Ζωτικό ψεύδος

Ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας Ερρίκος Ίψεν εφηύρε τον όρο «ζωτικό ψεύδος», εννοώντας εκείνη την καθησυχαστική ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας προκειμένου να κρύψουμε μια πιο οδυνηρή αλήθεια την οποία δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ή δεν θέλουμε ή αδυνατούμε λόγω άγνοιας. Αφορά την συγκάλυψη μιας ανεπιθύμητης πραγματικότητας με ένα ωραίο ψέμα. Κάθε ζωτικό ψεύδος απαιτεί ιστορίες συγκάλυψης που αποκρύπτουν την απλή αλήθεια. Η «Αγριόπαπια» του Ίψεν θεωρείται έργο συμβολικό, το μήνυμα του οποίου συνοψίζεται ως εξής: «Απέναντι στην αδυσώπητη αλήθεια της ζωής, η οποία μπορεί να τον συντρίψει, ο άνθρωπος προτιμά να συντηρεί ένα ζωτικό ψέμα».

 

Διαφορά Ισχύος και Δύναμης

Σύμβολο δύναμης ισχύος των Αζτέκων

Πλάτων, Πρωταγόρας (350e-351b)
Εγώ όμως σε καμιά περίπτωση και ιδιαίτερα τώρα, δε δέχομαι ότι οι δυνατοί είναι ισχυροί· ότι όμως οι ισχυροί είναι δυνατοί, δε λέω όχι· [351a] γιατί ισχύς και δύναμη δεν είναι το ίδιο πράγμα· το ένα απ᾽ αυτά, η δύναμη, μπορεί να προέρχεται και από εξάσκηση, καμιά φορά κι από μανία κι από έξαψη, ενώ η ισχύς από τη φύση και από την παροχή καλής τροφής στο σώμα. Το ίδιο λοιπόν και στην προηγούμενη περίπτωση, θάρρος και ανδρεία δεν είναι το ίδιο πράγμα και έτσι βλέπουμε ότι οι ανδρείοι είναι θαρραλέοι, δεν είναι όμως ανδρείοι όλοι οι θαρραλέοι· γιατί το θάρρος το αποκτούν οι άνθρωποι και με την εξάσκηση, [351b] καμιά φορά κι από έξαψη κι από μανία — όπως και τη δύναμη — η ανδρεία όμως προέρχεται από τη φύση και από την παροχή καλής τροφής στην ψυχή.

 

Ελληνικός Μονοθεϊσμός

Η μονοθεϊστική αντίληψη δεν αποτελεί γνώρισμα μόνο των μεγαλύτερων φιλοσόφων ήδη πριν από τον 6^ο αιώνα π.Χ..

Οι από το λαό θεωρούμενες στην μετέπειτα ομηρική θεολογία θεότητες είναι απλά και μόνο διαφορετικά ονόματα του Ενός Θεού, που φανερώνουν τις διάφορες ενέργειες και λειτουργίες αυτού σε διάφορες περιοχές της φύσης. Στην αντίληψη αυτή οφείλονται οι ακόλουθοι στίχοι της ορφικής θεολογίας: «Εις Ζεύς, εις Άϊδης, εις ΄Ηλιος, εις Διόνυσος, εις θεός εν πάντεσσι ^. τι σοι δίχα ταύτ’ αγορεύω;».

 

Περί Αγαθού ο λόγος

Από το άρθρο Η Θεωρία της Γνώσης κατά τον Αριστοτέλη..

-Η επιθυμία, η οποία είναι η όρεξη του ηδέος (ηδονικού, ευχάριστου) και ως εκ τούτου, επειδή εμποδίζει τον δρώντα άνθρωπο να διακρίνει το αληθές αγαθόν και να προγραμματίσει κατά τρόπο ορθό το μέλλον και την ζωή του, είναι άλογη.

-Γι’ αυτό τον λόγο, το ορεκτό είναι δυνατόν να ταυτισθεί προς το φαινόμενο αγαθόν, δηλαδή προς ένα αντικείμενο το οποίο προσωρινά μπορεί να είναι ευχάριστο, ένεκα της ηδονής που προκαλεί, αλλά μακροπρόθεσμα να είναι επιβλαβές για τον ορεγόμενο άνθρωπο.

 

Τα δεινά της μετανεωτερικότητας

[..]Συρρίκνωση του δημοσίου χώρου και λόγου και καλλιέργεια της απόλυτης εξατομίκευσης. Παραγωγή ευδαιμονικών υποκειμένων θαμπωμένων από τον κόσμο της χλιδής με αχαλίνωτους καταναλωτικούς πόθους – που για να ικανοποιηθούν δημιουργήσαμε ένα σύνθετο ψευδαισθητικό σύστημα απολύτως συντονισμένο προς το εφήμερο του νοήματος και τη ρευστότητα της ύπαρξής μας: συγκροτήσαμε ένα πολύπλοκο δίκτυο οικονομικών σχέσεων όπου η ροή του χρήματος κινείται ανεξάρτητα προς τα πραγματικά μεγέθη των παραχθέντων προϊόντων. Επινοήσαμε σύνθετους, ανεξέλεγκτους μηχανισμούς που δεν φαίνεται να στηρίζονται σε τίποτα ουσιαστικότερο από την ασταθή δόξα: στο τι θα ειπωθεί και πώς θα το εκλάβουν όσοι το ακούν. 

 

Το στοίχημα της ελευθερίας της έκφρασης (και γιατί θα το χάσετε)

  {..}Οι άνθρωποι που στερούνται το προνόμιο να μιλούν και να ακούγονται, μετανάστες, πολιτικοί πρόσφυγες, γυναίκες, παιδιά, ψυχασθενείς, ηλικιωμένοι, εργάτες του Τρίτου Κόσμου, υποσιτιζόμενοι και περιθωριακοί, έχουν βιώσει από πρώτο χέρι πως εκεί όπου τελειώνουν τα λόγια, (ή δεν προφέρονται καν) αρχίζει η κατάχρηση της εξουσίας, είτε αυτή καλείται ρατσιστική βία, είτε τραμπουκισμός, είτε σεξουαλική κακοποίηση, συνεχίζει ο συγγραφέας, φέρνοντας μας κατά νου ένα είδος ανατριχιαστικού οργουελιανού διευθυντηρίου που επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα απευθυνόμενο στο υποσυνείδητο, επιχειρώντας να αποκλείσει κάθε νέα μορφή σκέψης, λόγου, αντίδρασης, δημιουργίας, έκφρασης.

 

Αληθινός Λόγος

[…] να ασχοληθούμε με τη διδασκαλία περί φύσεως -και συγκεκριμένα με την θέση ότι ο θεός δεν έχει δημιουργήσει κανένα θνητό πλάσμα. Αντιθέτως, έργα του θεού είναι τα αιώνια και αθάνατα. Και έργα αυτών είναι τα θνητά όντα. Και η μεν ψυχή είναι έργο του θεού, η φύση του σώματος όμως είναι άλλη. Κι η φύση δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα σώματα των νυχτερίδων και των σκουληκιών και των βατράχων και των ανθρώπων. Όλα από την ίδια ύλη είναι φτιαγμένα και κατά τον ίδιο τρόπο είναι όλα φθαρτά. Η φύση τους είναι κοινή: Περνά και ξαναπερνά μέσα από διαφοροποιήσεις για να επιστρέψει στην αρχική της κατάσταση. Κανένα δε προϊόν της ύλης δεν είναι αθάνατο. –·–

 

Ανατολικός και Ελληνικός διαλογισμός

 Αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και μυστηριώδη φαινόμενα της παγκόσμιας πνευματικής ιστορίας το γεγονός ότι γύρω στο 500 π.Χ. σε τρία απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία του κόσμου, στην Ελλάδα, την Ινδία και την Κίνα, εμφανίζονται για πρώτη φορά στοχαστές ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο, τους οποίους ονομάζουμε φιλοσόφους. Όλοι τους προσπαθούν με συγγενικούς τρόπους να ξεπεράσουν τα δεδομένα των αισθήσεων με την προσωπική σκέψη τους και να γνωρίσουν την πραγματική ουσία του κόσμου.
-Ως αρχή της κινεζικής φιλοσοφίας προβάλλει το πρακτικό ενδιαφέρον: «πώς θα μπορέσει κάποιος να βοηθήσει τους ανθρώπους κατά τον καλύτερο τρόπο, ώστε να ζήσουν με ομόνοια και καλή τάξη».
-Ως αρχή της ινδικής φιλοσοφίας προβάλλει ο προβληματισμός για το αίνιγμα της ζωής και της ψυχής∙
-Ως αρχή της ελληνικής φιλοσοφίας γεννιέται η απορία για την ουσία του κόσμου και της φύσης.

 

Ο ιδιοτελής έρωτας

 …ο ιδιοτελής έρωτας είναι ένα στρατήγημα της φύσης όπου στόχος είναι η αναπαραγωγή του είδους;
Η τάση της ερωτικής ένωσης στους ανθρώπους είναι η ενστικτώδης επιθυμία συγχώνευσης δύο ανθρώπων σε ένα νέο ον από το σμίξιμο τους. Ο έρωτας στην πραγματικότητα μας καθιστά δούλους της φύσης. Ο έρωτας από τη φύση του θέλει να πετύχει τους στόχους του.
Επιπροσθέτως είναι σαν αντίθετοι πόλοι οι άνδρες και οι γυναίκες, ακριβώς για να μπορεί να εκδηλωθεί η κίνηση, ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, ένα τσαφ.

 

Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν

Υπάρχει αυτή η εκδοχή:
α) Ο Ελληνισμός (κλασικοί αιώνες) είχε αναπτύξει εξατομικευτικό και όχι κολεκτιβιστικό πολιτισμό [1ος].
(Πλην της αρχαίας ελληνικής και της νεώτερης δυτικής, που είναι παραδόσεις εξατομίκευσης, όλες οι άλλες είναι κολεκτιβιστικές.)
β) Ολοκλήρωσε τον κύκλο της εξατομίκευσης, και έφτασε στη κρίση του.
γ) Για να ξεπεράσει τη κρίση ασπάστηκε τον χριστιανισμό.
δ) Βρήκε στον χριστιανισμό τη διέξοδο που γύρευε γι’ αυτό και έφτιαξε ένα νέο χιλιόχρονο πολιτισμό [2ος]. (Βυζαντινό)
Η ελληνική εμπειρία είναι πολύ χρήσιμη ακριβώς γιατί εμπεριέχει τη γνώση ότι το άτομο μπορεί να αναγεννηθεί από την τέφρα του. Να γίνει Πρόσωπο.
Βεβαίως σε κάποιο ζωτικό σημείο ο χριστιανικός ελληνισμός εκτροχιάσθηκε, για να υποκύψει στον πιο βάρβαρο κολεκτιβισμό. Του Μωάμεθ από την Ανατολή και του Καρλομάγνου από τη Δύση. Κι από τότε δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Το σημείο εκτροχιασμού παραμένει εκτός παραδοσιακής συνειδήσεως, πράγμα που απαξιώνει την τόσο χρήσιμη για τη σημερινή κρίση ελληνική εμπειρία. Όχι στο επίπεδο της φαντασιακής «εσχατολογικής» σχέσης του με τον Θεό, αλλά στο εδώ και τώρα των κοινωνικών σχέσεων. >

 

Η φύση της ανθρώπινης διάνοιας

Γνωσιακές διεργασίες (αντίληψη, σκέψη, μνήμη, γλώσσα, μάθηση, ψυχονοητικά φαινόμενα) Γνωσιακή Επιστήμη

Η Γνωσιακή Επιστήμη αποτελείται απο τους κλάδους της Γνωστικής ψυχολογίας, Γλωσσολογίας, Επιστήμης των Η/Υ, Φιλοσοφίας, Νευροεπιστήμης.

Η Υπολογιστική Αναπαραστασιακή Θεωρία του Νου (ΥΑΘΝ) είναι η θεωρία που υποστηρίζει ότι η νόηση αποτελείται από συμβολικές αναπαραστάσεις και υπολογιστικές διαδικασίες πάνω στις αναπαραστάσεις αυτές.
Η ικανότητα μας για σκέψη, για επικοινωνία, για συναισθήματα, πηγάζει από την ιδιότητα του ανθρώπινου νου να επεξεργάζεται σύμβολα.
Τα σύμβολα συνήθως αντιπροσωπεύουν πληροφορίες που έρχονται από τον εξωτερικό κόσμο.

 

Από τη δίνη της μελαγχολίας στην αρμονία του Λόγου

 Ο Ηράκλειτος, διήγαγε μονήρη βίο. Εισήγαγε την έννοια του Λόγου, ο οποίος κυριαρχεί επί των πάντων, «είναι κοινός» και θα ήταν δυνατόν να είναι αντιληπτός από τους πολλούς, εάν δεν υφίστατο ο κίνδυνος της υποκειμενικότητας. Ο Λόγος αποτελεί την ευθεία οδό για την προσέγγιση του Είναι και την αποκάλυψη του όντως Είναι. Για την ανθρώπινη ψυχή ο Ηράκλειτος διατείνεται ότι είναι αδύνατον να προσεγγίσει ο άνθρωπος τα όριά της από οιανδήποτε οδό και αν προσπαθήσει, καθ’ όσον είναι ανόρια και άμετρα. Η ψυχή έχει όλες τις δυνατότητες για μία σταθερή ανοδική πορεία εφόσον θα αναζητήση την αλήθεια.

 

Να έχεις ή να είσαι;

[..]Το είμαι στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες εκφράζεται με τη ρίζα es, που σημαίνει υπάρχω, υφίσταμαι μέσα στην πραγματικότητα. Η ύπαρξη και η πραγματικότητα προσδιορίζονται σαν κάτι το «αυθεντικό, το μόνιμο, το αληθινό». (Στα σανσκριτικά έχουμε το sant, που δηλώνει το «υπαρκτό», το «πραγματικά καλό», «το αληθινό».) Το είμαι σημαίνει ετυμολογικά κάτι περισσότερο από μια δήλωση ταυτότητας ανάμεσα στο υποκείμενο και το κατηγορούμενο. Σημαίνει κάτι περισσότερο από ένα περιγραφικό όρο ενός φαινομένου. Δηλώνει την πραγματικότητα της ύπαρξης αυτού (ανθρώπου ή πράγματος) που είναι. Δηλώνει την αλήθεια και την αυθεντικότητά του/της/του. Όταν λέμε ότι κάποιος ή κάτι είναι, αναφερόμαστε στην ουσία του ανθρώπου ή του πράγματος και όχι στην εμφάνισή του/της/του.

 

Ηθική και πολιτική

  – Στις επιστήμες του ανθρώπου, σε αντίθεση προς την κριτική φιλοσοφία, ο φορμαλισμός και ο σχετικισμός κατ’ ουσίαν αποκλείουν αντινομίες και αμφισημίες, αδυνατούν να αναδείξουν τις πρακτικές αρχές και τις αξίες ως πρόβλημα, πόσο μάλλον να τις θεμελιώσουν κιόλας, σε έναν κόσμο υπό συνθήκες κανονιστικής αβεβαιότητας. Προσφιλές πεδίο επιχειρηματολογίας, και ισχυρό πλεονέκτημα του σοφιστή (=πολιτικού) ο οποίος αρκείται στο να εκμεταλλεύεται την αναπότρεπτη σημασιολογική αοριστία των εννοιών και τις αναμενόμενες διχογνωμίες των επιχειρηματολογούντων περί του πρακτέου, προκειμένου ο διάλογος να απολήξει σε έκβαση συμφέρουσα για την πλευρά του.

 

Η ευτυχία τότε και τώρα..

..και η θέση του ανθρώπου στην κοινωνική θεώρηση

^[1]]. Τρείς προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα
^[2]. –Η Οικονομική Κρίση
^[3]. –Η Κρίση του περιβάλλοντος
^[4]. –Η Φιλοσοφική Πρόκληση
^[5]. Η ευτυχία τότε και τώρα
^[6]. Οικονομική θεωρία και ευτυχία …
^[7]. «Νέες» αντιλήψεις για την ευτυχία
^[8]. Η Φιλοσοφία του Επίκουρου
^[9]. Η θεωρία του Μάσλο για τις ανθρώπινες ανάγκες
^[10]. Τι μπορούμε να κάνομε τώρα για να σώσουμε τον άνθρωπο με (και από) την επιστήμη

 

Πραγματικότητα

Πραγματικότητα είναι η κατάσταση των πραγμάτων όπως αυτά υπάρχουν και όχι όπως τα φανταζόμαστε, θα μπορούσαν να είναι ή νομίζουμε πως είναι. Στην πιο διευρυμένη του έννοια ο όρος πραγματικότητα περιλαμβάνει όλα όσα υπάρχουν είτε αυτά είναι παρατηρήσιμα είτε όχι.

Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία χρησιμοποιεί 4 έννοιες ώστε να ξεχωρίζει τι αποτελεί μέρος της πραγματικότητας, δηλαδή τι αποτελεί πραγματικό φαινόμενο.

 

Διαλληλία – Λογική πλάνη

 Στην φιλοσοφία, ο όρος λογική πλάνη αναφέρεται στην σχηματική πλάνη, δηλαδή σε ένα ψεγάδι στην δομή ενός παραγωγικού επιχειρήματος, το οποίο καθιστά το επιχείρημα άκυρο. Ωστόσο, συχνά απαντά στον ανεπίσημο διάλογο για να υποδηλώσει ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να είναι προβληματικό για οποιονδήποτε λόγο. Σε αυτή την χρήση του όρου συμπεριλαμβάνονται τόσο οι μη σχηματικές πλάνες (δηλαδή έγκυρες αλλά σαθρές προτάσεις ή μη ποιοτική/μη παραγωγική επιχειρηματολογία) όσο και οι σχηματικές πλάνες. Ο όρος είναι γνωστός και ως Διαλληλία.

 

Οι τρεις Κόσμοι του Πόπερ

 Οι «τρεις κόσμοι» του Πόπερ είναι ένας τρόπος για να βλέπεις τη ζωή, όπως περιγράφηκε από τον αυστριακό φιλόσοφο Karl Popper σε μια διάλεξη το 1978¹. Στη έννοια εμπλέκονται τρεις αλληλεπιδρώντες κόσμοι, οι Κόσμος 1, Κόσμος 2 και Κόσμος 3.

Κόσμοι 1, 2 και 3
Ο Πόπερ χωρίζει τον κόσμο σε τρεις κατηγορίες

• Κόσμος 1: Ο κόσμος των φυσικών αντικειμένων και εκδηλώσεων, συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών οντοτήτων
• Κόσμος 2: ο κόσμος των νοητικών αντικειμένων και εκδηλώσεων
• Κόσμος 3: αντικειμενική γνώση

 

Θεάγης Περί Αρετής…

Ο Δελφικός Τρίπους

  Η σύσταση τής ψυχής χωρίζεται σε λογικό, θυμικό και επιθυμητικό. Η λογική κυβερνάει την γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνάει τα συναισθήματα της ψυχής. Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μία πράξη, εκδηλώνοντας μία σύνθετη ενέργεια, τότε η ψυχή φθάνει σε ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται κακία και δυσαρμονία. Η αρετή συνεπώς περιέχει τρία στοιχεία: γνώση, δύναμη και προαίρεση. Η αρετή της λογικής ικανότητας της ψυχής είναι η σοφία, η οποία είναι μία συνήθεια θεώρησης και κρίσης. Η αρετή του θυμικού μέρους είναι το θάρρος, δηλαδή η συνήθεια να υπομένομαι τα τρομερά πράγματα και να αντιστεκόμαστε σ᾿ αυτά. Η αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η εγκράτεια, δηλαδή η μετριοπάθεια και ο περιορισμός των ηδονών που προέρχονται από το σώμα. Η αρετή της όλης ψυχής είναι η δικαιοσύνη, διότι οι άνθρωποι πράγματι γίνονται κακοί^[1] είτε μέσω αχρειότητας είτε μέσω ακολασίας είτε μέσω φυσικής αγριότητας.

 

75 λεπτά που αξίζουν

Ο πολιτικός έρωτας στον Ελληνικό στοχασμό

 

Το ασκητικό ιδεώδες κατά τον αρχαίο Βουδισμό και Στωικισμό

Ερείπια ινδουιστικού ναού και πύλη σε ινδο-ελληνικό στυλ του Κασμίρ στο Malot, στην περιοχή Jhelum. Φωτογραφία Joseph David Beglar, 1870

Αυτό το άρθρο έχει σκοπό να δείξει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει η έννοια της αποδέσμευσης στη διδασκαλία του αρχαίου Βουδδισμού και του Στωϊκισμού, και παράλληλα επιχειρεί να τονίσει ότι υπάρχει μία κοινή αναζήτηση του ηθικού απόλυτου τόσο στο Βουδδισμό όσο και στο Στωϊκισμό.

Οι τέσσερις ευγενείς αλήθειες που συνοψίζουν τη διδασκαλία του Βούδδα είναι οι εξής:

1. Η καθολική δυσαρέσκεια (dukkha)¹ που διέπει την ύπαρξη.

 

Ζωογονικό Τρίγωνο

Α. Συνομιλία με τα Πυθαγόρεια σύμβολα

  «Έλεγόν τε και οι άλλοι Πυθαγόρειοι μη είναι προς πάντας πάντα ρητά».
(Και οι άλλοι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι δεν προορίζονταν για όλους όλες οι διδασκαλίες).
(Διογ. Λαερτίου, «Βίοι Φιλοσόφων», Πυθαγόρας, 16, απόδ. Ν. Κυριοπούλου, εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ).
Έλεγαν και οι άλλοι Πυθαγόρειοι, πως δεν είναι στους πάντες τα πάντα κατανοητά (σαφή, ευδιάκριτα, φανερά) Αβ.

Μέρος της Πυθαγορείου διδασκαλίας ήτο αφιερωμένον εις τα «Σύμβολα», τα οποία οι μαθηταί, δεσμευόμενοι από την εντολήν της «εχεμυθίας», δεν απεκάλυπταν εις τους αμυήτους, άλλα έκαναν χρήσιν με μυστικόν τρόπον μόνον εκείνοι εις τας μεταξύ των διαλέξεις και συγγραφάς.

 

Ο Ηράκλειτος σήμερα

  Ποίος ο λόγος του Ηρακλείτου σήμερα, σε μία κοινωνία προσανατολισμένη στον υλιστικό ευδαιμονισμό, η οποία απομακρυνόμενη όλο και περισσότερο από τις πνευματικές αξίες, διακατέχεται από το άγχος και τον τρόμο της οικονομικής κρίσης; Κοινωνία, στην οποία όλη η ορθότητα του ανθρώπινου βίου συνοψίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην οικονομική συνέπεια και όχι στην εσωτερική ειρήνη και αρμονία του ανθρώπου. Κοινωνία, στην οποία η γνώση και η επιστήμη έχουν αξία όταν οδηγούν -μέσω της επαγγελματικής καταξίωσης- στην οικονομική ανέλιξη. Κοινωνία, στην οποία η σύγχρονη ειδωλολατρεία της πλεονεξίας¹ και της φιλαυτίας, θυσιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, πιέζει ασφυκτικά τους πολίτες, εισάγει την αβεβαιότητα, προκαλεί τη θλίψη, την εξάλειψη των προσδοκιών, την αγωνία, την εκμηδένιση της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου. Κοινωνία, στην οποία η αξιολόγηση των λαών δεν στηρίζεται πλέον στις αντικειμενικές αξίες της ιστορικής προσφοράς των, της συμβολής των στις επιστήμες, τις τέχνες, τη φιλοσοφία, την πνευματική ζωή και τον παγκόσμιο πολιτισμό, στον ηρωισμό και την προσφορά του αίματος στα πεδία των μαχών για την ελευθερία και την δημοκρατία, για την τιμή και τη δικαιοσύνη.

 

Ο πανδαμάτωρ χρόνος

  Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι νόημα έχει η φράση ‘φέρσου ως ενήλικας’ σε μια κοινωνία, που ξοδεύει εκατομμύρια, για να φαίνεται νεώτερη και που τα πρότυπά της σε όλους τους τομείς κερδίζουν προβολή, όταν δρουν ανώριμα, πέρα από στεγανά, συμβατικότητες, κανόνες, ακριβώς σαν τα κακομαθημένα παιδιά, που θα αποποιηθούν κάθε ευθύνης αργότερα.
Από τον συγχωρεμένο αιώνιο έφηβο Σαμαράκη μέχρι τις αγέραστες ηθοποιούς και τους αειθαλείς πολιτικούς η ωριμότητα σπάνια συνδέεται με τη χρονολογική ηλικία, αλλά ούτε και με τη δέσμευση, την αποδοχή των συνεπειών για κάθε πράξη, τη συντροφικότητα και την απόκτηση παιδιών ή περιουσίας.

 

Χριστιανισμός και Φιλοσοφία

  Προβάλει συχνά ως ερώτημα το, ποια ακριβώς ήταν η σχέση του Χριστιανισμού με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και αν η θεολογική σκέψη των Πατέρων θα μπορούσε να ονομαστεί Χριστιανική Φιλοσοφία. Αν και πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούν με ευκολία τον όρο αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ως χαρακτηρισμός περιέχει κάτι το υπερβολικό και θα ήταν ορθότερο να μιλούσαμε μόνο περί “φιλοσοφίας τιθεμένης απολύτως εις την υπηρεσίαν της χριστιανικής δογματικής” και όχι “αυτοτελώς καλλιεργούμενης”.

Το πρόβλημα της σύνθεσης και της συνάντησης των δύο μεγάλων πνευματικών μεγεθών της ιστορίας, Ελληνισμού και χριστιανισμού, συνήθως αντιμετωπίζεται από τους πιο πολλούς μελετητές ως επίτευγμα του τετάρτου ή πέμπτου αιώνα. Πολλοί όμως μένουν ανυποψίαστοι για τις προϋποθέσεις και τις διεργασίες οι οποίες συντελέστηκαν κατά τις πρώτες δεκαετίες της ιστορικής περιόδου του Χριστού, από ανθρώπους οι οποίοι συνέλαβαν την ιδέα μιας δυναμικής σύνθεσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού και της συμπόρευσης των δύο μεγάλων αυτών πνευματικών ρευμάτων στο ιστορικό γίγνεσθαι.

 

Καθημερινότητα και Κοινή Λογική

  Το ερώτημα της κοινωνικής φύσης της καθημερινότητας και των τρόπων γνώσης οδηγεί το παρόν άρθρο, και σε μια φιλοσοφική-εννοιακή διερεύνηση της έννοιας της καθημερινότητας, που μπορεί να αναγνωρίσει την πραγματικότητα με «άλλους όρους». Θα θέσουμε ως αρχή μας μια θεμελιώδη παραδοχή: οι τρόποι του κοινωνικού-είναι της καθημερινότητας αφορούν ταυτόχρονα και πάντοτε συγκεκριμένες μορφές γνώσης,

 

Η κρίση έπληξε και το ίδιο το επαναστατικό υποκείμενο

[…] «υπαρκτή κοινωνία των πολιτών δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ», προειδοποιεί η Σχολή της Φρανκφούρτης.’
[…] διότι η κρίση έπληξε και το ίδιο το επαναστατικό υποκείμενο.
[…] Και η κοινωνία των πολιτών πέφτει σε παρακμή, διότι οι κοινωνικές συγκρούσεις απώλεσαν τη δύναμη ενσωμάτωσης, την οποία είχαν στο τρίτο τέταρτο του 20ού αιώνα. Η εξυγίανση της κοινωνίας συνίσταται στην ανανέωση της δύναμης της κοινωνίας των πολιτών μέσω της εξάσκησης στη «διατήρηση των συγκρούσεων».’ […]

 

Οι Επιθυμίες

  Δεν είναι απλά ένα ποίημα!

  Πάθη – Αρετές

Να που έφτασε η μέρα ..που θα πάμε παραπέρα,
πέρα από τη βολή σου.. στη βαθιά την ύπαρξή σου!
Απ τα βάθη σου ότι βγάζεις, νου και σώμα συνδυάζεις,
κι εγώ ήρθα από δω να σου δείξω την οδό!

Ότι πρέπει να θυμάσαι είναι το.. να μη φοβάσαι,
όσο είσαι λογικός και στις πράξεις συνετός!
Όνειρα κι επιθυμίες, πάθη και ανησυχίες
είναι μέσα στη ψυχή ριζωμένα απ’ την αρχή!

 

Γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί;

Το ερώτημα «γιατί νίκησε ο χριστιανισμός;» είναι ισοδύναμο με το ερώτημα «γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί;». Η ταύτιση των δύο ερωτημάτων δεν είναι αυθαίρετη. Αν δεν γίνονταν οι Έλληνες χριστιανοί δεν θα γίνονταν ούτε οι Ρωμαίοι. Και με δεδομένη την άρνηση των Εβραίων και την αδιαφορία των άλλων κολεκτιβιστικών λαών της Ανατολής, χριστιανισμός δεν θα υπήρχε. Η οργανική αυτή συνάφεια κάνει το ερώτημα «γιατί νίκησε ο χριστιανισμός;» θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής ταυτότητας.

 

Απλά – μην το χάσετε αυτό

Πρωτογενής τεχνική στις οροφές των σπιτιών, κάτω Ιταλία. (παρόμοια τεχνική και στα μιτάτα της Κρήτης) Δεν είναι τυχαίο.

“Η εξήγηση του φαινομένου είναι ότι η μεσογειακή λεκάνη, λόγω της στρατηγικής της σημασίας, βρίσκεται για μεγάλες ιστορικές περιόδους κάτω από την κηδεμονία εξωγενών δυνάμεων κι αυτό συνεπάγεται μια σταδιακή αποδόμηση των τοπικών πολιτισμών, προκειμένου να προσαρμοστούν στα πρότυπα των επικυριάρχων. Βασικοί φορείς αυτής της αποδόμησης είναι η τάξη των διανοουμένων, δηλ. η κοινωνική τάξη στην αρμοδιότητα της οποίας εμπίπτει η μελέτη, ανάδειξη και αναπαραγωγή, μέσω της παιδείας, των τοπικών πολιτισμών. Όμως, όντας αλλοτριωμένοι από τα ξένα πρότυπα, δεν μπορούν, δεν τολμούν ή δεν θέλουν να δουν ότι η περιοχή τους και ο λαός τους ανήκουν σε άλλο πολιτισμικό πρότυπο απ’ αυτό που οι ίδιοι υπηρετούν.”

 

Κριτικός Στοχασμός

Ο όρος κριτικός στοχασμός αναφέρεται αποκλειστικά στην αμφισβήτηση της εγκυρότητας των πρότερων υποθέσεων της προαποκτηθείσας μάθησης. Αναφέρεται στο ζήτημα της αιτιολόγησης των συλλογισμών μας με βάση τους οποίους αρχικά αντιμετωπίζουμε ή προσδιορίζουμε ένα ζήτημα ή ένα πρόβλημα. Το να συνειδητοποιήσουμε όμως με κριτικό τρόπο τις ίδιες τις πρότερες υποθέσεις μας απαιτεί να αμφισβητήσουμε τα παγιωμένα και συνήθη σχήματα των προσδοκιών μας, τις απόψεις με τις οποίες εκλογικεύουμε και κατανοούμε τον κόσμο, τους άλλους και τον εαυτό μας.
Για να αμφισβητήσουμε την εγκυρότητα μιας βαθειά ριζωμένης άποψης που θεωρούμε ως δεδομένη και που βασίζεται σε μια πρότερη υπόθεση για τον εαυτό μας, ενδέχεται να χρειασθεί να αρνηθούμε τις αξίες που βρίσκονται πολύ κοντά στο κέντρο της αντίληψής μας.

 

Ερμηνευτική και Φαινομενολογία

H ερμηνευτική θεωρητική παράδοση ξεκινά από την παραδοχή ότι η πρόσβαση στην κοινωνική πραγματικότητα είναι δυνατή μόνο μέσω διαφορετικών κοινωνικών κατασκευών ή μέσων όπως είναι η γλώσσα, η ατομική και συλλογική συνείδηση ή τα κοινά νοήματα και αναπαραστάσεις (διυποκειμενικότητα). Η θεωρητική αυτή παράδοση περιλαμβάνει διαφορετικά ρεύματα σκέψης στο εσωτερικό της τα βασικότερα από τα οποία είναι η φιλοσοφική ερμηνευτική (hermeneutics) και η φαινομενολογία (phenomenology).

 

Αξιακές μεταλλάξεις και θυμικοί μετασχηματισμοί

  [..]Στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών, δεν υπερτερεί ο θυμός/οργή ως μια απολιτική εκτόνωση. Αντίθετα η οργανωμένη διαχείριση των συναισθημάτων απαιτεί από τους πολιτικούς και τα πολιτικά συστήματα ρήξεις και ανατροπές. Οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις αποκτούν την κοινωνική τους δυναμική από τη συνεργασία και την αυτοοργάνωση των συναισθηματικά φορτισμένων πολιτών που στοχεύουν την ανατροπή ενός διεφθαρμένου και αδιαφανούς πολιτικού συστήματος, μια δημοκρατία από τη βάση. Η κοινωνική ηθική των αγανακτισμένων προβάλλει ως κάθαρση των διεφθαρμένων πολιτικών και όχι ως καταστροφή, ως άρνηση και όχι ως αρνητικότητα.

 

Κριτικές Θεωρήσεις

 Η Κριτική κοινωνική έρευνα ξεκινά από μια σαφή κριτική διάθεση απέναντι στους δεδομένους κοινωνικούς θεσμούς και δομές αναγνωρίζοντας ότι η ανθρώπινη δράση είναι δυνατόν να τους αλλάξει.
Βασικό χαρακτηριστικό της κριτικής έρευνας είναι το χειραφετητικό παράδειγμα και πρόταση, δηλαδή η δυνατότητα και η αναγκαιότητα απαλλαγής του ανθρώπου από πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές σχέσεις και δομές κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Κεντρικοί στόχοι των κοινωνικών ερευνών με κριτικό χαρακτήρα είναι η αποκάλυψη σχέσεων και δομών κυριαρχίας, η προώθηση της συνειδητοποίησης και ενδυνάμωσης κυριαρχούμενων κοινωνικών ομάδων και η εξάλειψη των αιτίων της αλλοτρίωσης του ανθρώπου (Λάζος 1998).

 

Ιστορία, Πολιτισμός και Πρόοδος – Περίγραμμα μιας κριτικής του σύγχρονου σχετικισμού

  Σπάνια, οι έννοιες που κυριολεκτικά καθορίζουν τα καλύτερα στοιχεία της Δυτικής κουλτούρας – οι ιδέες της για μια νοηματοδοτημένη Ιστορία, έναν οικουμενικό Πολιτισμό και για τη δυνατότητα της Προόδου – έχουν αμφισβητηθεί τόσο ριζικά όσο σήμερα. Στις πρόσφατες δεκαετίες, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και αλλού, η ακαδημία και μια υποκουλτούρα αυτοαποκαλούμενων μεταμοντέρνων διανοουμένων εξέθρεψαν ένα εντελώς καινούριο σύμπλεγμα πολιτισμικών κοινοτοπιών που ξεπηδούν από έναν διαβρωτικό κοινωνικό, πολιτικό και ηθικό σχετικισμό.

 

Σχετικισμός -Ο εχθρός των κοινωνιών;

 ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ:
ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ^[1]

Η πραγμάτευση του σχετικισμού παρουσιάζει ειδικές δυσκολίες διότι έχει να αντιμετωπίσει το πλήθος των εκδοχών με τις οποίες εμφανίζεται το θέμα καθώς και τις ιδιαιτερότητες που επιβάλλουν οι ποικίλες περιστάσεις στις οποίες η συζήτησή του ανακύπτει. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όλα τα φιλοσοφικά προβλήματα έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ως προς τον σχετικισμό, τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από το γεγονός ότι η στάση απέναντι στο θέμα έχει άμεσες και κρίσιμες συνέπειες στην καθημερινή ζωή.

 

Αγαθή / Φαύλη πολιτεία

΄Κατά τον Αριστοτέλη, προκειμένου να γίνει κάποιος αγαθός, πρέπει να ανατραφεί καλά και να αποκτήσει με την άσκηση καλές συνήθειες. Η ανατροφή αυτή δεν είναι μόνο έργο της οικογένειας ή των δασκάλων αλλά κυρίως της «πόλης». Αυτόν το ρόλο της πόλης υπογραμμίζει όταν λέει ότι «οι νομοθέτες καθιστούν ενάρετους τους πολίτες με τον εθισμό» (οι νομοθέται τους πολίτας εθίζοντες ποιουσιν αγαθούς) και ότι «στην επίτευξη ή μη αυτού του στόχου διαφέρει η αγαθή πολιτεία από τη φαύλη».

 

Η σίγουρη Αλήθεια – με σύγχρονο τρόπο έκφρασης

Τεχνική Υποστήριξη : Παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω;
Πελάτης : Χμ… μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται “ Αγάπη”.
Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;
Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;
Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;
Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο “ Η Καρδιά μου”.
Μπορείτε να την εντοπίσετε;

 

Τα μυστικά και ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου

  Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι μια από τις περισσότερο σύνθετες δομές της δημιουργίας. Οι μηχανισμοί του είναι τόσο μυστηριώδεις, όσο και οι μηχανισμοί του αστρικού μακρόκοσμου ή του ατομικού μικρόκοσμου. Με τον εγκέφαλο του ανθρώπου εμφανίζεται ένα τρίτο άπειρο, το άπειρο της πολυπλοκότητας. Παρά τις προόδους της επιστήμης αυτά τα άπειρα δεν μειώνονται και μαζί με αυτά αυξάνεται η επίγνωση της άγνοιάς μας. Χτισμένη στις παρυφές μιας ανεξερεύνητης διανοητικής έκτασης η γνωσιακή επιστήμη μοιάζει με θεόρατο πύργο… που κλυδωνίζεται συθέμελα σε κάθε πρόοδο της επιστήμης. Στην κορυφή του πύργου βρίσκονται οι φιλόσοφοι, που εξετάζουν την νόηση από το υψηλότερο και πιο αφηρημένο επίπεδο, στους πιο κάτω ορόφους οι ψυχολόγοι, οι βιολόγοι και οι φυσικοί ερίζουν για την πατρότητα της έρευνας.

 

Το συναισθηματικό Κενό

Η κενότητα ως ανθρώπινη κατάσταση είναι ένα αίσθημα γενικευμένης πλήξης, κοινωνικής αποξένωσης, απάθειας. Η Αστική Κοινωνιολογία και η Κοινωνική Ψυχολογία δεν ερμηνεύουν ικανοποιητικά το φαινόμενο του συναισθηματικού κενού, που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σχετίζεται ..με την “αστικοποίηση” *, την απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση και το “μηχανικό σύνολο” που είναι η σύγχρονη μεγάλη πόλη.
Τα αισθήματα κενού συχνά συνοδεύουν τη δυσθυμία, τη κατάθλιψη, τη μοναξιά, την απελπισία, και άλλες ψυχικές / συναισθηματικές διαταραχές και οριακές διαταραχές της προσωπικότητας. Μια αίσθηση κενού είναι επίσης μέρος της φυσικής διαδικασίας της θλίψης, ως αποτέλεσμα ενός χωρισμού, του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, ή άλλες σημαντικές αλλαγές στη ζωή. Ωστόσο, η ιδιαίτερη σημασία του «κενού» ποικίλλει, ανάλογα με το  κοινωνικοπολιτικό, θρησκευτικό ή πολιτισμικό περιβάλλον του ατόμου.

 

Για τους αρχαίους Έλληνες

 -πρότυπη μετάφραση- Οι άνθρωποι πρέπει να μεριμνήσουν ώστε οι μικρότεροι τροχοί των δικών τους δράσεων να περιστρέφονται σε αρμονία με το μεγαλύτερο μηχανισμό. (φύση)
Διαφορετικά οι μικρότεροι θα καταρρεύσουν.

Ο άνθρωπος, μια απειροελάχιστη μονάδα.
Οι ενέργειές του και οι επιθυμίες του, πρέπει να διέπονται και να ελέγχονται με υποταγή στο μεγάλο (φυσικό) σύστημα.
Αν το κάνει αυτό όλα θα να είναι καλά και αρμονικά.
Αν κάνει το αντίθετο, κάτι θα πάει στραβά και ο ίδιος, όχι ο μηχανισμός, θα καταστραφεί.
Η αλαζονεία ήταν αυτό το μικρό απειροελάχιστο που το ανθρώπινο πλάσμα πρόβαλε κατά του μηχανισμού που τον καταπλάκωσε.
Η ασέβεια ήταν αυτό του προκάλεσε την συντριβή.

Και πάλι συναντάμε τη διάκριση μεταξύ στατικού και ζωντανού (δυναμικού).
Το πεπρωμένο των Ελλήνων ήταν ένα πράγμα που εργαζόταν ακατάπαυστα, χωρίς να πηγαίνει προς τα πίσω.
Ήταν σαν ένα ποτάμι που ρέει και ρέει και δεν είναι ποτέ το ίδιο δύο φορές.

 

Τα δύο πέπλα του συσκοτισμού

[..] Η «οίησις», το να είναι κανείς βέβαιος ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει, είναι το κυριότερο εμπόδιο στην κατάκτηση της αρετής
[..] με την άρση των εσωτερικών εμποδίων θα ανοίξει η οδός προς την αρετή.
[..η λογοδοσία… είναι η αναγνώριση της “διπλής αγνοίας”, η οποία επιτρέπει στην ψυχή του συνομιλητή, αφού ομολογήσει την άγνοιά του (πρώτο πέπλο) να εκφράσει την πρώτη και αυθεντική “απορία”. Από τη διπλή αγνοία έφθασε στην απλή δια της απορίας. (δεύτερο πέπλο) Από την απορία ο δρόμος θα τον οδηγήσει στην αυθεντική επιστήμη του νου, ‘εις το επίστασθαι’.

Όποιος ψάχνει την αλήθεια, είναι σε θέση να την αναγνωρίσει όταν πέσει πάνω της ; ή μήπως.. “..όταν η άποψή μας έρχεται σε σύγκρουση με την αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια“;

 

Ευδαιμονία και Επίκουρος

Ο Επικουρισμός είναι η φιλοσοφική σχολή της αρχαιότητας με την μεγαλύτερη διάρκεια αλλά και την μεγαλύτερη εσκεμμένη συκοφάντηση, που δυστυχώς διαιωνίζεται μέχρι τις μέρες μας. … Ο Επίκουρος έφυγε από τη πόλη για να βρει την ουσία της ανθρώπινης ζωής. Παρόλο ότι η σχολή του Επίκουρου κράτησε πολύ περισσότερα χρόνια από όλες τις άλλες σχολές των άλλων φιλοσόφων, ο Επικουρισμός έχει «κακοποιηθεί», και οι έννοιες του έχουν διαστρεβλωθεί περισσότερο από εκείνες όλων των άλλων φιλοσόφων. Κι αυτό διότι ο Επίκουρος προσπάθησε να ελευθερώσει τον άνθρωπο. Αυτό δεν τον κατέστησε αγαπητό σε κανένα είδος εξουσίας, πουθενά και ποτέ.

 

Ἔγκλειστοι τοῦ σπηλαίου…

 Ἡ ἐπιστήμη εἶναι θέσμιση μὲ τὸ πιὸ ἰσχυρὸ καὶ βαρῦνον νόημα τοῦ ὅρου, καὶ ὁλοένα καὶ περισσότερο κεντρικὴ θέσμιση τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ὡς τέτοια, εἶναι πιασμένη ἀπὸ τὰ ὑλικὰ μέσα, τὶς ὀργανωτικὲς μορφές, τὶς ἰδέες ποὺ παίρνει ἀπ’ αὐτὸν καὶ ποὺ τοῦ δίνει. Ὅμως κάθε θέσμιση, εἶναι ἀδράνεια ποὺ τὴν ὑπο-τείνει ἕνας μύθος: ἂν τὴν ἀφήσουμε ἐλεύθερη, ἐξακολουθεῖ νὰ κινεῖται πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση μὲ τὴν ἴδια ταχύτητα· ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἀξίας, τῶν μεθόδων, τοῦ προσανατολισμοῦ, τῶν ἀποτελεσμάτων της, ἰσοδυναμεῖ μὲ εἰκονοκλασία.

 

Οι μη πολίτες στην κλασική Αθήνα και Σπάρτη

Στην παρούσα μελέτη θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τα χαρακτηριστικά των πληθυσμιακών ομάδων των μη πολιτών σε δύο διαφορετικές πόλεις της αρχαιότητας, την Αθήνα και τη Σπάρτη, να οριοθετήσουμε την προσφορά τους στη ζωή της πόλης και -στο βαθμό που τούτο είναι εφικτό- να τις συγκρίνουμε με τις πληθυσμιακές ομάδες υπηκόων βορειότερων χωρών, που ζουν και εργάζονται σύννομα ή παράνομα στη σύγχρονη Ελλάδα.
Παρόλο που οι δούλοι και οι είλωτες σε Αθήνα και Σπάρτη αντίστοιχα ανήκουν στην κατηγορία των μη πολιτών, δε θα ασχοληθούμε μαζί τους, καθώς τούτο έχει γίνει εκτενώς σε προηγούμενη δημοσίευση.

 

Ο ινδιάνος αρχηγός απαντά στο αίτημα των ΗΠΑ να τους πουλήσουν γη

Ο Αρχηγός Si’ahl το 1864

Το 1854 ζητήθηκε από τους Ινδιάνους της περιοχής που τώρα ονομάζεται Seattle, να πουλήσουν τη γη τους στους Αμερικάνους.

Στις 29 Οκτ. 1887 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Seattle Sunday Star, η απάντηση του (Si’ahl) Seattle (178;-1866) αρχηγού της φυλής Dkhw’Duw’Absh (Duwamish), προς τον κυβερνήτη και επίτροπο των ινδιάνικων υποθέσεων της Επικράτειας της Ουάσιγκτον Isaac Stevens, όταν πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Φραγκλίνος Πηρς.

Η απάντηση έχει ως εξής:

«Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στην νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη.

 

Ισορροπία, λαός, κουκούτσι!

 Όταν ο Ηράκλειτος μιλούσε για το “πόλεμος ο πατήρ των πάντων”, εννοούσε φυσικά ότι η αρμονία μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την ισονομία των δυο αντίθετων δυνάμεων, και αυτό σε κάθε επίπεδο. Η αρμονία των αντιθέσεων. Όταν μία μόνο εκ των δύο δυνάμεων επικρατεί, αυτό λέγεται “μοναρχία”. Όταν λχ λέμε ότι επικρατεί άπνοια των ανέμων τοπικά αυτό σημαίνει ότι 2 αντίθετοι άνεμοι βρίσκονται σε πλήρη ισορροπία, στον τόπο που παρατηρούμε το φαινόμενο.
Όταν έχουμε ανέμους, στον τόπο που τους παρατηρούμε έχουμε την επικράτηση του ενός μόνο ανέμου, την τυραννία, τη μοναρχία της μίας εκ των δύο δυνάμεων.

 

Άκου ανθρωπάκο! (6)

Διαφέρεις από τον ισχυρό σε τούτο μόνο: Ο ισχυρός υπήρξε κάποτε ένας πολύ μικρός ανθρωπάκος, αλλά ανέπτυξε μια σημαντική ικανότητα. Αναγνώρισε την ποταπότητα και την ανεπάρκεια των σκέψεων και των πράξεων του. Κάτω από την πίεση κάποιου έργου που θεώρησε σημαντικό, έμαθε να διακρίνει ότι η μικρότητα κι η ευτέλεια του απειλούσαν την ευτυχία του. Με άλλα λόγια ο ισχυρός γνωρίζει πότε και σε τι, είναι ανθρωπάκος.

 

Άκου ανθρωπάκο! (2)

  “Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται.

 

Οι Σχετικιστικές Θεωρήσεις

[..]Η μεταμοντέρνα ριζοσπαστικά σχετικιστική φιλολογία και προβληματική έχει επηρεάσει βαθύτατα μια σειρά από κλάδους και περιοχές των κοινωνικών επιστημών και έχει οδηγήσει σε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο έρευνας και θεωρητικοποίησης των κοινωνικών φαινομένων και σε μια σειρά από επιπτώσεις που δεν περιορίζονται μόνο στον στενό κοινωνικο-επιστημονικό ακαδημαϊκό χώρο αλλά επεκτείνονται σε ευρύτερα κοινωνικο-πολιτικά πεδία και πρακτικές.

 

Η σύγκρουση των αξιών

  [..]Μια βασική διάσταση του μεταμοντερνισμού είναι ο απόλυτος σχετικισμός στον χώρο των αξιών. [..]Αυτή η σχετικιστική νοοτροπία, σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, οδηγεί στο επιχείρημα πως στον σύγχρονο κόσμο ακόμη και πρακτικές που είναι αποκρουστικές, «απάνθρωπες» (όπως π.χ. η ινδουιστική συνήθεια να καίγεται υποχρεωτικά η σύζυγος / χήρα μαζί με τη σορό του αποθανόντος συζύγου) από τη σκοπιά του δυτικού πολιτισμού, δεν είναι δυνατόν να καταδικαστούν ή να απαγορευθούν. [..]σε αντίθεση με τον σχετικισμό, υπάρχει η θέση πως αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν ένα διαχρονικό, καθολικό χαρακτήρα. Και με βάση αυτές τις αξίες είναι δυνατόν και επιθυμητόν να κρίνει κανείς όχι μόνο τις κοινωνικές πρακτικές μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό ή ιστορικό πλαίσιο αλλά και διαπολιτισμικά / διαχρονικά. 

 

Κρίση και ηθικός σχετικισμός

Με έμφαση στους συνδέσμους. -Σε πλείστες έρευνες καταγράφεται η τάση των πολιτών και ειδικά των νέων να αποδίδουν τα αίτια της οικονομικής και αξιακής χρεοκοπίας στη διαφθορά των πολιτικών, στην αλόγιστη καταναλωτική μανία, στην ολιγωρία των δημόσιων λειτουργών και στην απαξίωση των νόμων και των θεσμών.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά ερμηνευτικά μοντέλα, που επιχειρούν να διελευκάνουν την κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνικής μεταβολής επί τα χείρω.

 

Η Θεωρία της Γνώσης κατά τον Αριστοτέλη

Η Θεωρία της Γνώσης κατά τον Αριστοτέλη ^[1]

– I – Η Γνωστική Διαδικασία.
α.– Η ψυχή.
β.– Η δύο πηγές της γνώσης : η αισθητικότητα και ο νους.
γ.– Η διαίρεση του νου σε θεωρητικό και πρακτικό : η θεωρητική και η πρακτική γνώση.
– ΙΙ – Η Νόηση.
α..- Νόηση και έννοιες ή νοήματα.
β.– Οι απολύτως πρώτες έννοιες και ο σχηματισμός των προτάσεων : η αλήθεια και η πλάνη.
γ.– Η έννοια της αρετής : η σοφία και η φρόνηση.

 

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ -Τίποτε πιο γλυκό, τίποτε πιο θλιβερό

 […]η μελαγχολία ήταν μια ανισορροπία της φυσιολογίας, δημιουργούμενη από την ανεπιθύμητη επικράτηση ενός από τους τέσσερις χυμούς που ρύθμιζαν το σώμα, και συγκεκριμένα με την εισβολή στο αίμα του χυμού της μέλαινας χολής.
[…]«Στο μακρινό παρελθόν, από τη στιγμή που εντοπίζονταν ο επίμονος φόβος και η θλίψη, η διάγνωση ήταν μία. Ομως η σύγχρονη επιστήμη θα διέκρινε τη σύγχυση ανάμεσα στην κατάθλιψη, τη δυσθυμία, τη διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη), τη σχιζοφρένεια, τις νευρώσεις, το άγχος, την παράνοια κ.λπ.».

 

Προσωκρατικοί: Οι θεμελιωτές της φυσικής επιστήμης

  «Το λάθος της κοινής συνείδησης έγκειται στο ότι μετατρέπει το φανερό σε προφανές. Ενώ για την εγρήγορη συνείδηση τίποτε δεν είναι προφανές». Χ. Μαλεβίτσης.

Η προσωκρατική σκέψη δεν είναι εκδήλωση μιας ξαφνικής αφύπνισης του ελληνικού πνεύματος. Είναι η κορυφαία κατάληξη μιας μακροχρόνιας εξέλιξης και ωρίμανσης της προσωπικότητας του Έλληνα. Καλύπτει τη χρο­νική περίοδο από τις αρχές του 6ου αι. π.Χ. μέχρι το τέλος, περίπου, του 5ου αι. Π.Χ., που συμπίπτει – εξ ου και η συμβατική ονομασία της- με την εποχή που εμφανίζεται ο Σωκράτης.

 

Η γένεση της Φιλοσοφίας

 ..θεωρία και πράξη.

 Αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και μυστηριώδη φαινό­μενα της παγκόσμιας πνευματικής ιστορίας το γεγονός ότι γύρω στο 500 π.Χ. σε τρια απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία του κόσμου, στην Ελλάδα, την Ινδία και την Κίνα, εμφανίζον­ται για πρώτη φορά στοχαστές ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο, τους οποίους ονομάζουμε φιλοσόφους.

 

Οι βασικές θέσεις των Στωικών

 Ο Στωικισμός αποτελεί μία σημαντική φιλοσοφική σχολή των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων (300 π.Χ. – περίπου 250 μ.Χ.), ιδρυθείσα στην Αθήνα από τον Ζήνωνα τον Κιτιέα με κέντρο την «Ποικίλη Στοά» από όπου και πήρε το όνομά της η Σχολή.

Κατά τους στωικούς, η ανθρώπινη φύση είναι τμήμα της παγκόσμιας φύσης, η οποία καθοδηγείται και κυβερνάται από τον συμπαντικό νόμο της Λογικής. Ο άνθρωπος, ως έλλογο ον, συγγενεύει όχι μόνο με τα άλογα ζώα αλλά και με τους Θεούς και πέραν του ενστίκτου διαθέτει και ηθική αίσθηση.