερμανικές τράπεζες και το γερμανικό Δημόσιο που πηγάζει από το ελληνικό δημόσιο χρέος. Ταυτόχρονα, σύσσωμη η ελληνική κοινή γνώμη απαίτησε από την κυβέρνηση να ασκήσει, όπως και έκανε, σχετική δικαστική παρέμβαση ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης υπέρ της Ιταλίας, με σκοπό την απόρριψη της γερμανικής προσφυγής και τη δικαίωση των θυμάτων του Διστόμου.
Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής
Σύμφωνα με το βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής (Αθήνα 2006), που έχει εκδώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τη Διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα θύματα και οι απώλειες της χώρας μας από τους Γερμανούς κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι: Νεκροί πολέμου 1940-41 = 13.327, εκτελεσμένοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα= 56.225, θανόντες όμηροι = 105.000, νεκροί από βομβαρδισμούς = 7.120, νεκροί σε μάχες της εθνικής αντίστασης (γερμανικά στοιχεία) = 20650, νεκροί στη Μέση Ανατολή – 1.100, απώλειες εμπορικού ναυτικού = 3.500, νεκροί από πείνα και σχετικές ασθένειες = 600.000, απώλειες από υπογεννητικότητα = 300.000.
Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα
Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:
• την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
• αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν από την επίθεση Ιταλίας – Γερμανίας εναντίον μας
• την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου•
• Tις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκε από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) ότι πρέπει να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία•
• Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου και όχι μόνο.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος
Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ (Έκθεση 10/110, 5 Μαΐου 2010, σ. 125), πριν από το Μνημόνιο το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της χώρας μας ήταν: Το έτος 2004 = 186 δις ευρώ, το 2005 = 223 δις ευρώ, το 2006 = 253 δις ευρώ, το 2007 = 309 δις ευρώ, το 2008 = 363 δις ευρώ, το 2009 = 404 δις ευρώ, το 2010 = 427 δις ευρώ.
Με βάση τα στοιχεία της παραπάνω Έκθεσης, το ελληνικό δημόσιο χρέος παρουσιάζεται ως εξής: το έτος 2004 = 131 δις ευρώ, το 2005 = 152 δις ευρώ, το 2006 = 163 δις ευρώ, το 2007 = 188 δις ευρώ, το 2008 = 227 δις ευρώ, το 2009 = 264 δις ευρώ, το 2010 = 329 δις ευρώ.
Το μέσο επιτόκιο δανεισμού της χώρας κατά το πρώτο τρίμηνο του 2010 διαμορφώθηκε σε 6,2% (Ναυτεμπορική, 18/8/2010, σ. 5), ενώ το 2009 ήταν 4,1%, το 2008 4,7% και το 2005 μόλις 3,2%. Τα δε ποσά που θα καταβάλλει η χώρα μας, με βάση την ίδια Έκθεση, τα επόμενα χρόνια για τόκους παρουσιάζονται ως εξής: το έτος 2009 = 11,8 δις ευρώ (5% του ΑΕΠ), το 2010 = 12,9 (5,6%), το 2011 = 14,9 (6,6%), το 2012 = 17,1 (7,5%), το 2013 = 18,9 (8,1%), το 2014 = 19,84 (8,2%).
Κατά το ΔΝΤ (Έκθεση 10/110, σ. 122), ενώ το 2004 οι ξένοι δανειστές κατείχαν το 70% του ελληνικού χρέους, το 2009 το ποσοστό αυτό έχει φτάσει στο 80%. Συν τοις άλλοις, στα τέλη του 2009 μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, περί τα 150 δις ευρώ, κατείχαν ξένες τράπεζες – κυρίως ευρωπαϊκές. Συγκεκριμένα, το 36% το κατείχαν γαλλικές τράπεζες, το 32% άλλες ευρωπαϊκές, το 21% γερμανικές τράπεζες και το 11% μη ευρωπαϊκές τράπεζες. Ειδικότερα, οι γερμανικές τράπεζες είχαν τότε στην κατοχή τους ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας τουλάχιστον 31,5 δις ευρώ. Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη ότι από το δάνειο της Ευρωζώνης, ύψους 80 δις ευρώ, 22,3 δις ευρώ θα μας χορηγηθούν από τους Γερμανούς, τότε το συνολικό δημόσιο χρέος προς τις γερμανικές τράπεζες για τις παραπάνω αιτίες ανέρχεται σε 53,8 δις ευρώ. Στα ποσά αυτά θα πρέπει να προστεθούν και εκείνα που οφείλουν στις γερμανικές τράπεζες οι διάφορες ελληνικές, που επίσης αποτελούν δανειστές του ελληνικού Δημοσίου. Είναι λοιπόν εύλογο από ελληνικής πλευράς να διακηρυχθεί προς το Βερολίνο ότι το ποσό που έμμεσα ή άμεσα οφείλει η χώρα μας προς τη Γερμανία δεν πρόκειται να καταβληθεί έως ότου η Γερμανία εξοφλήσει πλήρως και ολοσχερώς τις παραπάνω οφειλές της, ύψους 162 δις ευρώ (χωρίς του τόκους, επαναλαμβάνουμε).
Να εγγραφεί τo γερμανικό χρέος στον κρατικό προϋπολογισμό
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στις 13 Δεκεμβρίου του 2010 στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης δέχτηκε ότι οι οφειλές του Βερολίνου προς τη χώρα μας ανέρχονται πράγματι σε 162 δις ευρώ και πιο αναλυτικά 108 δις ευρώ από την αποζημίωση που επιδικάστηκε υπέρ της Ελλάδας από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας και 54 δις ευρώ από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Επομένως, σε πρώτη φάση η κυβέρνηση οφείλει να εγγράψει το «αντίστοιχο γερμανικό χρέος προς την Ελληνική Δημοκρατία» στις ανείσπρακτες οφειλές προς το ελληνικό Δημόσιο και κατ’ επέκταση στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Στη συνέχεια, θα πρέπει να δοθεί σχετική εντολή από το υπουργείο Οικονομικών στις υπηρεσίες του να προβούν σε άμεσες ενέργειες για την είσπραξη του εν λόγω ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους. Η εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό του «αντίστοιχου γερμανικού χρέους προς την Ελληνική Δημοκρατία» θα έχει ως αποτέλεσμα ο προϋπολογισμός της χώρας μας να μεταβληθεί σε πλεονασματικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έξοδο της χώρας από τη δημοσιονομική εποπτεία της Ε.Ε., την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, τα spreads κ.λπ. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat, η Γερμανία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγγράψει το δημόσιο χρέος της προς την Ελλάδα στο δικό της κρατικό προϋπολογισμό, κι έτσι να τεθεί πλέον το Βερολίνο στη βάσανο της πιθανής δημοσιονομικής επιτήρησης από την Ε.Ε., αφού είναι σαφές ότι θα πάψει να πληροί τα κριτήρια του Μάαστριχτ αλλά και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας…
Τα παιχνίδια της τρόικας
Η τρόικα με το Μνημόνιο έχει επιβάλει με ύπουλο τρόπο τη διαγραφή όσων ληξιπροθέσμων χρεών είναι δήθεν «ανεπίδεκτα εισπράξεως». Για το λόγο αυτό, μάλιστα, έγινε και η σχετική ανεπιτυχής απόπειρα νομοθετικής διαγραφής ανείσπρακτων οφειλών προς το ελληνικό Δημόσιο ύψους 24 δις ευρώ. Πρόκειται για ένα ύπουλο παιχνίδι από πλευράς τρόικας, διότι με τον τρόπο αυτό επιθυμεί έμμεσα να επιτύχει τη μη εγγραφή στον ελληνικό προϋπολογισμό του γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα ως δήθεν «ανεπίδεκτου εισπράξεως». Για το λόγο αυτό θα πρέπει η ελληνική πλευρά να είναι ιδιαίτερα προσεκτική προκειμένου να μην έχουμε φαινόμενα αντίστοιχα με αυτά του άρθρου 7 της δανειακής σύμβασης Ελλάδας – κρατών Ευρωζώνης, όπου η ελληνική πλευρά παραιτήθηκε (παρανόμως και όλως αντισυνταγματικά) της ένστασης συμψηφισμού και της υποβολής ανταπαίτησης για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
[7]. Η έκθεση του Κωνσταντίνου Δοξιάδη για τις πολεμικές αποζημιώσεις
25/10/2013
Στο συσσωρευμένο εθνικό εισόδημα 33 ετών ή τον προϋπολογισμό του κράτους για 130 χρόνια (!) υπολόγισε τις καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα από τη Γερμανία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο αείμνηστος πολεοδόμος Κωνσταντίνος Δοξιάδης (1913-1975) στην ιστορική του έκθεση, την οποία είχε συντάξει ως διευθυντής του υπουργείου Ανοικοδόμησης το 1946.
Οι Γερμανοί δεν υπογράφουν την συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα για να μην πληρώσουν
“Οι Γερμανοί είναι νόμοτυποι. Δεν έχουν υπογράψει συνθήκη ειρήνης ακόμη με την Ελλάδα. Έχουνε υπογράψει απλά συνθήκη μη εμπόλεμης κατάστασης. Γιατί αν υπογράψουνε συνθήκης ειρήνης θα πρέπει να πληρώσουνε τις γερμανικές αποζημιώσεις. Και αυτό δεν τους συμφέρει…” τόνισε μεταξύ άλλων ο Μανώλης Γλέζος.
Και πρόσθεσε:
“Είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Τόση αδιαφορία πια για τα εθνικά θέματα από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν; ”
Μ. Γλέζος: Η Γερμανία έχει αναγνωρίσει τις οφειλές της, η Ελλάδα δεν τις διεκδικεί
Γλέζος για γερμανικές αποζημιώσεις: Δεν διεκδίκησαν ποτέ και τίποτα
Την «πικρή» αλήθεια σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις εξηγεί ο Μανώλης Γλέζος, κάνοντας παράλληλα μια αναδρομή στην υπόθεση, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα.
Όπως επισημαίνει στο κείμενό του, τη στρατιά του Χίτλερ, κατά την εισβολή στην Ελλάδα, συνόδευε οικονομικό επιτελείο που αμέσως άρπαξε το 51% των μετοχών σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και τις τράπεζες. Κατάσχεσε το 10% της αγροτικής παραγωγής αλλά και όλα τα ασημένια, νικέλινα και χάλκινα νομίσματα, από τα οποία, λιώνοντάς τα, αποκόμισε 71,1 τόνους χαλκό, 19 τόνους ασήμι, 10 τόνους νικέλιο και 1,51 τόνους ψευδάργυρο. Παράλληλα υποχρέωσε τους Έλληνες να διατρέφουν τον στρατό κατοχής.
Με το τέλος της κατοχής και με την πρωτοφανή τραγωδία απώλειας του 13,5% του πληθυσμού της Ελλάδας, οι Γερμανοί άρπαξαν αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης αμύθητης αξίας.
«Τις τεράστιες αυτές καταστροφές οι Διεθνείς Κανόνες Δικαίου επιβάλλουν στη χώρα εισβολής και κατοχής να τις επανορθώσει. Τον Φεβρουάριο του 1946 η 19μελής Διασυμμαχική Επιτροπή καταλόγισε τι οφείλει κάθε χώρα του Άξονα σε κάθε χώρα που κατέκτησε. Για τη Γερμανία όρισε πως πρέπει να πληρώσει στην Ελλάδα 7 δισ. 100 εκατ. δολάρια αγοραστικής αξίας του 1938», σημειώνει ο Μανώλης Γλέζος.
Το κατοχικό δάνειο, εξηγεί, «προέκυψε» από το γεγονός πως οι κατακτητές «νομιμοποίησαν» ως δάνειο την αρπαγή αυτή, για να μην φαίνεται πως παραβιάζουν ρη Συμφωνία της Χάγης. Το ύψος του αναγκαστικού δανείου που εκταμιεύτηκε από 1η Ιανουαρίου 1942 ανέρχεται σε 3 δισ. 500 εκατ. δολάρια, αγοραστικής αξίας του 1938, χωρίς τους τόκους. Δηλαδή 56 δισεκατομμύρια δολάρια. Και μάλιστα προς το τέλος της Κατοχής οι Γερμανοί κατέβαλαν τρεις δόσεις.
«Διεκδίκηση απαιτείται! Αξίωση από την κυβέρνηση της Γερμανίας! Η εμπειρία αυτό δείχνει και γι’ αυτό η Γερμανία δεν έχει υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα, γιατί αν υπογράψει είναι υποχρεωμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Γιατί λοιπόν δεν απαιτούμε τη συνθήκη ειρήνης; Η απαξιωτική, υποτιμητική και περιφρονητική, ως και απάνθρωπη, συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, αποδεικνύεται και από το γεγονός πως έχει δώσει επανορθώσεις σε όλες τις χώρες που κατέκτησε εκτός από την Ελλάδα. Επίσης ξεπλήρωσαν τα αναγκαστικά δάνεια τα οποία συνήψαν με την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία. Γιατί εξαιρούν την Ελλάδα; Γιατί ΠΟΤΕ οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Η πικρή αλήθεια…».
+ - 