Η Διακήρυξη της Μάνας Ελληνίδας

(Παρά το κόστος, σε αυτό τον ιστότοπο επικρατεί η Αλήθεια)
«Εικοσιοκτώ δευτέρου δύο χιλιάδες είκοσι τρία, η μέρα που άλλαξε η ζωή όλων μας. Με διαφορετικό τρόπο για τον καθέναν. Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, αλλά ούτε και η εξουσία, όσον αφορά τη δημόσια εικόνα της. Ένα φρικτό έγκλημα γίνεται η αιτία για να φανερωθεί όλη η διεφθαρμένη πραγματικότητα, απόρροια χρόνιας κρατικής ασυδοσίας και ατιμωρησίας. Παθογένεια, το χαρακτηρίζουν οι ειδικοί. Χρόνια παθογένεια το ονοματίζουν οι πραγματικοί ένοχοι και υπεύθυνοι. Στη συνέχεια νίπτουν τας χείρας των και συνεχίζουν την κανονικότητά τους, διατηρώντας αυτή την εγκληματική παθογένεια, επιδεικνύοντας πως το θέμα, δεν τους αφορά. Λες και δεν είναι στις υποχρεώσεις τους η θεραπεία και η λύση των προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία. Δεν τους αγγίζουν καν αυτές οι απόψεις, είναι τόσο μακρυά από την ουσία και τους στόχους της εξουσίας τους. Και ψέματα. Αδιανόητα, ξεδιάντροπα ψέματα, γεμάτα ειρωνεία και αλαζονεία, η αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από τη θέση που εκ γενετής με προόρισαν. Δυνατή προπαγάνδα. Ολόκληρες ομάδες κοινωνιολόγων έχουν συστρατευτεί, πληρωμένες πιθανότατα με δημόσιο χρήμα, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε. Μα, είναι δυνατόν; Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια και τα αυτιά μας; Συνηθίσαμε στην κακοποίηση; Πιστέψαμε ότι δεν μας αξίζει τίποτα καλό και ότι έτσι θα είναι πάντα η ζωή μας; Αβέβαιη; Αυτό θεωρούν κανονικό. Αυτό τους εξασφαλίζει. Αυτό τους κινεί. Η αβάσταχτη βεβαιότητα του Εγώ. Μας απαντούν με γελοίο κυνισμό και αυθάδεια, παρακάμπτοντας το συμβάν: “Έτσι λειτουργούσαμε πάντα, γιατί τώρα να αλλάξουμε; Τόσα χρόνια ήσασταν υπομονετικοί και άβουλοι, υποταγμένοι στην κακοποίησή σας, αποδεχόμενοι πειθήνια τα κρατικά εγκλήματα το ένα μετά το άλλο. Ήταν η κακιά η ώρα, ήταν οι κακές οι ώρες. Σας επιτρέπαμε μερικές στιγμές διαμαρτυρίας, που γρήγορα τις σβήναμε, ίσα ίσα για να ξεθυμάνετε”.
Από δω και στο εξής θα πασχίζουν να σβήνουν τις διαμαρτυρίες μας όλο και πιο γρήγορα. Με απαξίωση, με πρόστιμα, με καπνογόνα, με ό,τι περνά απ’ το γεμάτο εξουσία χέρι τους. Όχι. Αρκετά! Και το “όχι” μας είναι “όχι”. Και γι’ αυτό το έγκλημα, το έγκλημα των Τεμπών, όπως και για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα, καμωμένα από τις άλλες κυβερνήσεις, πιστεύουν πως θα μείνει χωρίς τιμωρία, γιατί αυτοί που το τέλεσαν βρίσκονται στην εξουσία και έχουν τη νομιμοποιημένη αλαζονεία να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη ή όχι. Ασύλληπτο, ακόμα κι ως ιδέα, αδιανόητη ακόμη και η αναφορά του σε μία πρόταση. Όμως, αυτό το βιώνουμε. Δούλεψε καλά η μεθοδική χρόνια πλύση εγκεφάλου, και χωρίς ουσιώδη αντίδραση, φτάσαμε πλέον εδώ. Θάβουμε τους νεκρούς μας και βλέπουμε σε βίντεο τη συγκάλυψη του εγκλήματος και της λαθρεμπορίας απ’ τους κυβερνώντες σαν να παρακολουθούμε ταινία τρόμου και όχι την ίδια την πραγματικότητα. Σε επιτήρηση απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση για την κατάλυση του κράτους δικαίου σε μια κατά τα άλλα, δημοκρατική χώρα. Ζούμε την απόλυτη κατάρρευση της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, της ισονομίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά μαζί με την φτώχεια που γεννά αβεβαιότητα για το αύριο, άραγε πόσο κουράγιο να βρεις να αντιδράσεις. Ευτελισμός της αξιοπρεπούς διαβίωσης, της υγείας, της παιδείας. Συνηθίσαμε να μην απαιτούμε, να μη διεκδικούμε, να μην πιστεύουμε ότι αξίζουμε το καλύτερο. Μοιρολατρικά, αφεθήκαμε στη παραβίαση κάθε ιερού και όσιου. Είμαστε σε επιτήρηση για το κράτος δικαίου! Το αντιλαμβάνεστε; Και οι ένοχοι τι λένε γιαυτό; Κατηγορούν τους ορφανούς γονείς για διασυρμό της χώρας. Να συμβαίνει δηλαδή στο σπίτι μας η απαράμιλλη βία, και να κατηγορείται όχι όποιος την τελεί, αλλά όποιος τολμά να την εκφράσει. Εμείς οι ορφανοί γονείς όμως, μαζί με την κοινωνία, επιζητούμε την οριστική ίαση των παθογενειών, τη θεραπευτική επάνοδο του κράτους δικαίου μέσα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, των διεφθαρμένων, των μόνιμα καλοβολεμένων εις βάρος όλων μας. Είναι ευτελιστική και γελοία η εικόνα όσων τρέμουν μη χάσουν τα προνόμια και τη θέση τους. Οποία κατάντια! Ο σκοταδισμός και η τυραννία ενδύονται το φιλελεύθερο λαμπερό δημοκρατικό καθεστώς μέσα από τηλεοπτικές δηλώσεις υπόλογων πολιτικών, και των υποστηρικτικών τους δημοσιογράφων. Ανθρωποειδή, που φέρουν μεν πτυχίο δημοσιογραφίας αλλά το έχουν μετατρέψει σε κίτρινη και κατάπτυστη φυλλάδα. Αντί να τιμούν το δικαίωμα της ενημέρωσης, σκορπίζουν τρόμο και παραπλάνηση. Οι ίδιοι στη συνέχεια συστρατεύονται πολιτικά μαζί τους. Όλα σβήνουν στον βωμό της διαφθοράς και της εξουσίας. Παραπλάνηση και πλύση εγκεφάλου στις πλήρως ελεγχόμενες ειδήσεις, αντί να ακούμε “δεύτερη χώρα στη διαφθορά η Ελλάδα και προτελευταία σε μισθούς”, ακούμε πόσο τυχεροί είμαστε, πόσο σπουδαίοι είναι οι κυβερνώντες και πόσο ασφαλείς και σταθεροί προχωράμε ανοδικά. Αλήθεια, εσείς έτσι αισθάνεστε; Μα, σε ποιους απευθύνονται; Για ποια χώρα μιλάνε; Σίγουρα όχι για την Ελλάδα που ζούμε εμείς. Παίζουν με το μυαλό μας. Σ’ αυτή την άδικη και δύσκολη κοινωνία, μας έχουν εγκλωβίσει φροντίζοντας τα καλύτερα μόνο για τους ίδιους και τους καλοβολεμένους ομοίους τους. Από τη μια κατασκεύασαν ένα μικρό βασίλειο με απίστευτα προνόμια, κι από την άλλη ασκούν αποκλειστική και ανεξέλεγκτη διαχείριση της τύχης και της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας. Σίγουρα έχουν πετύχει ένα πράγμα, τη κατηγοριοποίηση των πολιτών, κόντρα στο σύνταγμα, κόντρα στην ηθική, οι ολίγοι ευνομούμενοι κι εμείς οι ιθαγενείς της μπανανίας όπως ακούστηκε προσφάτως από τηλεοπτικό σταρ εκπρόσωπου του κίτρινου τύπου. Ανεξέλεγκτοι και άδικοι, ζουν αντισυνταγματικά και μονίμως εναντίον του πολίτη. Όμως, ποιος θα μας υπερασπιστεί αν όχι εμείς; Εμείς γιατί και πότε χάσαμε τη φωνή μας; Δεν οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε επί της ουσίας γι’ αυτό που μας συμβαίνει και για τη κατάντια που καθημερινά βιώνουμε; Δεν οφείλουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας, γνωρίζοντας ότι θα σταματήσουμε μόνο όταν δικαιωθούμε πλήρως;
Ως μάνα που έζησε το απόλυτο κακό.. βαρέθηκα. Κουράστηκα και επανειλημμένως εξοργίστηκα γιατί άπειρες φορές, όλο αυτό το καιρό, βρέθηκα μπροστά στο εμπόδιο του “τίποτα δεν αλλάζει” και “δυστυχώς, ζούμε στην Ελλάδα”! Τώρα, και ειδικά μετά την απόλυτη συγκάλυψη, μου είναι ασύλληπτο να δεχθώ ότι δεν υπάρχουν επιλογές. Υπάρχουν επιλογές. Αλλά ας βρεθεί επιτέλους ένας από δαύτους να ομολογήσει ότι η δημοκρατία χάθηκε, η δικαιοσύνη αργοπεθαίνει και η ελευθερία του τύπου φυλακίστηκε. Δεν ακούσαμε κανένα πολιτικό αρχηγό να μιλήσει γι αυτά, να μιλήσει για επαναφορά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και αξιών. Δεν κινήθηκε κανείς για κατάργηση άδικων άρθρων του συντάγματος που προασπίζουν τη διαφθορά και προφυλάσσουν τους εγκληματίες πολιτικούς. Δεν είδα κανέναν πολιτικό ηγέτη να λέει για τα άδικα του συστήματος και πώς θα αλλάξουν υπέρ του πολίτη. Δεν σχολιάσανε καν. Ταυτοχρόνως όμως αλλάζουν τους νόμους και τις διατάξεις κατά το πώς τους βολεύει, ασταμάτητα. Προσπαθούν ακόμα να γονατίσουν οικονομικά και εμάς τους γονείς με παράλογες “φωτογραφικές” ξαφνικές τροποποιήσεις. Παρανομούν απροκάλυπτα και κανείς δεν ασχολείται. Αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, όμως, μήπως τελικά εξυπηρετεί αρκετούς που βρίσκονται εντός του; Κάποιοι φωνάζουν, αλλά “τόσο όσο”. Κάποιοι μπαίνουν ήδη σε κρυφές συμμαχίες, με κρυφά ανταλλάγματα. Δημοσίως διαφωνούν, αλλά τι γίνεται κεκλεισμένων των θυρών; Άλλοι αλλάζουν με μεγάλη ευκολία κόμματα, εγκαταλείποντας την ιδεολογία που κάποτε υιοθέτησαν, γιατί προφανώς δεν βρέθηκαν εκεί κινούμενοι από αυτήν, αλλά μόνο για την καρέκλα. Δεν αισθάνονται καμία ντροπή να κατηγορούν ένα κόμμα και στη συνέχεια να πολιτεύονται με αυτό. Η πρόθεση του ανθρώπου να υπηρετήσει την πολιτική με σκοπό το κοινό καλό αποτελεί γραφικότητα, ουτοπία. Το πολιτικό μας σύστημα στηρίζεται σε σκοτεινά deals με μοναδικό κίνητρο το χρήμα. Η τύχη της ζωής των παιδιών μας και της χώρας κρίθηκε και κρίνεται από τέτοιες σκοτεινές συμφωνίες, καταχειροκροτούμενες μάλιστα. Σ’ αυτό έχουμε εγκλωβιστεί τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια. Γιατί δε βλέπουμε μακρυά. Δεν εστιάζουμε στην ουσία αυτών που μας συμβαίνουν. Νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Μας λένε ότι ποτέ δε θα ξεφύγουμε απ’ αυτό, ότι και να κάνουμε, ίσως γιατί εμείς δεν αποζητούμε από όλους το μοναδικό ζητούμενο. Το ευ ζην του πολίτη, σε όλες του τις μορφές, σε όλες του τις διαστάσεις. Ζούσαμε σε μία δημοκρατική χώρα, μιλήσαμε πρώτοι για δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισότητα πολιτών. Η ελευθερία του λόγου ήταν βασικός πυλώνας της κοινωνίας μας, σεβαστή και αδιαπραγμάτευτη μας οδηγούσε στο ορθό. Η απληστία όμως και η αλαζονεία εξαφάνισαν οτιδήποτε όμορφο από δίπλα μας, οτιδήποτε δημιουργικό, τα ίδια μας τα παιδιά, τη συνέχεια της ζωής. Μπήκαμε σ’ ένα αγώνα δρόμου επιβίωσης όπου ο καθένας φροντίζει για πάρτη του, ακόμα και εναντίον του άλλου. Αν είναι ποτέ δυνατόν, η καταστροφή ενός ανθρώπου να εξασφαλίζει τη σωτηρία του άλλου! Λες και το να βολευτεί κανείς πρόσκαιρα είναι το πιο σημαντικό. Η δύναμη της αλληλεγγύης μεταμορφώθηκε σε αδυναμία συνείδησης και επιβολή εξουσίας. Σε μια διεφθαρμένη κοινωνία φαίνεται να αισθάνεται κανείς νικητής όταν είναι μέσα σε διεφθαρμένους. Είναι ψέμα όμως, ότι σε μια τέτοια άρρωστη κοινωνία θα παραμείνεις υγιής για πάντα. Αντί όλοι μας να είμαστε καλά, όλοι μας ευτυχισμένοι, πετυχημένοι, σε μια ελεύθερη, προοδευτική χώρα όπου όλοι θα μπορούν να ευημερούν, είμαστε καταδικασμένοι να τρέχουμε πίσω από τους δυνάστες μας, για ψίχουλα αυτών που μας ανήκουν ούτως ή άλλως. Ακόμα και τώρα, ακόμη κι αυτή τη στιγμή, ένα χρόνο μετά το φριχτότερο γεγονός της ζωής μας και του τόπου μας, για εμάς υπάρχει ένα όραμα. Ακόμα κι αν θάψαμε σε κομμάτια ό,τι πιο ιερό γεννήσαμε, υπάρχουν μέσα μας το φως και η ανάσταση. Αν κανείς δεν νοιάζεται για εμάς, θα φροντίσουμε εμείς. Εμείς κι όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι θα νοιαστούμε για τη ζωή μας, για τα παιδιά μας. Όπου κι αν βρίσκονται. Δεν είναι κομματικό ζητούμενο η αξιοπρέπεια και η ευζωία. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα, που απαιτούμε να επανέλθει άμεσα. Θα φωνάζουμε γι’ αυτό. Η οργή μας θα μεταμορφώνεται σε δύναμη. Διακρίνουμε πια τις σειρήνες της παραπλάνησης, αυτές που υπονομεύουν και υποβαθμίζουν την πίστη μας. Γιατί εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Δεν κινούμαστε από σκοπιμότητες. Λαχταρούμε να βγούμε από τον βούρκο και να αναπνεύσουμε ελεύθερα. Εργαζόμαστε προς αυτό. Δεν περιμένουμε βουβοί τους δήθεν σωτήρες. Συμμετέχουμε στη θεραπεία μας, στη βελτίωσή μας. Έχουμε τη πλούσια ιστορία μας, γεμάτη από ανθρώπους που στάθηκαν παράδειγμα άξιο προς μίμηση. Έχουμε ξαναβγεί από δυσκολίες με σύντροφο τον πόνο. Είμαστε πολύ περισσότεροι από τους καλοβολεμένους. Για τα παιδιά μας, τα νεκρά και τα ζωντανά, το οφείλουμε. Θα το κάνουμε. Εγώ έχασα την κόρη μου. Αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου για αυτό. Η Μάρθη μου δεν πρόλαβε καν να ψηφίσει. Σας καταθέτω μέσα απ’ τη καρδιά μου τα λόγια και της σκέψης μου. Είναι λόγια καθάρια, δεν κρύβουν τίποτα. Ακόμα και τις τύψεις μου γι αυτό που συνέβη κι αυτό που θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Όλα πλέον είναι ξεκάθαρα στο φως της αλήθειας που μας οδηγεί. Οι ρωγμές στο σύστημα έγιναν, και είναι μεγάλες. Τίποτε δεν μας σταματά! Όλα θα αλλάξουν. Από εμάς. Από την κοινωνία. Από την ένωση των δίκαιων ψυχών. Η δικιά μας λύτρωση θα είναι αυτό που ήδη συμβαίνει. Ας λείπουν τα παιδιά μας – τα αγαπάμε πιότερο κι από πριν, που τα είχαμε στην αγκαλιά μας. Τότε που κοιμούνταν ακόμη στα κρεβάτια τους, ασφαλή, γεμάτα όνειρα και ελπίδα. Αγαπημένα μας παιδιά, μακάρι να γνωρίζαμε από πριν πόσο μεγαλώνει η καρδιά μας για να σας φτάσει. Σας ευχαριστώ».

Μια συγνώμη προς τους αναγνώστες καθώς για λίγες ώρες το κείμενο της ομιλίας που δημοσιεύσαμε ήταν κάπηλο, παραποιημένο, από μια πηγή δημιούργημα σκοτεινών δυνάμεων, η οποία προωθείται από την google όντας ευτελιστική για τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας που διαφημίζει την Ταυτοποίησή της από το emedia.media.gov.gr. Ακόμα πιο αξιοπερίεργο όμως είναι το γεγονός ότι το κείμενο στο Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023 https://www.facebook.com/groups/1461818834692574/ επίσης δεν είναι πλήρες!