(σ)Αστισμός – Κοινοτισμός

…Στον αστισμό οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι παρά όλους τους ενωτικούς παράγοντες. Εντατικοποίηση των νευρικών ερεθισμάτων με τα οποία ο κάτοικος της πόλης πρέπει να προσαρμόζεται. Αδιάκοπος βομβαρδισμός εικόνων, ήχων και μυρωδιών, η ζωή είναι ένα μηχανικό σύνολο.
…Στον κοινοτισμό οι άνθρωποι είναι ενωμένοι παρ’ όλους εκείνους τους παράγοντες που τους χωρίζουν. Ο ρυθμός της ζωής και οι αισθητηριακές εικόνες στο αγροτικό περιβάλλον είναι πιο αργές, συνηθισμένες και ισορροπημένες, σε σχέση με την πόλη, είναι φυσικός ρυθμός ζωής.
Βασικά χαρακτηριστικά, σύνοψις, εδώ.

 -πρότυπη μετάφραση- Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η πλειοψηφία των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη διαμένει σε αστικά κέντρα. Ποια είναι όμως τα βασικά χαρακτηριστικά του αστικοποιημένου ανθρώπου και ποια του κοινοτικού ανθρώπου και τι σημασία μπορεί να έχει η μεταξύ τους διαφορά; Τι σημαίνει ‘αστισμός’ και τι ‘κοινοτισμός’; Ένας μηχανιστικός πολιτισμός και ένας φυσικός πολιτισμός;
Ακολουθεί η πλήρης μετάφραση των σημειώσεων «Αστική Κοινωνιολογία» του πανεπιστημίου York University, Καναδάς. Πρόκειται αφενός για μια πλήρη περίληψη βασικών αντιλήψεων μεγάλων στοχαστών του ζητήματος «κοινωνία», αφετέρου δε αποτελούν παράδειγμα του επικρατούντος δυτικού πολιτισμού, που βρίσκεται σε ανθρωπολογικό αδιέξοδο.
Το άρθρο και σε πιο εύπεπτη μορφή.

Στην Ελλάδα ο αστισμός πήρε διαφορετική μορφή από εκείνο της δύσης. Οι ιστορικοί, πολιτισμικοί και κοινωνικοί παράγοντες που εμπότισαν το αστικό φαινόμενο στη χώρα μας, έχουν πλέον εκλείψει και η ζωή στην πόλη μόλις που αρχίζει να γέρνει πλέον προς το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο αστισμού. Τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της Ελλάδας ζουν σε αστικά κέντρα. Στην απογραφή του 1961 ο πληθυσμός ήταν μοιρασμένος στα αστικά κέντρα 43.3% και τις επαρχιακές κοινότητες 43.8%. Η στροφή υπέρ του άστυ φάνηκε στην απογραφή του 1971 όταν το 53.2% ζει πια σε πόλεις και μόνο το 35.2% στην επαρχία. (1951 37.7% έναντι 47.5%).

Το 2015, στις αγροτικές περιοχές της Ελλάδας κατοικεί το 31.8% (ΕΕ 19.3%), στις ημιαστικές περιοχές κατοικεί το 22.7% (ΕΕ 36.0%) και στις αστικές περιοχές κατοικεί το 45.5% (ΕΕ 44.7%). ->

Ποιοτικά -η αστικοποίηση σημαίνει τα ακόλουθα:

• Φυσιογνωμική αστικοποίηση: επέκταση των αστικών μορφών και των εγκαταστάσεων ζωής, αύξηση των αστικών μορφών χρήσης γης σε αγροτικές περιοχές
• Λειτουργική αστικοποίηση: επέκταση της αστικής παραγωγής και διανομής, σύνδεση των αγροτικών και αστικών περιοχών μέσω των περιφερειακών μετακινήσεων, επέκταση του τριτογενούς τομέα μέσω της δημιουργίας νέων χώρων σε αγροτικές περιοχές, ανάπτυξη των νέων συστημάτων επικοινωνίας και πληροφοριών δικτύων
• Κοινωνική αστικοποίηση: αφομοίωση των αγροτικών πληθυσμών από τα αστικά πρότυπα και τις αξίες, όσον αφορά τη δομή της οικογένειας, τις μορφές εργασίας, τη διαχείριση του νοικοκυριού και τον καταναλωτικό πολιτισμό (Bauer et al. 2005)
  Πηγή

ΘΕΩΡΙΕΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ θεωρητικές προσεγγίσεις

Karl Marx
Friedrich Engels
Ferdinand Tonnies
Emile Durkheim
Georg Simmel
Max Weber
W. E. B. Du Bois

Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς – μακροκοινωνιολογία

• Οι άνθρωποι στις προβιομηχανικές, παραδοσιακές κοινωνίες ήταν γενικά, φυλετικά όντα
  • Η ανάδυση της πόλης (στη δύση) ήταν μια μετάβαση από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό
  • Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν την πολιτική και οικονομική ελευθερία, την παραγωγική εξειδίκευση
  • Η κοινωνική εξέλιξη των ανθρώπων δεν είναι πλήρης έως ότου ο καπιταλισμός μετασχηματιστεί σε σοσιαλισμό
  • Έμφαση στα οικονομικά και στα προβλήματα από τις ανισότητες και τις συγκρούσεις

Ferdinand Tonnies (1855-1936) Γερμανός – μακροκοινωνιολογία

• Εξέτασε την κοινωνική δομή της πόλης
  • Όρισε και περιέγραψε δύο βασικές οργανωτικές αρχές των ανθρώπινων σχέσεων ή δύο αντιπαραβαλλόμενες μορφές της ανθρώπινης κοινωνικής ζωής (σήμερα θα τα λέγαμε κοινωνικά δίκτυα=social networks), μια τυπολογική ακολουθία περιγραφής του αυθεντικού τύπου οικισμών:

1.Gemeinschaft [Κοινοτισμός] (κοινότητα): χαρακτηρίζεται το χωριό της επαρχίας. Οι άνθρωποι του αγροτικού χωριού έχουν μια ουσιαστική ένωση σκοπού, συνεργάζονται για το συλλογικό καλό, ενωμένοι με δεσμούς οικογένειας (συγγένειας) και γειτονίας, η γη καλλιεργούνταν από κοινού από τους κατοίκους, η κοινωνική ζωή χαρακτηρίζεται από την οικειότητα, την ιδιωτικότητα και αποκλειστικά τη συνύπαρξη, τα μέλη συνδέονται από την κοινή γλώσσα και τις παραδόσεις, αναγνωρίζουν κοινά καλά και κακά, κοινούς φίλους και εχθρούς, αίσθηση του ‘εμείς’ ή ‘δικό μας’, ανθρώπινα.

2.Gesellschaft [Gesell=συνεργάτης, συνάδελφος] (συνεταιρισμός, εταιρία, όμιλος): χαρακτηρίζεται η μεγάλη πόλη, η ζωή της πόλης είναι ένα μηχανικό σύνολο που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ενότητας, τον αχαλίνωτο ατομικισμό και εγωισμό, η έννοια της ύπαρξης μετατοπίζεται από το ομαδικό στο ατομικό, στο ορθολογικό, στον υπολογισμό, κάθε πρόσωπο γίνεται κατανοητό με όρους ενός συγκεκριμένου ρόλου και της παρεχόμενης υπηρεσίας· αντιπροσωπεύει την τεχνητή κατασκευή ενός συνόλου ανθρώπων που μοιάζει επιφανειακά με το κοινοτισμό (Gemeinschaft), στο μέτρο που τα άτομα ζουν ακόμα ειρηνικά μαζί. Όμως, ενώ στο Gemeinschaft οι άνθρωποι είναι ενωμένοι παρ όλους εκείνους τους παράγοντες που τους χωρίζουν, στο Gesellschaft οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι παρά όλους τους ενωτικούς παράγοντες.

• Υπάρχουν τρεις τύποι κοινοτικών (Gemeinschaft) σχέσεων: Συγγένεια, Φιλία, και Γειτονιά ή Τόπος
  1. Η συγγενική Gemeinschaft βασίζεται στην Οικογένεια· η ισχυρότερη σχέση είναι μεταξύ μητέρας και παιδιού, στη συνέχεια του συζύγου με τη σύζυγο, και στη συνέχεια τα αδέλφια. Gemeinschaft υπάρχει επίσης μεταξύ του πατέρα και του παιδιού, αλλά η σχέση αυτή είναι λιγότερο ενστικτώδης από εκείνη της μητέρας και του παιδιού. Παρά ταύτα, η σχέση πατέρα-παιδιού είναι η γνήσια έκφραση της εξουσιαστικής αρχής εντός του Gemeinschaft.
• Η συγγένεια αναπτύσσεται και διαφοροποιείται μέσα στο Gemeinschaft του Τόπου, η οποία βασίζεται στον κοινό οικότοπο
• Υπάρχει, επίσης η Φιλία, ή Gemeinschaft του νου, η οποία απαιτεί μια κοινή ψυχική κοινότητα (π.χ. θρησκεία).
  • Ο Ferdinand Tonnies ανησυχούσε για την υπονόμευση του ιστού της κοινωνικής ζωής

Emile Durkheim (1858-1917) Γάλλος – μακροκοινωνιολογία

• Εξέτασε την κοινωνική δομή της πόλης
  • Κοινωνική αλληλεγγύη — ο δεσμός μεταξύ όλων των ατόμων μέσα σε μια κοινωνία
  • Ανέπτυξε μοντέλο αντιθετικών τύπων «κοινωνικής ευταξίας»: και οι δύο τύποι είναι φυσικοί
• Μηχανική αλληλεγγύη: παραπέμπει σε κοινωνικούς δεσμούς κατασκευασμένους πάνω στις ομοιότητες και σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από την κοινή πεποίθηση, τα έθιμα, τα τελετουργικά, τις συνήθειες και το συμβολισμό. Οι άνθρωποι είναι πανομοιότυποι κατά κύριο λόγο και ως εκ τούτου είναι ενωμένοι σχεδόν αυτόματα, με αυτάρκεια· η κοινωνική συνοχή βασίζεται στην ομοιογένεια και τις ομοιότητες μεταξύ των ατόμων σε μια κοινωνία. Κοινή (η Μηχανική αλληλεγγύη) ανάμεσα στις προϊστορικές και προ-αγροτικές κοινωνίες, η ισχύς της οποίας μειώνεται όσο αυξάνει ο μοντερνισμός.
• Οργανική αλληλεγγύη: κοινωνική ευταξία βασισμένη στις κοινωνικές διαφορές, τον πολύπλοκο καταμερισμό της εργασίας, όπου πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι ειδικεύονται σε πολλά διαφορετικά επαγγέλματα. Μεγαλύτερη ελευθερία και επιλογές για τους κατοίκους της πόλης παρά την αναγνωρισμένη απροσωπία, αποξένωση, τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις. Υπονομεύεται η παραδοσιακή κοινωνική ενσωμάτωση αλλά δημιουργείται μια νέα μορφή κοινωνικής συνοχής με βάση την αμοιβαία αλληλεξάρτηση, απελευθερωτική· κοινωνική συνοχή βασισμένη στην εξάρτηση που έχουν μεταξύ τους τα άτομα μιας πιο προηγμένης κοινωνίας. Κοινή μεταξύ των βιομηχανικών κοινωνιών όσο μεγεθύνεται ο καταμερισμός της εργασίας. Αν και τα άτομα εκτελούν διαφορετικά καθήκοντα και συχνά έχουν διαφορετικές αξίες και συμφέροντα, η ευταξία και η ίδια η επιβίωση της κοινωνίας εξαρτάται από την εξάρτησή του ενός από τον άλλο για την εκτέλεση των ειδικών καθηκόντων τους.

Georg Simmel (1858-1918) Γερμανός – μικροκοινωνιολογία

• Εξέτασε τη σημασία της αστικής εμπειρίας, δηλ, επέλεξε να επικεντρωθεί στην αστικοποιημένη ζωή (ζωή εντός της πόλης) και όχι στο αστικό τοπίο (ανάπτυξη αστικών περιοχών). “Η Μητρόπολη και η Ψυχική Ζωή” είναι ένα δοκίμιο με λεπτομέρειες στις απόψεις του για τη ζωή μέσα στην πόλη, εστιάζοντας περισσότερο στην κοινωνική ψυχολογία
  • Αποκλειστικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης πόλης είναι η εντατικοποίηση των νευρικών ερεθισμάτων με τα οποία ο κάτοικος της πόλης πρέπει να προσαρμόζεται σε σχέση με το αγροτικό περιβάλλον, όπου ο ρυθμός της ζωής και οι αισθητηριακές εικόνες είναι πιο αργές, συνηθισμένες και ισορροπημένες, σε σχέση με την πόλη των αδιάκοπων βομβαρδισμών από εικόνες, ήχους και μυρωδιές.
  • Το άτομο μαθαίνει να κάνει διακρίσεις, να εξελίσσει τον ορθολογισμό και τον υπολογισμό, αναπτύσσει μια βαριεστημένη (αδιάφορη, κορεσμένη) στάση πραγματικότητας, μια κοινωνική επιφυλακτικότητα, μια αμεροληψία, δίνει απαντήσεις με το κεφάλι και όχι την καρδιά, δεν νοιάζεται και δεν συμμετέχει
  • Οι αστικές κοινωνίες είναι υπερβολικά συντονισμένες με το ρολόι
  • Ο ορθολογισμός εκφράζεται μέσω της προηγμένης οικονομικής διαίρεσης της εργασίας και της χρήσης του χρήματος λόγω της απαίτησης ενός παγκόσμιου μέσου ανταλλαγής
  • Αναγνωρίσθηκε η ελευθερία, έγινε η υπέρβαση της μικροπρέπειας της καθημερινότητας, νέα ύψη στην προσωπική και πνευματική ανάπτυξη, αλλά η αίσθηση της αποξένωσης θα μπορούσε να υπερισχύσει αυτών
  • Για να διατηρηθεί η αίσθηση της ατομικότητας και να μην αισθάνονται σαν γρανάζι σε μηχανή, κάνουν κάτι διαφορετικό ή παράξενο για να ξεχωρίζουν
  • Κοινωνική απόσταση
  • Ο Georg Simmel είναι ο συγγραφέας της γενικής ιδέας από την οποία έχουμε την Κλίμακα Κοινωνικής Απόστασης του Bogardus (Emory Bogardus – Chicago School)
  • Μια σύνθετη ερμηνεία των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων ως μορφών αποστασιοποίησης με δύο τρόπους
  1. γεωμετρική μορφή (ευκλείδεια) και
  2) μια μεταμορφωσιγενή έννοια,
  ή
  1. χωροταξική και 2) συμβολική
  1. Ευκλείδεια και 2) φαντασιακή
  1. Υλική και 2) συμβολική

Η ‘Φιλοσοφία’ των Χρημάτων

• Η οικονομική ανταλλαγή είναι μια μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης
  • Όταν οι χρηματικές συναλλαγές αντικατέστησαν τις προηγούμενες μορφές ανταλλαγής, προέκυψαν σημαντικές αλλαγές στη μορφή της αλληλεπίδρασης μεταξύ κοινωνικών δρώντων (ατόμων)
  • Τα χρήματα υπόκεινται σε ακριβή διαίρεση και χειραγώγηση, επιτρέπουν την ακριβή μέτρηση των ισότιμων
  • Τα χρήματα είναι απρόσωπα, τα αντικείμενα της ανταλλαγής δεν είναι / δεν ήταν
  • Τα χρήματα προωθούν τον ορθολογικό υπολογισμό στις ανθρώπινες υποθέσεις, επεκτείνοντας τά ορθολογικοποιημένα χαρακτηριστικά των σύγχρονων κοινωνιών
  • Τα χρήματα αντικαθιστούν τους προσωπικούς δεσμούς με απρόσωπες σχέσεις που περιορίζονται σε ένα συγκεκριμένο σκοπό
  • Ο δυσνόητος υπολογισμός εισβάλλει σε τομείς της κοινωνικής ζωής, π.χ. στις σχέσεις συγγένειας ή στη σφαίρα της αισθητικής εκτίμησης
  • Μετατόπιση από ποιοτικές σε ποσοτικές αξιολογήσεις
  • Τα χρήματα αυξάνουν την προσωπική ελευθερία και προάγουν την κοινωνική διαφοροποίηση
  • Τα χρήματα στο σύγχρονο κόσμο αντιπροσωπεύουν το πρότυπο της αξίας και των μέσων ανταλλαγής
  • Πέραν των οικονομικών λειτουργιών, συμβολίζουν και ενσαρκώνουν το σύγχρονο πνεύμα του ορθολογισμού, του υπολογισμού και της απροσωπίας
  • Τα χρήματα είναι ο σημαντικότερος μηχανισμός μετατόπισης από τον κοινοτισμό (gemeinschaft) στον αστισμό (gesellschaft)

Η αδιάφορη (βαριεστημένη) στάση

• ανικανότητα ανταπόκρισης σε νέες αισθήσεις λόγω κορεσμού.
  • ενισχυμένα από την χρηματο-οικονομία: χρήματα = ένας κοινός παρονομαστής όλων των αξιών, άσχετα από την ξεχωριστή φύση της κάθε αξίας’.
  • η επιφυλακτικότητα, η αδιαφορία, η απάθεια – μορφές ψυχολογικής προστασίας – γίνονται μέρος του μητροπολιτικού τρόπου ζωής.
  • Θετική όψη της μητροπολιτικής ζωής: η επιφυλακτικότητα και η αμεροληψία παράγουν ατομική ελευθερία.
  • Το παράδοξο της ζωής στην πόλη: η αντικειμενοποίηση οδηγεί σε μεγαλύτερο ατομικισμό και υποκειμενισμό.
  • [Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της μητρόπολης] «λειτουργική προέκταση πέρα από τα φυσικά όρια της» -η ζωή του ατόμου δεν τελειώνει στα όρια του σώματός του/της και στην περιοχή των άμεσων δράσεών του/της.

Max Weber (1864-1920) Γερμανός – μακροκοινωνιολογία

• Εξέτασε την κοινωνική δομή της πόλης
  • Οικολογικά-δημογραφικά χαρακτηριστικά: η πόλη ήταν ένας σχετικά κλειστός και πυκνός οικισμός
  • Ανέλαβε καταμετρήσεις σε διάφορες πόλεις του κόσμου σε αντίθεση με προηγούμενους θεωρητικούς που επικεντρώθηκαν σε ευρωπαϊκές πόλεις αποκλειστικά
  • Για τον ορισμό, του ιδανικού τύπου αστικής κοινότητας, απαιτούνται:

1. εμπόριο ή εμπορικές σχέσεις, π.χ. αγορά
2. δικαστήριο και δικό της δίκαιο
3. μερική πολιτική αυτονομία
4. στρατιωτική αυτάρκεια για την αυτοάμυνα
5. μορφές ενώσεων ή κοινωνική συμμετοχή όπου τα άτομα μετέχουν σε κοινωνικές σχέσεις και οργανισμούς

• Υποστήριξε ότι οι πόλεις συνδέονται με μεγαλύτερες διαδικασίες, π.χ. οικονομικοί ή πολιτικοί προσανατολισμοί, αντί η πόλη η ίδια να είναι η αιτία διακριτών χαρακτηριστικών μιας αστικής ζωής, δηλαδή, διαφορετικές πολιτιστικές και ιστορικές συνθήκες θα οδηγήσουν σε διαφορετικά είδη πόλεων, το ίδιο όπως και με τον Μαρξ και τον Ένγκελς οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι ανθρώπινες συνθήκες στις πόλεις είναι το αποτέλεσμα του οικονομικού οικοδομήματος.

D.E.B. DuBois – Το Φυλετικό Εθνοτικό παράδειγμα και η Κριτική Θεωρία των Φυλών

• Ασχολήθηκε με την σπουδαιότητα της «φυλής» {φυλετικές διαστάσεις εξουσίας} στην ανάλυση της κοινωνικής δομής
  • Ο Du Bois (μαζί με τον Woodson) παρουσίασε πειστικά επιχειρήματα θεωρώντας τη φυλή ως την κύρια κατασκευή (κεντρική δομή) για την κατανόηση της ανισότητας.
  • Ήταν ο πρώτος που θεωρητικοποίησε τη διατομή της φυλής και της ιδιοκτησίας· δημιούργησε ένα αναλυτικό εργαλείο μέσω του οποίου μπορούμε να κατανοήσουμε την κοινωνική (και, κατά συνέπεια, την αστική) ανισότητα.
  • Ήταν ο πρόδρομος της σύγχρονης κριτικής του φυλετικού κινήματος.
  • Σε γενικές γραμμές όρισε την “κριτική φυλετική θεωρία” ή μια “κριτική θεωρία της φυλής” επιχειρώντας να εξετάσει τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, στο ιστορικό τους πλαίσιο αλλά και σαν κομμάτι των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που χαρακτηρίζουν την κυρίαρχη κοινωνία.
  • Υπάρχουν δύο σημαντικές πτυχές -αποδεκτές από τους υποστηρικτές των κινημάτων φυλετικής κριτικής- που είναι κεντρικής σημασίας για την ανάλυση αυτή:

(1) μια πρόκληση στους παραδοσιακούς ισχυρισμούς περί νομικής ουδετερότητας, αντικειμενικότητας, μη φυλετικής διάκρισης και αξιοκρατίας, ως μέσων συγκάλυψης του ατομικού συμφέροντος των κυρίαρχων ομάδων της κοινωνίας στη Βόρεια Αμερική (και όχι μόνο), και

(2) μια επιμονή στην υποκειμενικότητα και στον επαναπροσδιορισμό της κοινωνικής ζωής ώστε να αντικατοπτρίζει τις απόψεις εκείνων που έχουν βιώσει και έχουν πέσει θύματα του ρατσισμού από πρώτο χέρι

• Η φυλετική κριτική θεωρία σήμερα είναι ανάλογη με εκείνη της φεμινιστικής θεωρίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η οποία αμφισβήτησε το δόγμα του φύλου στη πολιτική οικονομία, του εγκαθιδρυμένου από το στενό κύκλο οικονομισμό του λόγιου ρεύματος των λευκών· και επιχειρεί να παρέχει ένα σημείο εκκίνησης για την κατανόηση των σημερινών αστικών προβλημάτων και θεμάτων

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ θεωρητικές προσεγγίσεις

Το Πανεπιστήμιο του Σικάγο: Το Πανεπιστήμιο του Σικάγο αποτελεί την πηγή προέλευσης της Αστικής Κοινωνιολογίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Αστικό περιβάλλον γύρω από το Πανεπιστήμιο αποτέλεσε το ιδανικό εργαστήριο για τους μελετητές (ερευνητές) όπως ο Robert Park και ο Ernest Burgess να μελετήσουν την πόλη.
Robert Park
Louis Wirth
Ernest Burgess
Homer Hoyt
Harris και Ullman

ΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (Robert Ezra Park (1864-1944) της σχολής του Σικάγου)

Επινόησε την έννοια της Ανθρώπινης Οικολογίας ως μια προοπτική που προσπαθεί να εφαρμόσει τις βιολογικές μεθόδους/αντιλήψεις στον κοινωνικό κόσμο, αφού υποστήριξε ότι η πόλη και η ζωή στην πόλη είναι ένα προϊόν ανταγωνισμού μέσα στο φυσικό περιβάλλον, δηλαδή το φυσικό περιβάλλον είναι μια καθοριστική δύναμη στον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών της πόλης.

• Πίστευε ότι η πόλη είναι ένας κοινωνικός οργανισμός με χωριστά μέρη που συνδέονται μεταξύ τους μέσω εσωτερικών διαδικασιών, όχι χάος και αταξία
  • Η Πόλη ήταν ταυτόχρονα ένας ηθικός και ένας υλικός οργανισμός, γεγονός που υποδηλώνει αξιολογικές κρίσεις (εκτιμήσεις)
  • Επικεντρώθηκε στην φυσική μορφή της πόλης και στην ανθρώπινη προσαρμογή στις οικολογικές συνθήκες της αστικής ζωής

Θεωρητικά πεδία
• Επίδραση στις φυσικές επιστήμες, με το επιχείρημα ότι υπάρχει μια ομοιότητα μεταξύ των οργανικών και των κοινωνικών κόσμων, δηλαδή, η ιδέα ότι οι φυσικοί νόμοι μπορούν να προσαρμοστούν στην κοινωνία· μία μορφή Κοινωνικού Δαρβινισμού
• “Δίκτυο ζωής” — όλοι οι οργανισμοί είναι αλληλένδετοι, υπάρχει μια αλληλεξάρτηση των ειδών που μοιράζονται το ίδιο περιβάλλον που φαίνεται να είναι το προϊόν μιας δαρβινικής πάλης για επιβίωση (οι αριθμοί των ζωντανών οργανισμών ρυθμίζονται, η κατανομή ελέγχεται, και η ισορροπία στη φύση διατηρείται όταν οι επιζώντες της πάλης βρίσκουν θέσεις στο φυσικό περιβάλλον και στον ισχύοντα καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στα είδη)

‘Συμβίωση’ έναντι ‘κοινωνικής οργάνωσης’

Συμβίωση: αμοιβαία αλληλεξάρτηση ανάμεσα σε 2 ή περισσότερα είδη

Διεργασίες που χαρακτηρίζουν την αύξηση και την ανάπτυξη των φυτικών και ζωικών κοινοτήτων, βρίσκουν εφαρμογή και στις ανθρώπινες κοινότητες.

Κοινότητες (φυτά, ζώα, άνθρωποι): ορίζονται ως μεμονωμένες μονάδες που εμπλέκονται στον αγώνα και στον ανταγωνισμό των οικοτόπων τους, οργανωμένοι και αλληλένδετοι με πιο πολύπλοκο τρόπο

Βασικά χαρακτηριστικά μιας κοινότητας
1. Πληθυσμός, εδαφικά οργανωμένος
2. Περισσότερο ή λιγότερο τελείως ριζωμένος στο έδαφος που καταλαμβάνει
3. Τα επιμέρους μέλη της ζουν σε μια σχέση αμοιβαίας αλληλεξάρτησης που σημαίνει περισσότερο συμβιωτική παρά κοινωνική.

Ανθρώπινη κοινότητα (πόλη) οργανωμένη σε δύο επίπεδα:
• Βιωτική ή συμβιωτική (υπο-δομή): καθοδηγούμενη από τον ανταγωνισμό, η δομή της πόλης που προκύπτει από τον ανταγωνισμό των κατοίκων για τους λιγοστούς πόρους, η ιδέα είναι ότι οι πόλεις είναι όμοιες με το συμβιωτικό περιβάλλον
• Πολιτιστική (υπερ-δομή): καθοδηγούμενη από την επικοινωνία και τη κοινή συναίνεση, ο τρόπος ζωής στην πόλη, που ήταν μια ευάρμοστη απάντηση (απόκριση) στο οργανωτικό της πόλης με αποτελέσματα στο βιοτικό επίπεδο, στο πολιτιστικό επίπεδο η συνεκτικότητα της πόλης εξαρτάται από τη συνεργασία μεταξύ των δρώντων.

Μια συμβιωτική κοινωνία που βασίζεται στον ανταγωνισμό και μια πολιτισμική κοινωνία που βασίζεται στην επικοινωνία και τη συναίνεση.

Η Πόλη, ένας υπερ-οργανισμός περιλαμβάνοντας “φυσικές” περιοχές, υπό διάφορες μορφές:
– Εθνικούς θύλακες
– Χώρους σχετιζόμενους με δραστηριότητες (επιχειρήσεις, καταστήματα, βιομηχανίες, οικιστικές περιοχές, κλπ …)
– Περιοχές εισοδηματικής ομαδοποίησης (μεσοαστικές γειτονιές, γκέτο, κλπ …)
– Διαχωριστικές περιοχές (ποτάμια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, κ.λπ. …)

Δυναμικές και διαδικασίες της ανθρώπινης κοινότητας:
Η ανθρώπινη κοινότητα είναι ένα προϊόν της αλληλεπίδρασης τεσσάρων παραγόντων για τη διατήρηση βιωτικής και κοινωνικής ισορροπίας:
1. Ο πληθυσμός
2. Ο υλικός πολιτισμός, π.χ. τεχνολογικές εξελίξεις
3. Ο μη-υλικός πολιτισμός, π.χ. τα έθιμα και οι πεποιθήσεις
4. Οι φυσικοί πόροι του βιότοπου

Οι ανθρώπινες κοινωνίες χαρακτηρίζονται από τον ανταγωνισμό και τη συναίνεση:
• Αποτελούμενες από αλληλοεξαρτώμενα άτομα που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την οικονομική και εδαφική κυριαρχία και για το ρόλο τους στον οικότοπο, έχουν ανταγωνιστική συνεργασία με συνέπεια την οικονομική αλληλεξάρτηση των
• Ταυτόχρονα, συμμετέχουν σε κοινές συλλογικές δράσεις. Η ύπαρξη μιας κοινωνίας προϋποθέτει ένα ορισμένο ποσοστό αλληλεγγύης, συναίνεσης και κοινό σκοπό

Ανταγωνισμός: είναι ο μηχανισμός της κοινωνίας για τη ρύθμιση του πληθυσμού και τη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ ανταγωνιζομένων ειδών. Δημιουργεί τάσεις κυριαρχίας, εισβολής και κληρονομικής διαδοχής, καθώς επίσης τις πρώτες αρχές οικολογίας
Κυριαρχία: αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ των διαφόρων ειδών
Εισβολή: η παρουσία νέων ειδών θα ανέτρεπε την παλιά ισορροπία, απ’ όπου στη συνέχεια θα προέκυπτε μία πάλη για τη δεσπόζουσα θέση (κυριαρχία) με τη διαδικασία της διαδοχής
Διαδοχή: διάφορα στάδια ή η διαδοχική σειρά μεταβολών που προκύπτουν σε ένα οικοσύστημα κατά την πορεία της ανάπτυξής του, π.χ. η εδαφική διαδοχή των μεταναστευτικών ομάδων

Η κοινωνική πυραμίδα: ένα κοινωνικό σύστημα εκλαμβάνεται ως μια ιεράρχηση επιπέδων

1. Το Οικολογικό – η βάση
2. Το Οικονομικό
3. Η Πολιτική
4. Η Ηθική – η κορυφή
   Ενώ οι ανθρώπινες κοινότητες εμφάνισαν μια οικολογική ή συμβιωτική διαδοχή αρκετά όμοια με εκείνη των μη-ανθρώπινων κοινοτήτων, επίσης συμμετείχαν σε μια κοινωνική ή ηθική ακολουθία πραγμάτων που δεν έχει το αντίστοιχό της στο μη-ανθρώπινο επίπεδο. Ο Park μελέτησε την οικολογική διάταξη προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα την ηθική διάταξη του ανθρώπου.

Οι διαφορές μεταξύ Οικολογίας της φύσης και της Ανθρώπινης οικολογίας:
• Οι άνθρωποι δεν είναι τόσο άμεσα εξαρτημένοι από το φυσικό περιβάλλον – που σε μεγάλο βαθμό είναι το προϊόν μιας παγκόσμιας κατανομής της εργασίας και των συστημάτων ανταλλαγής·
• Οι άνθρωποι με τη βοήθεια των εφευρέσεων και των τεχνικών συσκευών έχουν μια μεγάλη ικανότητα στο να μεταβάλλουν το φυσικό τους περιβάλλον· και
• Οι άνθρωποι έχουν στήσει πάνω στη βάση του οικοσυστήματος μια θεσμική δομή (κατασκευή) ριζωμένη στο έθιμο και την παράδοση.

Περιορισμοί της πρώιμης αστικής οικολογίας:
• Εστίαση μόνο στον οικονομικό ανταγωνισμό για τη γη
• Υπεραπλοποίηση και υπεργενίκευση
• Άλλοι παράγοντες, όπως οι κυβερνητικοί κανονισμοί, τα συναισθήματα, οι πολιτιστικές προτιμήσεις, δεν λαμβάνονται υπόψιν

Louis Wirth (1897-1952) Πανεπιστήμιο του Σικάγο – μικροκοινωνιολογία
• Ανέπτυξε πρώτος την αστική θεωρία στις ΗΠΑ -προγενέστερα η αστική κοινωνιολογία αποτελείται ουσιαστικά από περιγραφικές μελέτες
• Εστίασε στην αστυφιλία (urbanism) –τον αστικό τρόπο ζωής– περισσότερο από ότι στη δομή της πόλης
• Ο ορισμός της πόλης ήταν: μεγάλη, πυκνή με μόνιμες εγκαταστάσεις και με κοινωνικά όσο και πολιτισμικά ετερογενείς ανθρώπους, και έτσι η αστυφιλία ήταν μια λειτουργία πληθυσμιακής πυκνότητας, μεγέθους και ετερογένειας:

1) Το μέγεθος του πληθυσμού: δημιουργεί μεγάλη ποικιλομορφία, επειδή, οι μεγάλοι αριθμοί των ανθρώπων που συναθροίζονται, λογικά, αυξάνουν δυνητικά τις διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, και μαζί με τη μετανάστευση των διαφόρων ομάδων στην πόλη: δημιουργεί ανάγκη για επίσημες δομές ελέγχου, π.χ. νομικά συστήματα· ενισχύει πολλαπλασιαστικά την επιπλέον πολυπλοκότερη υποδιαίρεση στον καταμερισμό της εργασιακής εξειδίκευσης· οργανώνει τις ανθρώπινες σχέσεις στη βάση των συμφερόντων, π.χ. «κοινωνική διαστρωμάτωση», όπου οι δευτερεύουσες σχέσεις είναι πρωτεύοντες, στην ουσία οι δεσμοί των αστών είναι σχέσεις χρησιμότητας· δημιουργεί ενδεχόμενο αποδιοργάνωσης και αποσύνθεσης

2) Η πυκνότητα του πληθυσμού: εντείνει την επίδραση του μεγάλου πληθυσμιακού μεγέθους στην κοινωνική ζωή· επικυρώνει ποιοτικά τον διαχωρισμό, π.χ. οι οικονομικές δυνάμεις και οι κοινωνικές διαδικασίες παράγουν ευδιάκριτες διαφορές μεταξύ γειτονιών, “οικολογική εξειδίκευση”· προωθεί την απώλεια ευαισθησίας για τις πιο προσωπικές πτυχές των άλλων, και αντ’ αυτού εμφανίζεται η τάση για στερεότυπα και κατηγοριοποίηση· οδηγεί σε μεγαλύτερη ανοχή της διαφοράς, αλλά ταυτόχρονα η φυσική εγγύτητα (physical closeness) αυξάνει την κοινωνική απόσταση· δύναται να αυξήσει την αντικοινωνική συμπεριφορά

3) Πληθυσμιακή ετερογένεια: η κοινωνική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε πολλούς τύπους προσωπικότητας έχει ως αποτελέσματα την διάσπαση της ακαμψίας στις γραμμές των καστών (κοινωνικές τάξεις) και περιπλέκει την ταξική δομή, και έτσι αυξάνει την κοινωνική ευκινησία· με την κοινωνική ευκινησία δημιουργείται η τάση για σωματική κινητικότητα (τρέξιμο στην αργκό)· οδηγεί σε περαιτέρω αποπροσωποποίηση με τη συγκέντρωση διαφορετικών ανθρώπων.

(Από δω και πέρα οι προσεγγίσεις εστιάζουν περισσότερο στο «αστικό τοπίο»)

Ernest Burgess’ Θεωρία Ομόκεντρων Ζωνών
• Οι πόλεις μεγαλώνουν και αναπτύσσονται προς τα έξω σε ομόκεντρους κύκλους, δηλαδή μια συνεχής προς τα έξω διεργασία εισβολής / διαδοχής
• Τα επαγγέλματα, η βιομηχανία, η ψυχαγωγία, οι διοικητικές υπηρεσίες, κλπ. βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης (CBD).
• Έδειχνε ότι η ανάπτυξη των ζωνών προέκυπτε από ανταγωνιστικές διαδικασίες, δηλαδή ανταγωνισμός για την καλύτερη θέση στην πόλη και στις
ζώνες:
1. Εμπορικό κέντρο
2. Μεταβατική Ζώνη
3. Κατοικίες εργατικής τάξης
4. Κατοικίες μεσαίας τάξης
5. Προαστιακή ζώνη

Homer Hoyt, Θεωρία Τομέων (1939)
• Η πόλη δεν αναπτύσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, αλλά σε τομείς
• Κάθε τομέας χαρακτηρίζεται από διαφορετικές οικονομικές δραστηριότητες
• Ολόκληρη η πόλη μπορεί να θεωρηθεί ως ένας κύκλος και οι γειτονιές ως τομείς που ακτινοβολούν προς τα έξω, από το κέντρο της εν λόγω δομής. Αυτοί οι παράγοντες ή αρχές κατευθύνουν την οικιστική επέκταση:

1) Υψηλής ποιότητας περιοχές κατοικιών τείνουν να δημιουργούνται κοντά σε κέντρα γραφείων και αγορών.
2) Η οικιστική ανάπτυξη Υψηλής ποιότητας τείνει να προχωράει από το δεδομένο σημείο προέλευσης, κατά μήκος της διαδρομής των συγκοινωνιακών γραμμών ή προς τα υφιστάμενα γραφεία εμπορικών και εμπορευματικών κέντρων.
4) Οι περιοχές με υψηλά ενοίκια τείνουν να αναπτύσσονται προς τις περιοχές με ανοιχτούς χώρους εκτός πόλεως και μακριά από μέρη που περικλείονται από φυσικά ή τεχνητά σύνορα.
5) Οι υπερτιμημένες κατοικημένες περιοχές τείνουν να αναπτύσσονται προς τις κατοικίες των ηγετών της κοινότητας.
6) Η κίνηση των κτιρίων γραφείων, τραπεζών και καταστημάτων τείνουν να προσελκύουν ακριβότερους οικισμούς γειτονιών προς την ίδια γενική κατεύθυνση.
7) Γειτονιές με υψηλά ενοίκια συνεχίζουν να αναπτύσσονται προς την ίδια κατεύθυνση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
8) Περιοχές με υπερπολυτελή ακριβά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα τείνουν να εμφανίζονται σταδιακά σε παλαιότερες οικιστικές περιοχές κοντά στο επιχειρηματικό κέντρο (αναπαλαιωμένα, συγκροτήματα διαμερισμάτων στο κέντρο της πόλης και ακριβές σοφίτες (ή ρετιρέ) προς ενοικίαση).
9) Οι κτηματομεσίτες μπορούν να κάμψουν την κατεύθυνση της υψηλής ποιότητας οικιστικής ανάπτυξης, αλλά δεν μπορούν να αναπτύξουν μια περιοχή πριν την ώρα της ή προς μια άλλη κατεύθυνση πολύ εύκολα.

Θεωρία Πολλαπλών Πυρήνων του Harris και Ullman (1945· πιο προχωρημένο στάδιο αστικισμού):

• Οι πόλεις δεν έχουν ένα ενιαίο κέντρο, αλλά έχουν πολλά “μικρο-κέντρα”
  • Όμοιες δραστηριότητες συγκεντρώνονται σε συγκεκριμένη περιοχή και δημιουργούν μικρο-πόλεις εντός της μεγαλύτερης πόλης
  • Κατοικίες συγκεκριμένου τύπου και αξίας βρίσκουμε διάσπαρτες κατά μήκος των διαδρόμων επικοινωνίας
  • Τοπογραφία: υψηλότερη γη, καλύτερη (ακριβότερη) στέγαση
  • Επίδραση των παρακείμενων εκτάσεων στην ποιότητα στέγασης
  • Ορισμένες περιοχές / δραστηριότητες τείνουν να εντοπίζονται, όπου είναι πιο: αποτελεσματικές, επιθυμητές και οικονομικά επιτεύξιμες

Πιο σύγχρονη έρευνα έχει βρει ότι:

• η ανοχή στην πόλη εξαρτάται περισσότερο από τα επίπεδα εκπαίδευσης και πλούτου και τις τοπικές ιδιαιτερότητες στις ΗΠΑ
• η ανωνυμία και το απόρρητο είναι σημαντικά για τους κατοίκους των πόλεων, ενθαρρύνοντας τη στάση “ζήσε και άσε να ζήσουν”
• πολλοί δεσμοί παρακάμπτονται με την ανωνυμία, π.χ. εθνικοί δεσμοί, συγγένεια, επάγγελμα, τρόπος ζωής και άλλα κοινά συμφέροντα, με τις πόλεις να ενθαρρύνουν εναλλακτικές μορφές σχέσεων
• οι τεχνολογικές εξελίξεις τονώνουν την αστική συνεκτικότητα, π.χ. τηλέφωνο, e-mail
• η διάδοση των εθελοντικών οργανώσεων έχει παράσχει χώρους για την καθιέρωση πρωτογενών σχέσεων αστισμού
• οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ανάγκη για χώρο βάση μιας μαθημένης συμπεριφοράς και όχι από βιολογική αναγκαιότητα
• η αστική παθολογία έχει άλλες πιθανές αιτίες, π.χ. η φτώχεια, η ανεργία, οι φυλετικές διακρίσεις
• οι άνθρωποι έχουν μια εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής
• Η σχέση μεταξύ του άγχους και της ψυχικής και σωματικής παθολογίας δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τη φύση του στρες, αλλά από την αντίληψη του ατόμου για αυτό
• υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της δημόσιας συμπεριφοράς και της ιδιωτικής ζωής των κατοίκων των πόλεων.

ΑΛΛΕΣ σύγχρονες θεωρητικές ΠΡΟΣΕΓΓΥΣΕΙΣ – από τη θεωρία των συγκρούσεων

Πολιτική Οικονομία

• Απορρέει από το έργο του Μαρξ και του Ένγκελς
  • Ο όρος “πολιτική οικονομία” αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων σε μια κοινωνία
  • Οι Πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις φαίνεται να είναι οι κύριες κινητήριες δυνάμεις που διαμορφώνουν την αστική δραστηριότητα
  • Δείτε το έργο των Henri Lefebvre, David Gordon, Michael Storper και David Walker, Manuel Castells, David Harvey, Allen Scott

Κεντρικά θέματα όλων των αστικών κοινωνιολογικών θεωριών με βάση την Πολιτική Οικονομία:
• Οι κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων ή κοινωνικών ομάδων είναι μια πανταχού παρούσα κοινωνική διαδικασία
• Ο καπιταλισμός ως κυρίαρχο σύστημα εξουσίας εξουσιάζει την ανάπτυξη των σύγχρονων αστικών-βιομηχανικών κοινωνιών,
• Οι πόλεις ή οι μητροπολιτικές κοινωνίες είναι τώρα όλο και περισσότερο ελεγχόμενες και διαμορφωμένες από το παγκόσμιο σύστημα μιας αναδυόμενης παγκόσμιας οικονομίας
• Προσπάθειες για την εγκαθίδρυση αιτιακών σχέσεων μεταξύ των ευρύτερων μακροοικονομικών τάσεων με ένα οικοδεσπότη των αστικών κοινωνικών προβλημάτων σε πιο μικρο-κοινωνιολογικό επίπεδο από τις τοπικές αστικές κοινότητες ή γειτονιές

Παραδοχές (Joe Feagan)
1) Οι πόλεις τοποθετούνται σε ένα ιεραρχημένο παγκόσμιο σύστημα, και οι παγκόσμιες διασυνδέσεις μεταξύ των πόλεων (δίκτυο) συμβάλλουν στον καθορισμό της δομής του παγκόσμιου συστήματος
2) Το παγκόσμιο σύστημα αποτελεί ένα σύστημα ανταγωνιστικού καπιταλισμού
3) Το κεφάλαιο μετακομίζει εύκολα, οι θέσεις των πόλεων είναι σταθερές
4) Πολιτική και διακυβέρνηση έχουν σημασία
5) Οι άνθρωποι και οι περιστάσεις διαφέρουν ανάλογα με το χρόνο και τον τόπο, και οι διαφορές αυτές έχουν σημασία

David Harvey (1985, μελέτη της Βαλτιμόρης)
• Έμφαση στην συσσώρευση και την κυκλοφορία του κεφαλαίου
• Το αστικό περιβάλλον χτίζεται, καταστρέφεται και ξαναχτίζεται για να επιτρέπει μια πιο αποτελεσματική κυκλοφορία των κεφαλαίων
• Η υπερπαραγωγή και η υπερσυσσώρευση των κερδοφόρων προϊόντων οδηγεί στην αστική ανάπτυξη
• Μεμονωμένες προαστιακές κατασκευές κατοικιών
• Η ανταπόκριση της αγοράς στην υπερσυσσώρευση του πλεονάζοντος κεφαλαίου
• Ένας τρόπος για να διατηρηθεί η κοινωνική σταθερότητα είναι να ικανοποιείς τη ζήτηση για ιδιωτικές κατοικίες

Allen Scott
• Η διευθέτηση και η δομή της πόλης προσδιορίζονται από τις ανάγκες της βιομηχανικής παραγωγής.
• Η παραγωγική διαδικασία και όχι η κυκλοφορία του κεφαλαίου είναι η πιο σημαντική διαδικασία.
• Αποκαθετοποίηση — τμήματα της παραγωγικής διαδικασίας είναι “εξωτερικής ανάθεσης”, αφήνοντας την εταιρία ως κάτι παραπάνω από ένα διαχειριστή.

Μηχανή Ανάπτυξης (John Logan & Harvey Molotch)
• Οι επενδυτές ακίνητης περιουσίας είναι πρωταρχικοί “παίκτες” στην ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος, αλλά επίσης οι τραπεζίτες, εργολάβοι, εταιρικοί υπάλληλοι
• Οι πόλεις είναι «μηχανές ανάπτυξης» — η μεγέθυνση και η ανάπτυξη / αλλαγή είναι απαραίτητα για την ευημερία της πόλης.
• Η ιδεολογία της “μηχανής ανάπτυξης” επηρεάζει την τοπική αυτοδιοίκηση στο να βλέπει τις πόλεις όχι ως μέρη όπου οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται και έχουν κοινωνικές σχέσεις, αλλά μόνο ως ένα μέρος όπου είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα καλό επιχειρηματικό κλίμα
• Η αύξηση της αξίας των εμπορικών ακινήτων έρχεται πρώτη κι από τις κοινοτικές αξίες, τις ανάγκες της γειτονιάς ή μια βιωτή πόλη.

Σύγχρονες προσεγγίσεις για τη διαφορά μεταξύ του Καναδά και των αμερικανικών πόλεων
1. Οι καναδικές πόλεις έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν λιγότερη αστική εξάπλωση. Είναι φθηνότερο να παρέχεις υπηρεσίες σε συμπαγείς πόλεις, και η καθημερινή μετακίνηση προς την εργασία είναι πολύ πιο εύκολη. Οι κεντρικές περιοχές στις καναδικές πόλεις είναι πολύ πιο υγιεινές από τις αντίστοιχες των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε πολλές αμερικανικές πόλεις, οι κάτοικοι έχουν μετακινηθεί στα προάστια για να αποφύγουν το έγκλημα, τους υψηλούς φόρους και άλλα προβλήματα. Αυτό έχει δημιουργήσει αυτό που ορισμένοι παρατηρητές αναφέρουν ως «πόλεις ντόνατ», με φτωχές περιοχές στον κεντρικό πυρήνα που δεν έχουν καμία βιομηχανία, χωρίς ευκαιρίες απασχόλησης, φτωχά σχολεία, επιδεινωμένη στέγαση, και καμία φορολογική βάση για να βοηθήσει στο να βελτιωθούν τα πράγματα. Η δύναμη του αστικού πυρήνα είναι ένας σημαντικός λόγος που οι καναδικές πόλεις έχουν ένα πολύ χαμηλότερο ποσοστό εγκληματικότητας.
2. Οι αστοί Καναδοί βασίζονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς περισσότερο από ότι οι Αμερικανοί, αν και οι δύο χώρες είναι πολύ πίσω από τις ευρωπαϊκές πόλεις στη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Εξαιτίας αυτού οι πόλεις του Καναδά είναι λιγότερο διαιρεμένες από αυτοκινητόδρομους σε σύγκριση με τις αμερικανικές αστικές περιοχές.
3. Η φυλετική ένταση είναι πολύ λιγότερο έντονη στον Καναδά από ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έχει οδηγήσει σε πολλά προβλήματα συμπεριλαμβανομένων των αστικών ταραχών και της «λευκής φυγής» προς τα προάστια. Μελέτες δείχνουν ότι, όταν μια Αμερικανική γειτονιά φθάσει να έχει 7% μαύρους κατοίκους, τότε επέρχεται η φυγή των λευκών.
4. Η Καναδική και η Αμερικάνικη πολιτικές δημόσιας στέγασης ήταν πολύ διαφορετικές. Με λίγες εξαιρέσεις, όπως το Regent Park του Τορόντο και το Jeanne Mance του Μόντρεαλ, οι κυβερνήσεις στον Καναδά δεν έχουν δημιουργήσει πολυώροφα κτήρια μεγάλης κλίμακας.
5. Οι εργατικές κατοικίες στον Καναδά έχουν λάβει τη μορφή μικρού συμπληρωματικού σχεδίου σε αναπτυγμένες γειτονιές. Υπάρχουν μικρά συγκροτήματα κατοικιών που συνήθως αποτελούνται από μικρές πολυκατοικίες ή σειρά κατοικιών.
6. Ο Καναδάς δεν έχει αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ενός μεγάλου αριθμού οικονομικά ασθενέστερων ανθρώπων να συνωστίζονται σε περιοχές που μπορούν εύκολα να αγνοηθούν από την υπόλοιπη κοινωνία. «Η Αστική σήψη» στις ΗΠΑ θεωρείται ως το πρόβλημα των εξασθενημένων κτιρίων· η αστική σήψη στον Καναδά θεωρείται ότι είναι το πρόβλημα των ανθρώπων του δρόμου, των ρακένδυτων και των παιδιών του δρόμου.

Πηγή

Δες επίσης
Έννοιες Αστισμού και Παγκοσμιοποίηση
Τα δύο βασικά κοινωνικά δίκτυα – social networks
2ο: Αστικοποίηση, Μετανάστευση, κλυδωνισμοί Υγείας και Περιβάλλοντος
Αστικοποίηση

Δες επίσης   Κριτκή Σκέψη , ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ , ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ και ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ , Μεταμοντερνισμός – Σχετικισμός – Κονστρουκτιβισμός – Ρεαλισμός , Μαζική Κουλτούρα , Η κρίση έπληξε και το ίδιο το επαναστατικό υποκείμενο

Κοινωνική ταυτότητα – Κοινωνική αναπαράσταση – Στερεότυπα – Προκατάληψη